Ortak Salon - Online RP

Donna'nın onu uyandırmasının ardından bir kez daha uyuyamamıştı, neredeyse tüm dersleri aynı olduğu için birbirlerini uyandırmayı alışkanlık haline getirmişlerdi bu huyları bazen sinir bozucu olabiliyordu. Genç cadı, dört direkli karyolasının başında duran saç fırçası ve aynasını alıp, her zaman sönük ve dümdüz boynuna inen saçlarını taramaya başladı. Her uykudan kalktığında olduğu gibi gözleri de en az saçları kadar parlak ve kırmızıydı. Haline dil çıkartıp, can sıkıntısından kurtulmak için, yani gidip orada kitap okuyacaktı, buradakilerin çoğunun meraklı ve garipseyen bakışlarla süzmekten bıkmadığı muggle romanlarından birini aldı, bir şort ve yırtık bir tişörtten oluşan pijama takımının üzerine cübbesini alıp ayağına kalın bir çift çorap geçirdi ve yatakhaneden dışarı süzüldü.
Savsak adımlarla rahat koltukların ve sessizliğin onu ne kadar mutlu edeceğinin hayalini kuruyordu. Belki şömineyi de yakabilirdi, tatlı bir sıcaklık iyi olabilirdi. Elindeki kitabın kapağına gülümseyerek bakıp ortak salondan içeri girdiğinde orada oturan kızı görünce şaşırdı, bu saatte ya derste olurlardı, derste değillerse de henüz uyanmamış. Gözüne kestirdiği çift kişilik koltuğa yatıp bacaklarını koltuk kolunun üzerine attı. Kıza yavaşça gülümseyip kitabın ilk cümlesini okudu,
Denize saldığı oltayı ara sıra hafif dokunuşlarla...

"Sen de ona eşlik etsen diyorum?" bacaklarını karnına çekmesini sağlayan inanılmaz rahat pozisyonunu inanılmaz sırt ağrıtan pozisyona dönüştüren gence ters ters bakıp kitabına devam etmişse de Lacroix'in rahatsız edici kıpırdanmaları ve genç bir aslanın kükremesiyle yarışabilecek esnemesi sayesinde aynı cümleyi sekiz kere okumuş, en sonunda tek anladığı kitaba daha başka bir zaman tercihen sabaha karşı, gizli gizli ortak salona gelmeliydi. Kitabını buradaki birçoklarının duymadığı yazarın ismi altta kalacak biçimde yere bırakıp kollarını geriye atarak gerindi ve gürültüyle esnedi. Kolçağın tembel tembel gıcırdamasına sebep olunca sırtını ona dayamaktan vazgeçip iyice yayıldı, bacaklarını Lacroix'in bacaklarının üzerine koydu, "Senin ne işin var bu saatte?" Kafasının arkasını yüzünü buruşturarak kaşıdı, herhalde uyumadan önce yatağında yediği kurabiye kırıntıları saç diplerine yerleşmişlerdi. Aslında pis biri sayılmazdı da... Hmm, birazcık tembeldi hepsi o. Kurabiyeleri düşününce o güzelim vanilyalı melek abur cuburunu Donna'yla paylaştığı geldi aklına, mutlu mutlu sırıttı. Onu sabahın bu saatinde uyandırmanın öcü alındı."Hazır salon boşken buradaki tek erkeğin sen olman, şans yüzüme hiç gülmüyo işte." Dudaklarını büküp rahat bir pozisyon bulmak için kıpırdanmaya devam etti.

