IV. ve V. Sınıflar I. Ders (Offline)

Gökyüzünün maviliğini süsleyen beyaz pamukçukları izliyordu Veronica, her zaman ki gibi arkadaşlarının yanında oturuyor ama tek kelime etmekten kaçınıyordu. Önünde ki soğumaya yüz tutmuş yemeği tiksinme duygsu hissederek kendinden uzaklaştırdı, sıkılmaya başlamıştı, günün bu saatlari ona hep diğer zaman dilimlerinden daha sıkıcı gelirdi. Ders programına sıradaki dersi bulmayı amaçlayarak baktı, şikayet etmemeliydi çünkü Mitoloji'yi kendi seçmişti fakat ne olursa olsun mızmızlanmak için bir sebebe sahip olabilme yetisine sahip kişiliğinin önüne geçemiyordu. Sonunda kendini bahçeye attı. Havanın aydınlandığını, güneş ışınlarının gökyüzünün üstünü örttüğünü fark etti. Ama herşeyi alt üst eden rüzgârı saymıyordu cadı. Rüzgâr kızın saçlarını uçuşturuyor, gözkapaklarının kapanmalarına neden oluyordu. Havada bir açıp bir kapanan güneş insanı öldürüyor, sonra yeninden diriltiyor gibiydi... Yağmurlu onca günde sonra havanın aldığı şekil bahara olan özlemi arttırıyordu. Geceden kalma hafif ıslaklık topraktaydı henüz; ta ki güneş onu kurutana kadar. Kuzgun dersliğe girdiğinde derin bir nefes aldı, yüzünü yalayan soğuk ve rüzgâr arkasında kalmıştı. Rüzgârın bıraktığı etkiyle saç telleri tek tek kalkmış ve kafasının üstünde köprü kurmuş haldelerdi, Veronica tek eliyle köprüyü yıktıktan sonra kendine en köşede ve göze batmayan biryer seçti. Profesörü beklemeye başladı umuyordu ki, bilincini ele geçirmeye hevesli yorgunluğu hunharca geri çevirecekti.

