4. Sınıflar Online

Birkaç dakika içinde düzgün bir rotada giriş yapan dersin bugünkü konusuna girmeden önce, evet. Biraz merak olmalıydı. Genç cadının sıra arkadaşının değişik bir münasebetle sıradan ilişiğinin kesilmesinin tek sorumlusu Irma olabilirdi. Cintia’nın tuhaf ama bir o kadar eşsiz, okuldaki en yakını olan Irma’sı derse birkaç dakika farkla girmiş bulunuyordu. Cintia ona kocaman bir gülümsemeyle selam verdi. Ardından hızlıca şu cümleleri kurdu, sessiz ve derinden: “Yine gelişinde günün olayını belirlemiş bulundun. Görüşmeyeli nasıl gidiyor, yani bir-iki saat öncesinden beri.” Soru cümlesi dışında içinde saçma bir mizah bulunduran bir cümle olmuştu sonuncusu. Profesörün sesi yükselmeye başladığında ikisi de önüne dönüş malzemeleri tekrar tekrar göz süzgeçlerinden geçirmeye başladılar. Gözleri yine daha tıpasını bile açmadan burun eriten pis kokulu sarı çözeltide sabitlenmişti ki bir an için bu çözeltinin kapağı açılmış da kokusu odaya yayılmış gibiydi. “Açıyor muyuz?” dedi ihtiyatla Irma’ya. Bu bir tüpün etkisi buysa ve sınıfça tüplerimizi açarsak? Dikkatini derse verse notları için güzel bir yatırım yapabilirdi. Sınıfın havası yoğunlaşmış, üzerine bir de bu soğuk havada yanlışlıkla açıldığını henüz anladığı bir tüp amonyak ile kapalı pencerelerin boğduğu derslikte adeta yaşam mücadelesi veriyordu. Mahrem hastalığı gereğince sınıfı terk edip dışarıda bir doz temiz hava soluması gerekiyordu. Kalmak ve dersin gidişatını bekleme kararı aldı. Profesörün talimatları üzerine kafasında yaptığı çıkarım üzerinden pratiğe geçti.

Önce güvenlik açısından ellerine büyük geleceğini daha şimdiden anladığı eldivenleri parmaklarının arasından geçirdi. Bileklerini çoktan aşan bu eldivenlerden sonra sıra amonyağın asidik kokusunu ekarte edecek gaz maskesine gelmişti. Maskelerin takılışına pek yabancı olmayan Cintia, kullanma kılavuzuna her şeye rağmen göz atıp o şekilde gaz maskesini eldivenli elleriyle sıkıca tutup başından geçirdi. Artık sarı çözeltiyi açtığında rahatsız edici bir koku duyumsamaz olmuştu. On beş mililitresini beherin içine bıraktıktan sonra sıra işin en cafcaflı kısmına gelmişti. İyot ilk bakışta tanınacak bir elementti ki doğada saf bir halde bulunduğunda epey para ediyordu. Dersin başlarında bunu fark etmemiş olması şaşırtıcıydı Cintia için.

“Bence ses bombası için bu kadar uğraşmak gereksiz. Bir parça alüminyum folyo ve tuz ruhu ile eğlenceli işler çıkıyor. Yalnız cam şişeye koymamak lazım...” Irma’nın tarafına eğilirken elindeki tüm malzemeleri masa üzerine bırakmıştı. Bu aşamada biraz fazla oyalandığını fark edince yine de aceleye almadan bir tutam iyodu –iki parmağının arasına alırken miktarı defalarca kez değiştirmişti- beherin içindeki karışıma katıp masanın altından bir tahta çubuk ile karıştırmaya başladı. Sonraki talimatı net bir şekilde duyamadığından, bir ön sıradaki Hufflepuff’lu Elena Pearl’ün masasının önüne baktı. Sözde bu işi de çaktırmadan yapıyordu. Maskeyi takmadan önce içine ilk çektiği nefesteki amonyak acısı boğazlarını yakıyordu, hissetmemesi imkânsızdı. Huninin altına bir parça filtre kâğıdı ile elini lavabonun hizasında tutuyordu. Malzemelerin üzerine bulaşmaması için kollarını olabildiğince uzatmış, bedenini geri çekmişti. Sıvı lavabodan geçip gittiğinde filtre kâğıdının üzerinde sadece amonyakla karışmış iyot katıcıkları kalmıştı. Filtre kâğıdını içindekileri saracak şekilde büzüştürüp masanın üzerine koydu. İşte profesörün teşvikiyle içinde gereksiz bir adrenalin patlaması yaşamıştı, kulaklığı hızla kafasından geçirip avuç içlerini kulaklığın üstünden kulaklarına yapıştırıp beklemeye başladı. Gözleri sınıftakilerde, kulaklıklarını takabilecek olanları merakla bekliyordu.