Doğruyu söylemek gerekirse sarışın kuzgunun rahat etmesi için sunduğu teklif oldukça çekiciydi ama bunu düşünürken bile kendini suçlu hissetti. Karnından geçerek damarlarında kıvrılarak ilerleyen sıcaklığa karşı durmak zorunda kalmasının tek sebebi insanlara daha doğrusu arkadaşlarına yalan söylemekten hoşlanmamasıydı. Ben dersteyken naptın Jimjim? -Ah, şey kitap okudum. Maupassant. Aa, şey sonra sen de oku istersen. Çok güzel bak. Sıcak his yerini midesinin üzerinde gezinen ayakkabıcı cinlere bıraktığında, küçük küçük zıplayan gürültücü şeyler gerçekten rahatsız edici, bacaklarını toplayıp karnına çekti. Ne yapacağını düşünürkem aklına siyahi kızın kıçına dövme yaparken ona sorduğunu hatırladı. Yanlış duymuş olabileceğini söyleyip konuyu kapatmıştı. Ah, o da söyleseydi o zaman, sonuçta kendisi bir arkadaş olarak üstüne düşen görevi yerine getirmiş harekete geçmedem önce durmuştu ve bundan sonra yapacak bir şeyi yoktu.
Neşeyle poposunu koltuktan kaldırıp genç büyücünün iyice yayılmış bedeninin üzerine, yüzü ona dönük; dizlerini de onun kalça hizzasına denk gelen yerden kırarak oturdu. Ah, aslında pek rahattı ama sanki oturduğu yerden memmun değilmiş gibi kıpırdamaya devam etti, eminim ki amacının şımarık poposunu rahata kavuşturmak olmadığını anlamıştır. Lacroix'in aslında hoşuna gidenden fazla sert yüz hatlarına bakıp muzip muzip sırıttı, kollarını gevşekçe boynuna dolayıp dirseklerini genç adamın göğsüne dayadı. Bir kolunu kurtarıp işaret parmağını boynunun üzerinde gezdirirkem, fısıltıya dönmeye yakın bır sesle, "Genelde ya çok yakışıklı olanları ya da bana vercek iyi bi şeyleri olanları seçiyorum. Sende ikisini de göremiyorum Rouvas." Gencin dudaklarını es geçip, kollarından kurtardığı boynuna küçük ve yavaş öpücükler bırakmaya başladı. Öpücüklere ara vermeden ince ve saydam denecek kadar beyaz parmaklarıyla genç adamın elini alıp sırtından tişörtününün içeri soktu, eğer kollarındaki kasların yarısı kadar aklı varsa ona sutyenı olmadığını anlatmaya çalıştığını anlardı. Lacroix'in görmüş olma ihtimali olmayan, bitmesi haftalarca sürmüş, para vermeden tamamlanması için biraz iğrenç kaçabilecek şeyler yaptığı rengaremş ejderha dövmesini kast ederek, "O ejderha için çok çabaladım mesela. Ah tabii sen görmedin."

Kasvete boğulmuş başka bir gün daha. Gökyüzünden iri ve soğuk yağmur damlaları dökülürken , taştan duvarlarla örülmüş okulun koridorunda hızla ilerliyordu. Kucağını dolduran ve görüşünü engelleyen kitaplar nedeniyle her ne kadar sarsak ilerlese de hızından kaybetmiyordu cadı. Koridor boyunca yürürken gözlerinin önünde, ayakkabı bağcığına basıp, elindeki kitaplarla birlikte yere kapaklandığı canlanıyor ve bu da cadı da arada bir kafasını sağından uzatıp yolunu kontrol etme ihtiyacı uyandırıyordu. Kütüphaneden aldığı kitapları okuduktan hemen sonra teslim etmiş olsaydı şuan birbiri üzerine yığılmış kitapları taşıma zahmetine girmiş olmazdı. Kütüphane kapısının önüne geldiğinin farkına vardığında, sevinerek kol kası yapmasına yardımcı olan küçük çaplı spora veda etmesi gerektiğini anladı. Hafif aralık kapıyı ayağıyla iteleyerek biraz daha açtı. Sırtını kütüphanenin ahşap kapısına yasladı ve ardına kadar açılmasını sağlayarak elindeki yığınla kitaba çarpıp yere düşmesini engelledi. Raflara doğru hızla adımlar aldı ve kitapları havaya bırakarak raflara yerleşmelerini izledi. Kısa bir süre daha kütüphanede kaldıktan sonra, ortak salonda biraz dinlenmenin iyi olabileceğini düşünerek kütüphaneden ayrıldı.
