4. Sınıflar Online

Hareketli ve olaylı geçen yaz tatilinin ardından işte yine Hogwarts'taydı Elena.Tren savaşından aldığı yaralar yavaş yavaş geçerken acısını hala hissediyor olması moralini bozmaya yetmiyordu.Cadı kendini toparlamıştı ama yaşadıklarını unutması uzunca zaman alacağa benziyordu.
Yağmur gün boyunca yağmıştı ve Hogwarts'ın pencerelerini döven yağmur damlaları inatla düşmeye devam ediyordu.Elena haftanın yorgunluğunu Simya dersinde pekiştirmek için dersliğin yolunu tutmuştu bile.Kafasında derse odaklanmaktan başka bir düşünce yoktu, kendini zorlamak zorunda dahi kalsa bu dersi sevmek ve geçmek zorundaydı.
Yüzünde yorgun bir gülümsemeyle dersliğe girdi ve profesöre baktı "Merhaba Profesör.." İki kişilik beyaz masaların üstü ıvır zın-vırlarla doluydu.Ivır zıvır olmasa bile Elena için şu an öyleydiler.Chloe 'nin yanı boş görünüyordu.Cadının yanında yerini alıp derin bir nefes aldı ve bakışlarını profesöre çevirdi.

Dwayne oturduğu sandalyeden oldukça rahatsız olmuş bir durumdaydı. Bitkibilim dersinin bitmesine çok az bir süre kalmıştı ve bundan sonra bir derse daha katılması gerekiyordu. Sonrasında da güzel bir akşam yemeğinin ve hafta sonunun keyfini çıkarabildi. Gözleri çoktan güzel bir uykunun hasretiyle mayışmaya başlamıştı. Sabahları erken kalkma fikri bile genç büyücü için sorun teşkil ediyordu. Ki şu sıra beyni bile zonkluyordu, bu kadar dersi bir arada görmenin kimseye bir faydasının olmadığını söyleyerek kandırıyordu kendini. Ama Dwayne’in elinden pek bir şey gelmezdi bu durumda. Kendisinden çok daha iyi pozisyonda bulunan kişilerin bildikleri bir şey vardı demek ki. Bitkibilim dersinin bitişiyle hissetmemeye başladığı sandalyeden kalkınca büyük bir mutluluk doldurdu içini. Binadaşlarını beklerken, sınıf içerisinde bir iki dakikasını daha harcamak zorunda kaldı ve üç kişi koştura koştura Simya dersliğine yetişmek için kan ter içerisinde kala kala ilerlediler. Zaten sağanak yüzünden yeterince ıslanmış olmaları üşümelerine neden olmuştu. Ama dersliğin içerisi düşündüklerinin aksine oldukça sıcaktı. Masalara yerleşmiş birkaç öğrencinin ardında profesör duruyordu ve içeriye giren kişilere canayakın bir gülümseme sunuyordu. Dwayne’nin sandalyelerden birine yerleşirken fısıltı halinde çıkardığı selamlamayı da duymuşa benziyordu. Genç büyücünün masanın üstünde bulunan şeyleri devirmemesi için temkinli davranması gerekmişti. Ayrıca geçen dersten daha rahat bir yere oturduğu için de sevinmişti. Başka bir saatin daha işkenceyle geçmesini hiç istemezdi doğrusu.

Genç büyücü dikkatini masadakilere yöneltirken burnuna gelen şeyin ne olduğunu merak ediyordu. Çünkü hiç de yabancı gelmeyen bir kokuya benziyordu bu. Daha önceden iksirde kullanmış olabilirdi belki de ama bundan hiç emin değildi. İyotu hemen tanımıştı ama sarı renkli sıvının ne olduğunu tam olarak çözememişti. Aklına bin bir türlü kötü şey geldiğinden dolayı onu masanın en ucuna koyma fikri de mantık çerçevesinde görünüyordu ona. Zaten kulaklık, eldiven ve gaz maskesi kullanacaklarına göre tanınmayan bu sıvı iyi bir şey olmasa gerekti. Diğer eşyaların hepsini daha önceki simya derslerinde de görmüştü, bu yüzden onları yadsımadı. Bakışlarını profesöre çevirirken dersin çabucak başlayıp bitmesini istiyordu, karnının guruldamaya başladığını hissedebiliyordu çünkü.