Her geçen saniye içinde ki bıkkınlık duygusu daha da büyüyordu, çocukluğundan beri içinde ki sıkıcılık kaybolamamıştı. Saçlarıyla oynamaya başladı, parmaklarını sağdan sayarak mavi renkli masaya vurmaya başladı süre sonra soldan sağa tekrarladı, cadı. Sonunda yaptığının saçma ve bir sabırsızlık göstergesi olduğuna kanaat getirince uzun parmaklarını masadan uzaklaştırdı ve yorgun bedenini sandalyesine gömdü. Serin bakışlarını derslikte gezdirdi, heykelleri incelerken gözleri, ne kadar gerçekçi çizgilere sahip oldukları fikrine düşmüştü kuzgun. Herkesin aynı anda konuşmasıyla meydana gelen uğultuya dikti kulaklarını, uzun duvarlara çarpan seslerin yankılanması duyulamayacak dereceye ulaştığında derslikteki öğrenci sayısının tamamlandığını fark etti. Duvardaki resimleri incelerken, sınıftaki uğultunun kesilmesiyle içgüdüsel olarak kürsünün olduğu yöne baktı. Yeşiliğin, karanlığa gömülmesine az kalmış bir renkte cübbesi vardı genç profesörün, uzun boylu ve oldukça çekici -buna katılmamıştı- hatlara sahipti. Arkasında ki kızların aptalca hayranlık konuşmalarına şahit olurken, kızların seslerini bastıran ve Vicky'nin tekrar derse odaklanmasını sağlayan bir ses duyuldu. Profesör Roux, diğer tüm profesörler gibi tanışma faslıyla dersi geçirmedi. Profesör kitaplarını kurcalamaya başlamıştı, Vicky derin bir iç çekişten sonra Slytherin adıyla yüz buruşturdu, cadı olmaya adım attığından bu yana asla sevmemişti o yılanları. İçlerinde ki iğrençlik ve küstahlık duygusu Veronica'ya itici gelirdi. Profesörün sorusuna ilk cevap bir Slytherin tarafından gelmişti, Veronica kızın doğru söyleyip söylemediğini bilmiyordu ama Profesörün tatmin olmuşcasına adımları kızın doğru cevap verdiğinin bir göstergesi olabilir miydi? Cadıya yeterince yaklamış olduğunu tahmin edecek ki, adımlarını masanın önünde sonlandırdı. Haklı olduğu söylenebilirdi, bir aslan yılandan daha ölümcül ve korkutucuydu. Derslikte kendine uzun süre yer bulan sessizlik tekrar o tiz ses tarafından bozuldu. 'Şey' ile başlayan cümlesi gerisinin fazla uzun sürmeyeceğini göstermişti ki, Profesör Roux elini kaldırarak kızı susturunca, bunun doğru olduğu gözle görülür bir gerçek haline geldi. Ağır adımlarla kürsüsüne doğru ilerlerken yılanların karakteri hakkında konuşmaya başladı ve şeytanla yılanın karanlık için sembol rolünü üstlendiklerine değindi. Bir süre sonra asasından süzülen ışıklar siyah beyaz bir resmi ifşa etmişlerdi. Projeksiyonda ki resimde iki başlı bir yılan vardı. Lagaş Kralı Gudea adına olan bir vazodan bahsetmeye başlamıştı. Asasını resmi değiştirmek üzere salladı profesör. Yine siyah beyaz olan resim diğerlerinin aksine daha anlaşırlırdı, bir ağacı sarmış olan yılan Vicky'nin yine tiksinmesine sebep oldu. Profesörün yüzünde ki bir anlık tebessümü yakalamıştı Vicky, ne düşündüğünü merak etmemekle birlikte dinlemeye devam etti. Yılanın sardığı ağacın yaşam ağacı oluşu Veronica'nın aklına artık o ağacın yaşamadığı fikrini sokmuş ve yüzüne anlamsız bir tebessüm yerleşmesine fırsat tanımıştı. Yılanları sevmesede, soyu tükenen, çoğu harika özelliklere sahip hayvanın yok olmasından hoşlanmıyordu ve yılan da bunlardan biri olabilirdi. Bir süre sonra gözlüklü kızıl bir çocuk binaların sembol seçimleri hakkında konuştu. Profesör Roux, gülümseyerek söze koyuldu. Ağaçların yaşamı temsil ettikleri mantıklı olabilirdi, bu yüzden vampir kazıklama gibi saçma bir şeyin varlığından söz etti, Roux. Ne var ki bu Veronica'ya son derece saçma geldi, vampirler kalplerine kazık saplayarak öldürülebiliyorlarsa ve bunun sebebi ağaçların yaşamı temsil etmesiyse eğer, vampirlerin yaşamlarının olmadığı öne atılmıştı, oysa onların da yaşamları vardı. Veronica evrende kendine yer bulmuş her varlığın değerli olduğunu düşünürdü. Katiller, hırsızlar ve toplum tarafından daha birçok kötü yapıştırmayı almış sıfatlara sahip insanların bile kendilerinin değil de hayatlarının değerli olduğunu düşünür. Konuşmasından sonra profesör ödev vermekten geri kalmadı. Kitaplarını topladıktan sonra "Hoşçakalın Profesör Roux." diyerek dersliği terk etti, Veronica.

***


Öncelikle diğer arkadaşın aksine dersten bahsetmeniz güzel. Rpnin içerisine görüşlerinizi yansıtmanızı beğendim. Hatalara bakacak olursak, yine gözüme çarpan bir cümleyi göstermek istiyorum.

Önünde ki soğumaya yüz tutmuş yemeği tiksinme duygsu hissederek kendinden uzaklaştırdı, sıkılmaya başlamıştı, günün bu saatlari ona hep diğer zaman dilimlerinden daha sıkıcı gelirdi.

Ki yazımı sorunlu öncelikle. Bitişik yazılması gerekiyordu. Metnin devamında da benzer hatalar yapılmış. Buradan 3 Puan kırıyorum.

"duygsu" ve "saatlari" sanırım hızlı yazmaktan kaynaklanan klavye hataları. Buradan da 2 Puan kırıyorum. Rpnizi yollamadan önce bir kez daha kontrol etmenizi dilerim.

İkinci ders yapılmadığı için ilk derse katılman dolayısıyla doğrudan 20 puan veriyorum.

Toplamda 35 Puan. İyi rpler.