~
Nefes nefese tırmandığı kulelerin sonuna geldiğinde, dudaklarına düşen yorgun fakat bir o kadar da zafer tadındaki gülümsemesinin ardından derin bir nefes verdi. Hoooh. Yavaşlattığı adımları ortak salona yönelttiğinde nefes alış verişi düzene girmeye başlamış ve kan ter içinde kalmış o halinden bir nebze sıyrılmayı başarmıştı. Ellerini cübbesinin cebine atmak istedi. Elinin cebine girmesini engelleyen şeyle parmakları temas edince, yapmak istediği işlemi neden gerçekleştiremediğini anladı cadı. İnce esmer parmaklarıyla kavradığı muzu çıkardığında, kahvaltı da bir kaç muz dışında başka bir şey yiyemediğini ve iki tane cebine attığını hatırladı. Biri kitaplarını toplamaya giderken yemişti ve diğerini de girmeye hazırlandığı ortak salonda yemeye niyetlenmişti. Ortak salondan içeri girdiğinde adımlarını sonlandırdı cadı. Kapı eşiğinde duvara yaslanmış bir şekilde elindeki muzun kabuğunu soyarken kızıl kafalı pek sevgili biricik hatununun, Hulk'un sarı versiyonu olan Lacroix'in kucağında ne işi olduğunu düşündü. Lacroix.. Adına şarkılar yazabileceği biriydi o. Kendisine karşı beslediği duygulardan emindi. Saf aşk değildi ama midesinden yemek borusuna kadar zıplayan çekirge sürüsünden ona yakın bir şey olduğunu anlayabiliyordu. Tuhaf bir duyguya kapıldı. Zihnine, ruhuna yayılmaya başlayan kıskançlık duygusunun esiri olmadan ipleri yakaladı. Çünkü kıskanması gerektiğini düşündüğü kişi Jimena'dan ziyade Aphrodith idi. Lacroix'in Aphrodith'den ayrıldığı ihtimalini ya da Rouvas büyücüsünün sevgilisinde gizli küçük bir kaçamak yaptığını düşündürdü gözlerinin önündeki görüntü. Kısa bir süre sonra fark edilmek istercesine kısa bir öksürük sesiyle ortak salondaki sessizliği bozarak gayet rahat tavırlarıyla henüz soyduğu muza ısırık atarak ağzında ezmeye başladı. "Ne güzel ve tuhaf bir gün değil mi Jim?" Bakışlarını Rouvas gencine yoğunlaştırarak sırıttı cadı. "Merhaba Rouvas. Biraz önce kütüphanedeyken ortak salona geleceğini söyleyen Aphrodith miydi emin değilim. " Son cümlesini biraz daha alçak bir sesle harfleri yutarak söyledi fakat Lacroix'in bu tonlamayı duyacağından da emindi. Toparlanmalarını umuyordu kuzgun.