“Hey bir dakika dursana! Ulf! Bir saniye dostum.”
Koridorun krem rengindeki taşları üstünde kasılıp gevşeyen bacakları onu hızlı bir şekilde arkasından yaklaştığı genç Ravenclaw’lı büyücüye götürüyordu. Aklındaki bir çok düşüncenin şekil alıp, önünde arkası dönük olan büyücüyü tanıma isteğini yinelemişti bedeninde. Onun hakkında söylenenler, o çocuğa karşı bir sempatisinin oluşmasına sebep olmuştu. Asosyal olması onun kişiliğine tamamen ters bir yapıyı sergiliyordu. Ama gene de onunla tanışmak için can atan bir ruh hali içindeydi. Göğüs kafesi içindeki organının ani baskısı, nefes alışverişini tamamen bozmuştu. Soluk alıp verirken genzi ani bir biçimde yanıyordu. Büyücü, Acron’un dudaklarını terk eden sözcüklere tepki olarak önce omzunun üstünde ona doğru şaşkın bir bakış fırlattı. Ardından bedenini ona doğru çevirerek ona yaklaşan bedeni beklemeye başladığını ifade etmişti. Acron, onun önünde ani bir şekilde durduğunda, kasılıp gevşeyen kasların bacaklarında garip bir kasıntının doğmasına sebep olmuştu. Damarlarına zerk edilen sıcak sıvının aracılığı ile laktik asit Acron’un bedenine yorgunlu davet etmişti. Ellerini dizlerinin üstüne götürdüğünde, siyah kumaş pantolonuna baskı uyguladığı için kumaş gerilmişti. Doğrulup soluk soluğa sözcükleri dudakları arasından serbest bırakmıştı.
“Çok hızlı yürüyorsun dostum. Uhhh… Ben Acron. Namım benden önce ilerliyor biliyorum. Ama Laios ile beni karıştırıyorlar sürekli. Ayrıca senin namını da duymadım değil.”
“Memnun oldum Acron… Sanırım beni böyle ani bir şekilde durdurmanın sebebi son ders saatine beraber gitme fikrin?”
Sözcüklerinin bitimi ardından duyduğu sakin ses tonu tüylerinin ürpermesine sebep olmuştu. Mavi gözlerin ifadesizliği bedenine kilitlenmiş bir hal almıştı. Şaşkınlık ile gülümseyerek başını sallamakla yetindi.Boyu ona göre biraz daha kısaydı. Saçları onunkilere göre daha dağınık ve uzundu. Krem rengindeki koridoru yavaş ve emin adımlarla arşınlamaya başlamıştı. Kasılmış olan bacaklarını taşların üstünde zorla hareket ettiriyordu. Gözleri bir an için yanındaki sessiz bedene gitmişti. Dudaklarına sanki mühür vurulmuş gibiydi. Hapishanelerde sesini satan hükümlüler gibiydi. Aynı yaşta olmalarına rağmen onun daha olgun durduğunu kabullenmişti. Okulda onun hakkında dolaşan dedikoduları kanıtlar nitelikte davranıyordu adeta. Dersliğin ılık havası suratını yalayıp geçtiğinde gözleri tanıdık iki simayı gördü. Kardeşinin ondan önce gelip oktan bir yer edinmesi hoşuna gitmişti. Doğruca ona doğru adımlamaya başladığında, Ravenclaw’lı genç büyücünün omzuna dostça vurmuştu. Kardeşine yanına yorgun bir biçimde sokulduğunda masadakileri görmezden geldi. Omzuna sert bir yumruk patlattığında gülümsedi. Derin bir nefes alıp verdikten sonra dersin hemen başlayıp bitmesini diliyordu içinden.

“Hey bir dakika dursana! Ulf! Bir saniye dostum.”
Krem rengindeki koridorun içindeki ılık hava dışarıdaki sağanağın soğuk havası, sol tarafında damlaların hüzün ile yol aldığı camı buğulandırmıştı. Kalabalığın telaşı içerisinde ilerlerken, arkasından ona yetişmek isteyen bedenin, çaresiz ve yorgun ses tonunu işitmişti. Omzunun üstünden kendisine doğru gelen bedeni gördüğünde, arkasına döndü yavaşça. Aklında haftasonu okuyacağı kitapların listesini tutmaya çalışıyordu. Mavi gözleri tam önünde duran, siyah cübbesini süsleyen gümüşi sarı renkteki arması dikkatini çekmişti. Hufflepufflı bir çocuktu. Turuncu saçları dağınık bir şekil almıştı. Ellerini dizlerin üstüne koyarak düzeni bozulan nefes alışverişini tekrar kazanmak için solumaya başladı. Yorgunluk yüz hatlarına yapışmış bir maske gibi belli oluyordu. Aklında beliren bir şey karşısındaki bedenin okula yeni geldiklerini fısıldamıştı ona. Muziplikleri ile tanınan ikizlerden birisiydi.
“Çok hızlı yürüyorsun dostum. Uhhh… Ben Acron. Namım benden önce ilerliyor biliyorum. Ama Laios ile beni karıştırıyorlar sürekli. Ayrıca senin namını da duymadım değil.”
“Memnun oldum Acron… Sanırım beni böyle ani bir şekilde durdurmanın sebebi son ders saatine beraber gitme fikrin?”
Hızlı ve soluyan bir şekilde konuşan genç büyücünün saçları, beyaz teni ile kaplanmış alnında amaçsız bir şekilde dağılmasına sebep oluyordu. Ulf, sakin bir biçimde telaffuz ettiği kelimelere gülümseyerek başını sallayan beden ile koridoru tekrar adımlamaya başlamıştı. Sessizliğini tekrar üstüne giydiğinde ise abisinin düşüncesi sızmıştı zihnine. Ukala kahkahası ile morallinin ani bir biçimde bozan, çarpık gülümsemesini umursamamaya çalışıyordu. Dersliğin kapısını açtığında, bedenleri selamlayan ılık havayı ciğerlerine çekti. İçeride bir çok öğrencinin gözleri üstlerine çevrildiğinde, gözlerini direk olarak profesöre dikti. Başı ile selam verdikten sonra, omzuna inen dostça bir elin baskısına karşılık olarak Acrona’a gülümseyerek başını salladı. Sanki tekrar görüşürüz demek istercesine yapışmıştı bunu. Boş bir masaya hemen sahiplendiğinde masanın üstündeki araçların üstünde gezdi mavi gözleri. Düzensiz saçlarına elini daldırdığında, masanın üstünde bugün yapacakları şeye dair bir şey arıyor gibiydi. Yapacakları şeyin ne olduğunu düşünmeye başladığında, etrafta bu ders hakkında tek bilgisi olan bedenin profesör olduğunu anlamıştı. Ellerini göğsünde kavuşturarak yapacakları şeyi düşünerek beklemeye başlamıştı. Tek istediği dersin çok çabuk bitmesiydi.