Yeni bir sabah… Sabahları seviyordu, güne yeni bir başlangıç yapmayı seviyordu sarışın cadı. Bu aralar erken kalkmaya başlamıştı çünkü; geceleri pek uyuyamıyordu ve duyduğu tek bir sesle uyanıyordu. Aynı bu sabah olduğu gibi… Bütün gece uyuyamamakla birlikte erken kalkmakta cabasıydı. Fakat; sarışın cadı kendini yataktan bir an önce atmak için sabırsızlanıyordu. Yattığı yerden doğruldu ve odaya göz attı. Eliyle kavradığı yorganı atik bir hareketle üzerinden çekti. Rahat bir şekilde kollarını açarak esnedi, gözünün üstüne düşen saçlarını kulağının arkasına sokuşturdu. Yemek vaktine geç kalmamak için hızlıca giysilerini toparladı. Gömleğinin yakalarının özenle düzelttikten sonra, saçını her zamanki halinde bıraktı. Üniformalarını sevmiyordu genç cadı. Aslında üniformalarını değil sarı rengi sevmiyordu. Bu tipik bir sorun değildi ama cadının hoşlanmadığı bir şeydi. Hele de kıyafetlerine o kadar dikkat ediyorken. Sarışın cadı açık sarı saçları haricinde hiçbir sarı rengi sevmiyordu. Fakat; beş yıl içinde kendini alıştırmıştı buna. Buradan mezun olduktan sonra asla sarı bir şey giymeyecekti. Bu düşünce her aynaya baktığında geliyordu genç kızın aklına. Yüzüne soğuk suyu bütün gücüyle çarptı. Bütün gün baygın bakışlı gözükmek istemiyordu ve ayakta uyumakta isteyeceği son şeydi. Kitaplarını güzelce çantasına yerleştirdi ve yemekhaneye gitti.



Boş bulduğu bir porsuk sandalyesine oturdu. Kendisine ait olan tabağa göz gezdirdi ve hülyalı bir şekilde salonun karşısına bakındı. Hiçbir şeyin tadına bakmak istemiyordu. Tabağın bayağı dolu olduğundan gözü korkmuştu biraz da. Belki lezzetlilerdi ama bütün gecenin verdiği rahatsızlık karnında bazı şeylerin olmasına neden olmuştu. İçinde hissetmediği bazı şeyler uçuşuyor gibiydi. Gözlerini boş duvardan çekmesini sağlayan başka bir porsuktu. Kız tek elini yukarıda tutmuş, Nerissa’nın gözünün içerisine sokacak derecede sallıyordu. Nerissa gözlerini kısarak, arkasına yaslandı. “Yemek saatindeyiz Nerissa.” Dedi arkadaşı. Nerissa eski pozisyonunu aldı, “Evet, biliyorum.” diyerek karşılık verdi. “Dalmıştın.” Diye uyardı karşısındaki kız. “Ah, evet.” Dedi ve konuşmaya son vermek istercesine önündeki eline aldığı çatalı tabağındaki bir yiyeceğe geçirdi. En azından midesini görmezden gelmeye çalışıyordu. Masadaki kimseye bakmadan önündeki yiyeceklerden atıştırdı. Midesini biraz olsun dindirdikten sonra oturduğu yerden kalktı ve çantasını omzuna geçirdi. Birkaç grubun yanında çıktı yemek salonundan. Geniş koridorda ilerlerken pencereden fark edebiliyordu gökyüzünde rahatça süzülen bulutları… O kadar yukardaydılar, rahattılar ama onları büyük görmek için hiçbir neden yoktu. Duvara yaslanıp, çantasından haftalık ders programı yazan parşömeni çıkardı. Düzgünce yazılmış programa göz gezdirdi. Mitoloji, Nerissa mitolojiye bayılırdı ve dersin konusu onu çekerse iyice kendini kaptırırdı. Başını pencereden çevirdi ve tekrar yürümeye devam etti. Dersliğe sonunda varmıştı.