Her şeyin fazla hızlı geliştiği bir mekan değildi aslında kuzgunların yuvası. Ama bu sabah, Lacroix'in hiç ummadığı şeyler ardı ardına patlak veriyordu. Kucağına aniden yerleşen ve oyun oynarcasına kucağında kıpırdanan kızın amacı apaçık belliydi. Gözleri fal taşı gibi açılmış ve ne yapacağını panik içinde düşünen gencin dışarıdan hoşnut görünüyor olduğu bir gizemdi. Lakin kendisi öyle görünmediğine emindi. Jimena, yine oğlanın çirkin olduğu savını ortada bir güzel çevirmeye başlamışken Rouvas da kendilerini kafasını santimetreler eşliğinde çevirdiğinde görebilecek olan Sybille'ye odaklanmıştı. Kucağında oynaşan kıza bu yüzden iç güdülerince bile olsa tepki veremiyordu. Sybille'nin ikiliyi öyle görmesi ayrı bir dert, her an bir başka bir yerden Aphrodite'nin onları böyle basması ayrı bir dertti. Üstüne üstlük cadı büyücüyü iyiden iyiye zorlamaya başlamış, basireti bağlanmış olan oğlanın belki de en çok etkilenebileceği noktasını anında yoklamıştı. Eli, kendi isteği dışında cadının gömleğinin içerisine inmişken sütyeninin orada olmadığını fark etmesini isteyen cadıyı, elini kolunu bağlayan şokun etkisinden çıktığında kollarından nazikçe kavradı. "Dışarıdan baktığımda da içinde bir şey olmadığını anlayabiliyorum," Hareketleri duran cadı sonunda büyücünün sözlerine odaklandı. "Dövmeni görmeye can atıyorum. Ama bunu başkasının kalbini kırarak yapamam." Aphrodite'i kast ettiği aşikardı. Sevgilisine bugüne kadar olabildiğince sadık kalmaya çalışmıştı. Karşısına çıkan ilk sınav Jimena olmayan büyücü, Aphrodite ile aralarındaki bağ kopana kadar kendini dizginlemeye yemin etmişti. Bunun devamlılığını getireceğinden emindi. Kucağındaki cadıya başka bir bahar için söz verdiğinde öksürük sesiyle ödü patlamıştı. Aldığı nefesi verirken kulaklarına dolan sesin Aphrodite'e ait olmadığını anladı. Jimena'ya Jim diye seslenmek, hayır bu onun tarzı değildi. Kucağındaki cadıyı bir oyuncağı tutar gibi tutup koltuğa koydu ve hızla kalktı olduğu yerden. Ardını döndüğünde hayal kırıklığına uğradığını söyleyebilirdi. Ardında duran siyahi cadı, ilgisini uzun zamandır çeken tek kişiydi. Aphrodite'e ihanet ettiğini düşündüğü zamanlar bile olmuştu sırf Donna gereğinden fazla aklında yer ettiği için. Gülümsemeye çabalayarak "Her şey dövmeyi rahat görmem içindi." dedi. Koca bedenini, hafif bir hayal kırıklığı hafif de pis içten sıyrılma sevinciyle tekli koltuğa bıraktı. Kendisine bozuk atarcasına bakan cadıya kaşlarını kaldırarak yanıt verdi. Bu manzarayla karşı karşıya kalmasını isteyeceği son kişi Aphrodite iken ondan bir sonraki kişi de Donna'ydı. Ona karşı olan garip hissin ne olduğundan emin değildi. Hatta olan şeyin his olduğundan bile şüpheliydi. Olanları şakaya vurmak için konuştu.

"Jimena'yı bağlamak gerekmez değil mi?"