Şiddetli bir şekilde yağan yağmur camları dövdüğü gibi huzur verici sessizliği bozup kulaklara da saldırıyordu. İnsanoğluna nefretini kusan doğanın saldırısı karşısında kimse cesaret edip de dışarı çıkamıyor, yağmurun gazabına uğramak istemiyordu. Bu yüzden koridorlar daha kalabalık ve yürünmesi zor bir hale gelmişti Ares için. Bedenini etraftaki diğer öğrencilere rahatsızlık vermeyecek şekilde sıyırmaya çalışsa birkaç kişiye omuz atmaktan kurtulamamıştı. Yüzüne yerleştirdiği pardon ifadesini hiç bozmadan kendini merdivenlere attığında rahat bir nefes almış ve ağır ağır çıkmaya koyulmuştu. İlk haftanın yorgunluğu son günün son dersinde daha hissedilebilir bir hal aldığında her ne kadar çok sevse de dersin bir an önce geçip gitmesini istiyordu. Öğrenci kalabalığının içinde nihayet adımlarını yedinci kata dersliğin olduğu yere getirebilmişti. Dersliğe yaklaştıkça burunları esir alan rahatsız koku ile yüzü buruşan büyücü, ders boyunca bu kokuya maruz kalacağını düşündüğünde bir anlığına geri dönüp gitmek istedi; lakin çoktan sınıfın içine doğru birkaç adım atmış ve Bayan Aznavour ile göz göze gelmişti. Başını hafifçe öne eğerek selam verdi. “Bayan Aznavour.” Selamına ufak bir tebessüm ile karşılık aldığında gözlerini sınıfta öğrencilerin bulunduğu tarafta gezdirdi ve bakışları aradığı kişiyi kısa sürede bulduğunda emin adımlarla ilerledi. Cam kenarında en ön sıraya konumlanmış arkadaşının yanına geldiğinde burnuna hücum eden kokunun kaynağını da bulmuştu. Arkadaşının yanına otururken ince dudaklarını da araladı. “Fredic. Oğlum her yerde seni aradım. Ortalıktan kaybolma işini iyice alışkanlık haline getirdin.” Arkadaşı gözlerini masanın üzerindeki malzemelerden alıp ona hitaben konuşan büyücüye döndüğünde bu kez de o malzemeleri incelemeye koyulmuştu. Küçük bir şişenin içerisine konulmuş sarı solüsyonu başparmağı ve işaret parmağı arasında sıkıştırıp havaya kaldırdı. “Bu küçücük şey bomba misali kullanılabilir.” Şişeyi masaya koyduğu esnada gözüne ilişen eldiven, gaz maskesi ve kulaklık bu dersin kolay kolay geçmeyeceğini işaret ediyordu adeta. Gök mavisi gözlerini geri kalan malzemelerde hızlıca gezdirdikten sonra profesörün dersi başlatması için beklemeye koyuldu.