Mitoloji sınıfına girdiğinizi ilk izlenimden bile anlayabilirdiniz. Nerissa etrafta duran bazı eşyaları incelemekten zevk duyardı, şimdi heykellere baktığı gibi. Gözüne kestirdiği bir yere oturduktan sonra çantasından mitoloji kitabını çıkardı ve derse hazır pozisyonuna geçti. Profesörü görür görmez profesörün gözlerinin fıldır fıldır olması Nerissa’nın gözünden kaçmamıştı. Öğretmenin başlangıç konuşmasını bir an önce geçmesi için sarışın cadı ayaklarını ritmik şekilde kıpırdatıyordu. Fakat; pek sesli olduğu düşünülemezdi. Profesörün öksürmesiyle tekrar kendini profesöre verebildi. Slytherin binası diye düşündü sarışın cadı Slyhterin öğrencilerinin ilgisini ne çekebilirdi diye düşünürken, profesörün ‘yılanlar’ kelimesi kızın düşüncesine adeta cevap vermişti. O sözcüğü duymak bile Nerissa’nın dehşete kapılmasına neden olmuştu. Profesörün bir yılanla gelip, gelmediğine emin olmak için etrafa iyice bakındı. Tek görebildiği kocaman duvarı kaplayan görüntüydü. Slytherin binasının sembolünün yılan olduğu üzerinde bir konu açmıştı. Sorunun üzerine tabiî ki bir Slytherin öğrencisi kalkmıştı. Nerissa’da kendi içinde bu konuyu tartışıyordu. Evet, Salazar bir Basilisk -efsanevi derecede kudretli yaratığı, ayrıca bakışlarıyla öldürebilen yılanı- yetiştirmişti. Düşüncesi bile sarışın cadının midesinin kalkmasına neden olmuştu. Yılanların derisine karşı inanılmaz derecede tiksintisi vardı kızın. Solucanlara evet ama yılanlara hayır olmuştu kızın düşüncesi. Düşüncelerinden sıyrıldığı anda profesörün cümleleri bir fısıltı gibi giriyordu kızın kulağına. ‘Yılanların karakterleri’ Gülümsedi kendi kendine kız. Sonra kimsenin onu fark etmediğini görmek için yanındakilere bakındı. Yılanlar karaktersiz yaratıkların tekidirler diye iç geçiriyordu sarışın cadı. Fakat; profesörün son dedikleri aklına yatmıştı kızın. Çünkü; yılanlar kötü ve şeytanidirler. Bu yüzden şeytani şeylere çok düşkün olan şeylerde kadınlardır. Yoksa nasıl kandırabilirdi ki Havva'yı? Ders mitoloji olunca bir sürü yorum geliştirebiliyordu Nerissa. Haklı olsun ya da olmasın. O arada profesör asasını salladı ve perdenin üzerinde bir resim belirdi. Resim oldukça titiz bakmayı gerektiriyordu. Bu yüzden profesör ışıkla beraber sembolleri gösteriyordu. Eğer profesör böyle bir yöntem yapmasaydı; kız işin içinden kırk yıl çıkamazdı. Semboller mitolojinin olmazsa olmazlarıydı. Profesör bir hamle ile görüntüyü değiştirdi ve başka bir resim göründü. Profesör anlatırken, kız bir yandan da düşünceleriyle uğraşıyordu. Hayat ağacı… Bu miti daha önce okumuştu. Lordun mantıklı davrandığına iyice emin olabilmişti Nerissa. Demek ki binalarında sembolleri böyleydi, aynı öğrencileri gibi. Nerissa kendi binasının sembolünü düşündü. Kunduz... Kunduzlar toprakla ilişkili olan bir şirin hayvandı. Bu da Nerissa’nın karakterini haliyle etkiliyordu. Toprağın sadakatliliği, alçak gönüllülüğü gibi özellikler yer alıyordu.



Bir öğrencinin elini kaldırdığı dikkatini çekmişti kızın. Başını o yöne doğru çevirdi ve çocuğun sözlerini büyük bir dikkatle dinledi. Kızın içinden düşündüklerini tercüme ediyordu çocuk sanki. Nerissa böyle hissetmişti ve o anda sarışın cadı serinledi. Profesörün cümlesi büyücülerden uzaklaşmış, kurtadamlar ve vampirlerin sembolüne kadar gitmişti. Nerissa’nın tek düşüncesi; yılanların toprakta süründüğü ve kötülükle, iyiliğin yan yana olduğuydu. Aslında kötülük olmasa iyilikte olmazdı. Artı olarak ağacın kalbinin tam olarak neresi olduğunu merak eder bir soru belirmişti kafasında. Profesör günü bir hoş bir ödevle kapatmıştı. En azından Nerissa yaparken ağlamayacaktı. Özenli bir şekilde el yazısını parşömene ödevin içeriğini sundu. Profesör ilk başta yaptığı gibi asasını, projeksiyonu kapatmak için kullandı.

“Size de iyi günler!” Diyerek eşyalarını toparladı ve derslikten arkadaşlarıyla oluşan yığında yürümeye başladı.