Sevgilisinin adının anılmasıyla, onları bir süredir hiç beraber görmediği için ilişkilerini noktaladıklarını düşünmüştü ama ne yazık ki yanılmış, az önce kucağındaki turuncu saçlı saçlı mini mini kızın etkisinde kalıp ne yapacağını bilmeden itaat eden kocaman kararsız elleri ve kasılmaktan birazdan patlayacakmış gibi duran, kendini durumum hoşuna gitmediğine inandırmaya zorlayan bedenin birden elektrik çarpmış gibi titremesi; yüzündeki 'dünyanın en zor ikilemini yaşıyorum' ifadesinin suratlarının arasındaki nefeslerinin bile ayrı yollar izlemesine izin vermeyen iki parmaklık mesafeye rağmen Jim'in fark edemediği bir hızla korku dolu bir ifadeye dönüşmüştü. "Sevgilin mi var!"kaşlarını çatıp tam da kalmak için kalçasını kaldırdığı sırada gencin onu hop diye alıp bıraktığı koltuktan ayağa fırladı. Donna'nın bir anda içeri girmesiyle fazlasıyla sarsılmış ve utanmış olsa da az önce yaptığı şeyin ne olduğunu kavradığında sahip olduğu iki arkadaştan birini sonsuza dek kaybetme fikri az önce öğrenmiş olduğu bilginin onda yarattığı dizginlenemez öfkenin yanında, son aşamaya ulaşmış dev gibi bir beyin tümörünün yanında soğuk algınlığı ne kadar önemliyse o kadar önemliydi artık. Bakışlarını Donna'yla buluşturmamaya çalışarak salonun içinde küçük adımlar atmaya başladı. Lacroix durumu toparlamaya çalışırken kurduğu her cümle, her nefes alışı, her hareketi Jimena'nım içindeki öfkeli şeytanları çıldırtıyordu. Ah beyninde karnında olduğu kadar kas yok herhalde durumun kurtarılacak bir yanı mı vardı sanki, bir de dövmeye bakmak için demesi... Öfkeden ağzından köpükler saçarak Lacroix'in suratına tırnaklarını geçirip güzelim yüzünü parçalama isteğine zar zor engel olmaya çalışırken bakışları yüzündeki hayal kırıklığı ve kıskançlığı tüm gücüyle saklamaya çalışsa da başarılı olamayan Donna'yla karşılaştı. O da ayrı bir sorundu, sadece her zamanki gibi yakışıklı oğlanlara duyduğu hayranlıklardan biri sanmıştı ama şimdi karşısındaki rengi atmış yüzü görünce ondan gerçekten hoşlandığını fark etti, sorduğunda da konuyu ışık hızında değiştirmesi de hep bundanmış. Başını öfkeyle iki yana sallayıp koşar adımlarla Lacroix'in hain kıçını koyup, pişkin pişkin 'Jimena'yı bağlama' esprisi yaptığı teklo koltuğa ilerledi, ellerini genç büyücüyü hareketsiz bırakacak şekilde kolçaklara koyup sesini kontrol etmeye çalışarak, "Asıl birileri seni bağlamalı Rouvas. Sevgilin var ve başka bi kıza iş atıyosun, ama bağlanması gereken ben miyim öyle mi?" dedi ve ardından sadece küfürden oluşan okkalı bir İspanyolca nutuk çekmeyi unutmadı.
Koltuktan uzaklaşarak Lacroix'i özgür bıraktıktan sonra Donna'ya dönüp rezil olmanın, kendini inanılmaz aşağılanmış hissediyor, hıncını çıkarmaya başladı, "Sana sormuştum. Sen de hayır demiştin. o yüzden 'kaşar Jimena' ifadesini yüzünden sil!" Yine İspanyolca bir biçimde havaya küfürler savurarak salonda volta atmaya başladı. Kendini yerin elli kat altında yaşayan pis bir tesbih böceği gibi hissediyor olmasının tek sebebi bir daha asla ama asla sevgilisi olan birine yanaşmamak gibi bir karar almıştı. Son kez bunu yaptığında beline kadar olan saçlarının, şimdi kulaklarının biraz altında olduğunu hesaba katarsak, tamamıma yakınını vahim bir kaza sonucu kaybetmişti. Kafasını onaylamaz bir biçimde sallarken içten içe kendine kızıp, kendini yerden yere vuruyordu. İçinde normalde olduğundan da minik görünmesine sebep olan cübbesine iyice sarınıp kollarını göğsünde kavuşturdu. Salonda yaptığı sakinleşme yolculuğunu biraz önce sıkıntısını gidermek için saçma şeyler yaptığı ikili koltukta tamamladı. Lacroix'e bakarak öfkesi yüzünden iyice anlaşılması zorlaşan bir aksanla "Merak etme, bi daha on metre yakınına bile yaklaşmam." Dişlerini sıktı, "Kıskanç bi sevgiliyle uğraşamam."

"Sevgilin mi var!"
“Senin için fark eder mi Jimena?”