Yağmur yüklü bulutlar anlatıyordu ona hayatı, kendi içine akıttığı gözyaşları gibiydi onlarda. Dur durak bilmeden devam ediyor, biraz daha yakıyordu insanın içini. Küçücük bedenine ilk günden beri hapsettiği gerçekliği bulutlarda arıyordu. Ama bulamayacağını kendisi de biliyordu fakat gene de içindeki umudu yitirmiyordu. Sürekli aklında tek bir gerçek vardı; belki, belki, belki… Elindeki kitabı sıkı, sıkıya tutuyordu belki de hıncını ondan çıkarmaya çalışıyordu, ama nafile, içini bürüyen şeyi hiç kimse çıkaramazdı, adeta ruhunun bir parçası olmuştu. Ve yağmur her yağdığında içindeki şey büyüyordu. Merdivenleri çıkarken kulaklarına dolan yağmurun sesinden nefret ediyor belki de zaman, zaman korkuyordu. Her adım attığında düşecekmiş gibi hissediyor, tırabzanları tutarak ilerliyordu. Korkması belki saçmaydı ama yapamıyordu, buna engel olmaya çok çalıştı fakat başaramadı. Yağmur onu korkutuyordu…

Merdivenleri çıkması kaç dakika sürdü hatırlamıyordu ama sınıfın kapısına geldiğinde çok mutlu oldu. Zaman çünkü merdivenlerde yavaşlamıştı adeta. Sınıftan içeriye adım attığında sınıfın çok olmasa da kalabalık olduğunu gördü, gözleri sevgisini arasa da bulamadı. Profesörün masasında oturduğunu fark ettiği an “ Profesör Aznavour, merhaba.” Profesörün gülümsemesi ve ardından eliyle masaları işaret etmesinden sonra arkalarda gördüğü bir masaya oturdu. Masaya ilk oturduğu anda burnuna garip bir koku geldi, tiksinti ile burnunu kapatırken kokunun kaynağının masadaki sarı çözelti olduğunu fark etti. İlk oturduğunda masadakilere çok dikkat etmemişti ama şimdi masanın üstündekiler oldukça dikkatini çekiyordu. Ne olduğunu ne kadar merak etse de, arkasına yaslanıp yağmurun sesini duymamaya çalıştı.

Bedeni kadavrayı andırıyordu; soğuk ve hissiz.

Simya sınıfının kapısına geldiğinde zamanın nasıl geçtiğini anlamadı. Koridorda gelirken sohbet ettiği kişiler, dalga geçtiği birinci sınıflar ve küçümsediği başka öğrencilerle oldukça keyifli bir yolculuk yapmıştı. Tabi merdivenlerdeki tablolarla dalga geçmesi de keyfine keyif katmıştı. Sınıfın kapısının önünde ani bir duraksama yaşadıktan sonra emin adımlarla sınıfa adım attı. Gördüğü ilk kişi profesör olmuştu, masasının ardında oturmuş sınıftaki öğrencileri izliyordu. Bertrand hemen kafasını hafifçe eğdi ve “ Merhaba Profesör.” Dedi. Profesörün gülümsemesinin ardından kendine yer bulmak için sınıfın içine bir göz attı. Arka sıralardan birinde dalgın, dalgın oturan sevgilisini gördüğünde hızlı adımlarla ona yaklaştı. “Güzel bayan, acaba buraya oturabilir miyim?” Mavi ışıl, ışıl gözleriyle kendine bakan cadıya hafif bir tebessümle karşılık verdi. Afallamışa benzeyen cadı ilk başta ne diyeceğini şaşırsa da daha sonra “Tabiî ki de otur sevgilim.” Dedi. Sevgilisinden aldığı izinle oturan Bertrand onun yüzündeki dalgın ifadeyi görünce her şeyi anladı aslında, bugün hava yağmurluydu ve sevgilisi yağmurdan korkuyordu. Çok fazla üstüne gitmemeye karar verirken burnuna gelen koku ile kendini soru sormaktan alamadı. “Bu iğrenç şey de neyin nesi?” Sevgisi ona bilmiyorum dercesine baktıktan sonra o da arkasına yaslandı ve önündekilere göz gezdirmeye başladı.

"Kiminin sözleri iğne gibidir, kulaklarını tırmalaması yetmediği gibi kalbini parçalar. Güvendiğin kişiyi gözünde öyle büyütürsün ki zihninde var olmayan birini seversin. Hayaller, işte bu yüzden tehlikelidir."