Sabahın erken saatlerinde uyanmıştım. Gün doğumu güzeldi. Havanın parçalı oluşu bir yana, bulutların arasından güneş merhaba dercesine ısıtıyordu içimi. Yatakhanede fazla oyalanmadan giyinmiştim. Hızla kitaplarımı alıp kütüphaneye gitmiştim. Kütüphanede vakit geçirmek güzeldi. Buranın tozlu kitaplarının arasında oturmaktan, eskimiş rafların kokusundan hoşlanıyordum belki de. Zaman coşkulu bir akarsu gibi işliyordu. Yapabileceğim pek bir şey yoktu. Bugün kitapları fazla karıştıramamıştım. Nedense tarihe olan merakım, beni ele veriyordu. Geçmişte olanlar her zaman ilgimi çekiyordu. Özellikle eskiden insanların düşünceleri o kadar ilgi çekiciydi ki neredeyse bütün kitaplarını okuyabilirdim. Yolumu uzatmadan hızlı adımlarla yürüyordum. Hafızamın kuvvetli olması, dersliği çabuk bulmama yardım ediyordu.

Sınıfa geldiğimde bir kaç öğrencinin olduğu gözümden kaçmıyordu. Daha sonra gözlerimi dersliğin düzeni çalmıştı. Mavi renkli sıralar U şeklinde dizilmiş olması öğrencilerin dikkatini dağıtacağından şüphem yoktu. Fakat zaten çoğu öğrencinin ne olursa olsun taşkınlık yapması olan bir şeydi. Geç kalmamanın sevinci yüzüme ışık tutuyordu. Bir iki adım daha sonra aynı alandaki, mitolojik tanrıların olması dersliğin ortamını daha da belirginleştiriyordu. Heykeller son derece gerçekçi olmasına karşın, insanlık tarafından bilinen en ünlü kişileri temsil ediyordu. Merlin, gelmiş geçmiş en güçlü ve en bilge büyücü. Ona karşı olan saygım ölene kadar sürebilirdi. Thor gök gürültüsü, şimşekler ve bereketli yağmur tanrısı olarak biliniyordu. Thor pekte ilgimi çekiyor sayılmazdı. Benim ilgimi çeken yunan tanrılarıydı. Zeus heykeline yakın bir şekilde durmuştum. Gökyüzü gibi parlayan mavi gözlerimi kısarak incelemeye başlamıştım. Zeus’un iktidar delisi olması tarih kitaplarındaki yerini koruyordu. Çok geçmeden bir yer beğenmiş ve oturmuştum. Çok geçmeden profesör de gelerek, yarım daire şeklinde tasarlanmış kürsüne kitaplarını bırakmıştı. Ardından kısa bir tanışma ile derse geçmiştik. Konu oldukça sıkıcı ve oldukça ilgi çekiciydi. Evet, sıkıcı kısmı yılanlar, güzel olan ise mitolojik sembollerdi. Doğrusu konular birbiriyle bağlantılı olması ince bir çizgiydi. Yılanlar tarih boyunca birçok ülkenin sembolü haline gelmişti. Düşüncelerim dersin nasıl geçeceği halinde dolanıyordu. Profesör ise düşüncemi, sorusuyla cevaplamıştı adeta. Soru açıktı. Slytherin binasını sembolünün neden yılan olduğuydu. Bu soruyu cevaplamak aklımdan geçse de bir gryffindorlu olarak bana düşmeyeceği ortadaydı. Birkaç dakika sonra bir slytherinli öğrencinin cevabı tüm dikkatleri üzerine çekmişti. Evet, mantıklı bir cevap olduğu doğruydu fakat yetersizdi. Salazar’ın bu kadar basit bir düşüncede olması olağan dışıydı. Nitekim profesörün de bu düşüncede olması beni rahatlaşmıştı. Profesör cevapları ve ipuçlarıyla beni etkilemişti, bu bir gerçekti. Fakat sorusu basitti. Karanlık Lord tabii ki ölümsüz olmak için ölümsüz bir beden seçmeliydi. Keşke bunu cevabın verebilen ben olsaydım diye geçiriyordum aklımdan. Ders gittikçe ilgi çelici olmaya başlıyordu. Profesörün her sözü zihnimde yer ediyordu. Özellikle sorduğu sorular mitolojik olması bir yana aynı zamanda felsefi olması ayrı bir zevk katıyordu.