Kalabalık koridorlardaki insan sürüsünü takip ederek Simya dersliğine henüz varmıştı. Yedinci kat koridorları aşina olduğu yerlerdi, zira kulelere çıkmak için her gün bu zemini arşınlamaz mıydı? Kapıdan içeri girerken içerideki kalabalığa şaşkınlıkla baktı, her binadan öğrenci ortak Simya dersi için beyaz masaların arkasında yerini almıştı. Laboratuvar vasfı açısından İksir zindanlarına daha yeğ idi Simya dersliği. O insanın kemiklerine işleyen nemli hava ve küf kokusu burada yoktu. Yedinci katta olmasına rağmen derslik Sytherin Bina Sorumlusu Profesör Aznavour esintileri taşımıyor değildi. Tüm bunları düşünmek boşuna değil miydi? Nihayetinde Hogwarts derslikleri, her biri kurucular tarafından birbirinden farklı olmayan amaçlar için oluşturulmuş dersliklerdir. Bu derslikler pek çok mutluluğu da paylaştırır, çok insanın kalbine nifak tohumları da eker. Hangi tarafı seçeceğinize okula gelir gelmez karakteriniz karar verir. Cintia da yaptığın seçimin kutsallığının farkındaydı. Kendinden emin bir şekilde sınıfa girdi, boş masa olmayışının verdiği yıkım ile ilk gözüne kestirdiği öğrencinin masasına yürüdü. Düzgün diksiyonuyla şu cümleyi kurdu: “Boşsa oturabilir miyim?” Olumlu yanıt karşısında çantasını beyaz masanın üstüne koyup bir güzel yerleşti. O dakikadan sonra gözleri içerideki öğrencilere takıldı. Parmakları dudaklarının üzerinde, eli çenesinde olacak şekilde masaya yaslandı.

Sarışın, Slytherin arması taşıyan genç kız tipik “aşağılama” ifadesiyle diğer öğrencilere bakıyordu. Cintia’nın gri gözleri ağır ağır kısıldı, genç kız onları kırpmaya dâhi tenezzül etmiyordu. Takip ettiği bu küçümseme ifadesinden hiç hoşnut değildi, yoksa bu kız küçük dağların tanrıçası mı olduğunu var sayıyordu? “Kendini güçlü gördükçe ufalıyorsun.” Aklından geçenlerin kendisini tetiklememesi adına anlık beleğini sıfırladı. Bu derste uslu olacak, çıkışa olay çıkarmayacaktı. O halde masadakileri incelemenin vakti gelmemiş miydi?

‘Sınıfın kalabalık havası dikkatimi dağıtmakla birlikte, bu senenin zor olacağı hissiyatı aklımı tedirgin ediyor. Bu sene pek çok dersi almak isteyişim belki de hedefimi netleştiremeyişimden kaynaklanıyor. Kendi yolumdan gitmekle ailemin hayatım hakkında yaptığı seçimler beni bu büyük sorumluluğun altına iten şey. Uyku düzenimi ve sosyal yaşamımı neredeyse kaybettim. Frank’e kızıyor olsam da buna aslında hakkım olmadığının bilincindeyim. Onu da kendim için hazırladığım karadeliğe sürükleyemem. Henüz derse gelmediğine göre, dikkatimi toparlamalıyım. Bu migrenimi azdıran berbat koku şu kapalı tüpten geliyor olabilir mi? Rengi itibariyle de garip bir şekilde idrarı andırıyor. Şu küçük siyah taşların ne olduğunu oldukça merak ettim. Aslında ışık değiştikçe rengi bana çok koyu bir mormuş gibi geliyor. Belki de bu şeyi tanıyorum, ancak ismini bir türlü anımsayamıyorum. Masanın üzerindeki diğer şeyler, kullanımını düşündüğüm zaman değişik bir ders işleyeceğimizi düşündürüyor. Bu kulaklığın ne işe yarayacağını merak ediyorum. Bunun dışında bir adet gaz maskesi bütün masalarda mevcut. O halde bir etkileşim sonucu büyük veya rahatsız edici bir ses ve nefes alışverişimizi etkileyecek bir gaz elde edeceğiz. Aslında şu sarı çözeltilerden bir tanesinin açılması bile tüm sınıfın bayılması için yeterlidir.’

Bakışlarını kapıdan giren son öğrencilere kaldıran Cintia dersin birazdan başlayacağı izlenimine kapılmıştı ki pek çok öğrencinin davranışlarında sabırsızlık gözlemlemişti. Elindeki kulaklıkla oynarken kendisinin de gereksiz, sunî bir gerilime kapıldığını; heyecan ile tez canlılık arası saçma bir duygu yaşadığını fark etti.

"Tatataraam, gümgamgaraaam." Hogwarts'ın bir o yana bir bu yana salınan sarhoş merdivenlerinin üzerinde kaba bir mırıltı eşliğinde hoplaya zıplaya yedinci kata adımını atan genç kızın neşesi, gamzelerine kendini resmediyordu. Dışarıdaki sağnak yağmurun içini ferahlatan şıngırtısı ise ona enerji aşılıyordu. Coşkulu adımlarını sınıfa daldırırken yumuşak bir siyahlık önünden geçti kendini çok belli etmişti. Düşman çok yakındaydı ama tam olarak nerede? Beyin dalgalarını harekete geçirdi tuhaf olabilecek herhangi bir titreşim arıyordu. Daha sonra siyahlığın geçtiği yöne başını kuşkuyla çevirerek sınıfın sol kanadına göz gezdirdi. Kalabalığı göz radarlarından geçirdikten sonra kalçasının yarısıyla sıraya oturmuş, kalçasının diğer yanı havada duran genç bir çocuğa dikti gözlerini. Çocuk, yeşil bir perşömene bir şeyler çiziktiriyordu. Sonuç olarak tuhaf ya da olmaması gereken hiçbir durum yoktu ortada. Bir yandan düşünüyor bir yandan da gözlerini kocaman kocaman açmış, Cintia'yı bulabilmek adına kalabalığı tarıyordu. Aniden genç cadının gözbebekleri Cintia'nınkilerle buluştu ve içinde bastırdığı korku ve tehlike çanları yerini huzura bıraktı. Gamzelere boğulan gülümseyişiyle Cintia'ya doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Birden Cintia'nın yanının dolu olduğu dikkatini çekti ve istikametini genç cadının yanındaki fazlalığa doğru çevirdi. Fazlalık olarak adını damgaladığı öğrencinin tepesinde dikildi. Fazlalık'tan bir kıpırtı göremeyince, rahatsız edici bir şekilde öksürdü Irma. Fazlalık aniden Irma'ya döndü ve ne istediğini sorarcasına gözlerini genç cadıya dikti.

"Hadi yine iyisin dünyalı, bugünde güneş doğdu, herhangi bir meteor tehlikesi yok. Yaşadııııın!" diye kıkırdadı Fazlalık'a. Fazlalık, anlamsız ifadelerle Irma'ya bakakaldı. "Demem o ki ben seni herhangi bir meteor tehlikesine sokmadan buradan yaylan ama yandan yandan. O zaman severim seni candan." diyerek sırıttı muzipçe. Fazlalık, Irma'nın ham maddesini emirden döşediği ama üstünü mizahla örttüğü sözlerine ortak salonda hergün kulak misafiri olduğundan kızın sözlerine peki dercesine gülümseyerek, eşyalarını toparlayıp sıradan kalktı. Irma, teşekkürünü ifade eden sıcak bir gülümsemeyle kızı arka sıralara postaladı ve Cintia'nın yanına gömüldü. "Ortak salonda aşinalığım var bu kıza, ama resmi olarak tanışmışlığım yok. Bende adını Fazlalık koydum." diyerek Cintia'ya kıkırdarken, yüzünü buruşturarak aniden sustu. İçinden nefesini tutarak gözlerini masaya doğru çevirdi. Gözlerine ilk ilişen, yüzünün ekşimesine neden olan irili ufaklı sarı bir çözeltiydi. Kaşlarını çatarak çözeltiyi süzdü. Ardından iyot, beher, huni ve filtre kağıdı gibi tanıdık malzemelerde genç cadının göz hapsine eşlik ettiler. Tüm bunlardan ancak berbat kokulu sarı çözeltiyle karşı karşıya kaldıktan ve iğrenç kokusu burun deliklerinden içeri süzüldükten sonra haberdar oldu. Gözleri, masanın köşesinde duran kocaman kulaklıklara, gaz maskesine ve eldivenlere iliştikten sonra ise yüzündeki ekşi ifade yerini merak dolu mimiklere bıraktı.

'Sırlarla dolu bir dünyanın canı cehenneme!'

Rüyasında gördüğü her şey onu daha da cesaretlendiriyordu. Gecenin en sessiz dakikalarında bile dudaklarından dökülen bir kaç kelime belki de bir kaç arkadaşının uykusunu kaçırmıştı. 'Ölüm.' Bu sözcük birçok kez kulağında yankılandı. Kendini bir ormanın içinde bulmuştu ve etraf oldukça sisliydi. Bulutlar sanki lanet okuyorlardı, su damlacıklarını yeryüzüyle buluştururken birden etraf kararmaya başlamıştı. Yerdeki yosun yeşili çimenler bir anda sararıvermişti ve her şey çok çabuk olmuştu. Güneş büyük bir hainlik yapıp yüzünü büyücüden saklamıştı. Karanlık bastırıyordu ve belinde duran asası artık büyücüye hizmet etmiyordu. Sözcük tekrardan yankılandı. 'Ölüm.'