Profesör bir asa hareketiyle projeksiyonu çalıştırmıştı. İlk resim Kral Gudea adına yeşil sabundan yapılmış mistik bir vazoydu. Profesörün vazo hakkındaki söyledikleri iyice kafamı karıştırmıştı. Tek anladığım ravenclawlı öğrencinin binalarla kafayı fena bozmuş olması vazodaki aslan kuşun birleşiminin aslında bir griffin olduğu gerçeğini atlamasıydı. Evet, söyledikleri mantıklıydı, tabii aslan ve kuş ayrı olsaydı. Bu konuyu profesöre sormam iyi olacağına kara verecek üzerine fazla durmamıştım. İkinci resim daha açıklayıcıydı. Ve bir o kadar da sıkıcı. Nedense birinci resme göre ikinci resim resme olan ilgimi azalmıştı. Fidanı sarmış yılanın, bence bir kişini hayatını elinden alan katili aklıma getirmişti. Resmin sağında duran güneş ile solundaki ayın sebebini anlayamamıştım. Fakat yinede birinci resim beni daha çok düşündürmüştü. Fakat profesör resme daha açık bir düşünce getirince tüm benzetmelerim yok olmuştu. Of! Aklım iyice karışmıştı. Ve biraz da bunalmıştım. Daha önce hiç çözemediğim bir konu olmamıştı. Şimdi ise tüm okuduğum kitaplar boşa olduğunu fark etmiştim. İkinci resmin açıklaması ile dersin sonuna yaklaştığımız sınıfın havasından belli oluyordu. Ve düşüncelerimde haklıydım. Profesör Roux dersi Zümrüd - ü Anka Kuşunu araştırmamızı söyleyerek dersi bitirmişti. Zümrüd –ü Anka Kuşu hakkında birçok bilgiye sahip olduğum düşünülürse bu dersten yüksek not alacağım kaçınılmazdı.


***


Öncelikle rp planlaman olarak çok hoş. Karakterinin dersle ilgili düşünceleri, konunun ağırlığı, kafanın karışması - mantık yürütmen ve tekrar karışması, sıkılmaların vs değinmen güzel bir durum.

Ancak rp anlatım bozuklukları ve yazım yanlışlarıyla dolu. Buralardan puan kırmak durumundayım.

Daha sonra gözlerimi dersliğin düzeni çalmıştı.

Gözleri çalmak diye bir deyim ilk defa senden duyuyorum. Gözleri kaymıştı ya da dikkatini çalmıştı gibisinden ifadeler kullanabilirdin 2 puan kırıyorum

Heykeller son derece gerçekçi olmasına karşın, insanlık tarafından bilinen en ünlü kişileri temsil ediyordu.

"karşın" ifadesi birbirine tezat iki durum için kullanılır. "İpeksi saçları arkadan hoş bir görünüm vermesine karşın yüzü için aynı şeyi söyleyemezdi." cümlesindeki gibi karşından sonra gelen kısım öncesiyle bir tezatlık içermeli. Senin cümlende ise gerçekçi olmakla ünlü kişileri temsil etmek alakasız duruyor. Ünlü kişileri temsil eden heykellerdi gibi bir şey kabul edilebilirdi ama bu cümle bozuk. 2 puan kırıyorum.

Fidanı sarmış yılanın, bence bir kişini hayatını elinden alan katili aklıma getirmişti.

Görüş belirtir gibi "bence" diye girilmiş ancak devamında yine alakasız bir yere çekilmiş. 2 puan kırıyorum yine.

Düşüncelerim dersin nasıl geçeceği halinde dolanıyordu.

"halinde dolanıyordu." ifadesi anlamı tümüyle bozmuş. Sanki devamı varmış ancak silinmiş ve cümle üzerinde düzeltme yapılmamış gibi durmuş. 2 puan kırıyorum yine.

Gelelim yazım hatalarına

Thor pekte ilgimi çekiyor sayılmazdı.

de burda ek değil. Ayrı yazılmalı ve sertleşmeye uğramamalıydı. 2 puan kırıyorum yine.

Benim ilgimi çeken yunan tanrılarıydı

"yunan" değil "Yunan" olmalıydı. O bir millet adı sonuçta 2 puan kırıyorum yine.

Nitekim profesörün de bu düşüncede olması beni rahatlaşmıştı.

Rahatlatmıştı olmalıydı. Klavye hatası sanırım kontrol edilmemiş. 1 puan kırıyorum.

Keşke bunu cevabın verebilen ben olsaydım diye geçiriyordum aklımdan.

"cevabın" değil "cevabını" olmalıydı. 1 puan kırıyorum.

İkinci ders yapılmadığı için ilk derse katılman dolayısıyla doğrudan 20 puan veriyorum.

Toplamda 26 puan. İyi rpler.