Büyücü yatağından bir hışımla kalkarak oturur pozisyona geçti ve gözleriyle bir süre etrafı inceledi. Etrafta kimse yoktu, haftanın son günü olmasına rağmen kimsenin yatakhanede olmayışı büyücüyü biraz şaşırtmıştı. Su damlacıklarının pencerede yarattığı o muhteşem görüntü belki de bir kaç cümleyle süslenmeliydi. 'Hayat her şeye rağmen güzel.' Büyücü pencereden bir süre dışarı baktı, sabahtan başlayan yağmur hala devam etmekteydi. Her geçen saat yağmur belki de hızını daha da arttırıyordu. Yatağında bir kaç dakika daha bekledikten sonra kolundaki gümüş saatine baktı. Günün son dersine yetişebilirdi, simya. Her ne kadar simya dersinde anlatılanları karmaşık bulsa da dinlemeyi ve bir şeyler öğrenebilmeyi seviyordu. Yatağından hızla kalkarak yastığının altına koyduğu asasını beline geçirdi. Sabah verilen derslerin bedeninde yarattığı yorgunluğu güzel bir öğle uykusuyla üzerinden attıktan sonra yatakhaneden hızla çıktı ve simya dersliğine doğru yürümeye başladı. Büyücü, Denise ile sınıfta buluşacaklarını daha dün kararlaştırmıştı, onun çikolata kahvesi saçlarını izlemek ve sınıfta yapacağı haylazlıkların sonucunda cadının o muhteşem tebessümünü bütün ders izleyecekti. Kulelerden aşağıya inerek şatonun yine o kasvetli havasıyla buluştu ve yedinci kata doğru yürümeye başladı. Kafasında yankılanan sözcüğü bir kenara bırakarak, bugün ne gibi haylazlıklar yapacağını düşünüyordu, genç büyücü.

Yedinci Kat - Simya Dersliği

Büyücü yedinci kata geldiğinde uzun koridordan hızlı adımlarla ilerleyerek sonunda dersliğe ulaştı. Sınıfın kapısını yavaşça içeriye doğru iterek etrafına şöyle bir bakındı ve temkinli adımlarla sınıfın içerisinde yürümeye başladı. Profesör Aznavour, masasının arkasından öğrencilerine bakıyordu, yüzündeki gülümseme oldukça hoştu. Brastias, sınıfın en arkasında bulunan çift kişilik masaya geçtikten sonra kendini sanki muggleların bir laboratuarında gibi hissetmişti. Malzemeler oldukça karışıktı. Büyücünün gözüne çarpan tek malzeme, çözeltiydi. Çözelti her ne kadar berbat koksa da bu çözeltiyle muhteşem şeyler yapabilirdi. Kafasında bir süre bir plan kurduktan sonra gözlerini profesöre çevirdi. Büyücü dersin başlamasını bekleyecekti, plan ancak o şekilde gerçekleştirebilirdi. Yanına gelen cadıyla beraber gözlerini bir süreliğine Denise'ye odakladı, gülüşü o kadar tatlıydı ki. ''Hoş geldin, sevgilim. Bu dersi şimdiden çok sevdim.'' Büyücü sözünü bitirdikten sonra gözleriyle cadıya çözeltiyi işaret etti ve hafif bir kıkırdamanın ardından gözlerini profesöre çevirdi. Ders başlamak üzereydi.

“Gökkuşağıydın sen neden bütün renklerin soldu.” Bedenini yağmur kaplamıştı adeta; sırılsıklamdı ve üşüyordu. Gözleri buğulanmış görmekte güçlük yaşarken gözünden süzülen bir damla yaşa dudaklarına ulaşmadan engel oldu. Sessizce baktı; uzun, uzun baktı. Görmek istediklerini göremedi, içindekileri göremedi sadece koca bir hiçliğe baktı. Tam o sırada profesörün sesi ile hiçlik yok oldu tekrar sınıfa döndü. Burnuna gelen garip kokulara engel olurken yanındaki insanın ona verdiği güçle kendisini toparladı. Dik durmak zorunda olan bedeni bütün uzuvlarını harekete geçirerek dikleşti, dikleşti. Daha önce duyamadığı ses şimdi kulaklarından beynine bir emir edasıyla süzüldü. Önündeki kaplara bakarken bir yandan da profesörü dikkatlice dinledi. Uygulama yapmak için hazır bekliyordu, şu güne dek her şeye hazır olduğu gibi. Çevresindekilere bakarken içinden kahkahalarla gülmek geliyordu, çünkü hepsine acıyordu. Çünkü hepsi acınacak birer yaratıktı onun gözünde.

Profesörün talimatlarını bir, bir yerine getirmek isteyen cadı profesörün dediğini yapıp eldiveni eline taktı. İlk başta ellerinde hissettiği karıncalanma eldiveni taktığında geçmişti. Daha sonra gaz maskesini taktı, nasıl takılacağını bilse de göz ucuyla yanındaki rehbere baktı. Gaz maskesini de taktıktan sonra elini yavaşça behere uzattı ama eli öylesine çok titriyordu ki bir anlığına tutamayacağını düşündü. Derin bir nefesin ardından elini tekrardan uzattı bu sefer eli titremiyordu beheri eline aldı ve tam önüne koydu. Amonyağı eline alıp dikkatlice beherin on beş mililitresini doldurdu. Bunu yaparken gözlerini bir anlığına olsun başka tarafa yöneltmiyordu en ufak bir şeyi kaçırmak hata yapmak istemiyordu. Daha sonra eline aldığı iyodu dikkatlice beherin içine koydu. Herhangi bir şey olmadığını anladığında sıranın altında duran çubuğu aldı ve çözeltiyi karıştırmaya başladı. Ses bombası fikri kulağa çok hoş geliyordu çünkü daha sonra kesinlikle kullanması gerekecekti. Cadı daha sonra üstüne dikkatlice baktı herhangi bir yerine gelmesini istemiyordu, hem üstünün kirlenmesini istemiyor hem de ufak bir patlamaya yaşayıp rezil olmak istemiyordu. Bir yandan önündeki çözeltiye bakarken bir yandan da sınıfa göz gezdiriyordu ve tahminince ilk o bitirmişti, tabi gözden birilerini kaçırmadı ise. Yanında oturan sevgilisine bakıp hafifçe tebessüm etti.

Sınıfta yükselen seslere aldırış etmeksizin yerinde sessizce oturuyordu büyücü. Yavaş, yavaş sabırsızlanmaya başlamıştı dersin bir an önce bitmesini istiyordu. Daha sonra ayağa kalkan profesörü görünce “ Oh sonunda.” Dedi sessizce. Profesörün sözlerini dinlerken burnuna gelen kötü kokuya içinden geçen bir küfürle karşılık verdi. Profesörün sert ikazından sonra dikkatlice dinlemeye devam etti. En ufak ayrıntıyı kaçırmak istemiyordu, her şeyi doğru yapması gerekiyordu özellikle kendi bina sorumlusunun dersinde. Profesörün anlattıklarının tam olarak ne işe yarayacağını merak ederek cümlenin sonunun gelmesini merakla bekledi. Zaman, zaman gözü yanındaki sevgilisine takılırken içinden muzip bir gülümseme geçiyordu. “Evet, işte budur. Tam bana göre oldu bu, bundan sonra o veletler benden biraz daha korksun.”

Profesörün dediklerini bir, bir uygulamak için dikkatlice davranmaya özen gösterdi. İlk olarak eldivenini takan büyücü yanındaki rehbere ihtiyaç duymadan gaz maskesini taktı. Gaz maskesinin bunaltan yanını dikkate almamayı özen gösteren büyücü, önünde duran behere dikkatlice on beş mililitresini dolduracak kadar amonyak koydu. Bir yandan da maskeyi taktığına şükrediyordu, yoksa bunun kokusunu çekmesi imkânsız olacağını biliyordu. Amonyağı ekledikten sonra eline bir tutam iyodu etrafa saçılmamasına dikkat ederek beherin içine koydu. Daha sonra profesörün dediklerini hatırladı ve sıranın altından altığı tahta çubukla çözeltiyi yavaş, yavaş karıştırmaya koyuldu. Önünde patlayan havaya uçan bir şey olmadığı için sevindi ve yanında duran sevgilisine baktı. İkisi de aynı anda bitirmişti neredeyse.

Elena gülümseyerek profesöre bakarken, profesörün talebi karşısında bakışlarını Chloe'e çevirdi ve sessizce kıkırdadı.Masasında duran malzemelere bakıp iç geçirdi.Bu dersi sevmiyordu ama bazen iksir dersine benzediği için hoşuna gidebiliyordu.Proseför Aznavour dersi ve malzemeleri kısaca özetlerken Elena gerekli gördüğü yerleri küçük defterine not almıştı.Her ne kadar sevmese de geçmek zorunda olduğu bir dersti.
Profesörün anlattığı herşeyi Elena inceliyordu.Kapakları açılmaması gereken çözeltilere tiksintiyle baktı.Belli ki gerçekten mide bulandırıcı kokuyorlardı.Fakat fazla merak etmesine gerek kalmamıştı.Meraklı birkaç öğrenci kapakları açmış olacaktı ki sınıfı keskin ve iğrenç bir koku kaplamıştı.Elena burnunu tıkamak zorunda kalmıştı.Tam maskesine yönelecekti ki profesörün uyarısıyla eline aldığı maskeyi tekrar masaya bıraktı.Bu iğrenç koku eşliğinde tüm sınıf profesörün nutkunu dinlemişti.
Havadaki kum saatiyle beraber nihayet uygulamaya geçilmişti ve Elena ilk olarak maskesine sarıldı.Maskenin o plastik kokusu ble sınıfın kokusundan çok daha iyiydi.Eldivenlerini de ellerine geçirip dikkatle beherin on beş mililitresini amonyak ile doldurdu.Belirtilen miktardaki iyotuda karışıma ekleyip tahta çubukla karıştırmaya başladı.Herkes işine öyle konsantre olmuştu ki kimseden çıt çıkmıyordu.Bu sessizliği bölen ise profesörün geç gelen ders konusunu söylemesiydi.Elena şaşkınca profesöre baktı.Ses bombası mı?