Donna'nın ortak salona teşrif etmesi ve orada olduğunun fark edilmesi üzerine, birbirlerine olan teması çok kısa bir sürede bitirip uzaklaştılar. Telaşa kapılmış gençlerin hızlanan kalp atışlarını tahmin etmek çokta zor değildi. Jimena utancından ne yapacağını bilemez halde gözlerini esmer cadıdan kaçırmaya gayret ediyordu. Şimdiye kadar onda hiç rastlamadığı bir duyguyla karşı karşıya geliyor olması cadıyı şaşırtmıştı. Soluk teni hiç olmadığı kadar kızarıp bozarmıştı. Donna yüzündeki rahat ifadeden bir an olsun ödün vermese de onun neler hissedip, düşünüyor olduğunu -kalın kafalı, odun, süzme salak biri olmadığı taktirde – az çok tahmin ederdi. Hoşlantı, hayranlık belki de kendisine karşı aşk beslediği erkeğin, en iyi arkadaşım dediği, güvenebileceğini düşündüğü kimseyle kucak kucağa yakalaması her iki tarafa da olan duygularını sarsmıştı. Lacroix’in sevgilisi değildi ama o an kendini Aphrodith’in yerine koymaktan da alamadı. Sevgili olmadıkları halde onu içten içe kemirip canını acıtan duyguların, sevgilisi olduğu kıza neler hissettirebileceğini düşündü. Durumu toparlamak adına büyücünün kurduğu cümleyi duymamayı dilerdi. Yüzüne, bir Slytherin öğrencisine taş çıkaracak alaycı bir gülümseme yerleşti. Ardından kısa fakat güçlü bir kahkaha patlatarak konuşmaya başladı. “Ellerinle görebildiğini bilmiyordum Lacroix.” Gözlerini Jimena da yoğunlaştırdı. Yerin dibine girmiş, öfke patlamaları yaşayan cadının kızgınlıkla savurduğu sözlerin ardından bir kahkaha daha attı. Birkaç basamaktan oluşan merdivenden aşağı indi cadı bitirmiş olduğu muzun kabuğunu, bir metre kadar uzakta olan çöp kutusuna fırlattı. Gayet rahat bir şekilde ilerledikten sonra büyük koltuklardan birine bıraktı kendini. Ayaklarını sehpaya uzattı ve alaycı tavrını takınmaya devam ederek konuştu. “Bunları senin söylüyor olman ne hoş, Jimena.” Jimena’nın alanında becerikli olduğu konuyu ima ediyordu. Daha önce kankasının sevgilisiyle yattığını büyük bir maharetmiş gibi anlatmıştı. Kızıyordu hatta Jimena’nın gırtlağına yapışmak istiyordu o an. Ağzına gelen tüm küfürleri savurmak istese de sakinliğini korumak istiyordu, özellikle Lacroix yanındayken. "Sana sormuştum. Sen de hayır demiştin. o yüzden 'kaşar Jimena' ifadesini yüzünden sil!" Burada olmaz, Lacroix varken olmaz sus sadece sus, lanet olsun. Lacroix’e karşı olan duygularının gün ışığına çıkması ve ortak salonda duyulmasıyla karmaşık duyguların arasında buldu kendisini. Duygularının büyücü tarafından bilinmesini istemezdi. Girdiği bu buhranlı durum sinirlerinin iyice gerilmesine sebep olmuştu. Sinirden tırnaklarını avuçlarına geçirerek sakinleşmeye çalışıyordu. “Önüne çıkan herkesin kucağına atlayan sensin ama suçlu bulunan benim öyle mi? Gerçekten çok komiksin hayatım.” Kaşlarını çatmış, kollarını göğsünde birleştirmiş bir şekilde turuncu saçlı cadıyı süzerken ekledi. “Geri kalan saçlarını korumak için biraz çaba sarf etsen iyi olur.” Sinirden büzülmüş dudaklarını ısırdı. Kafasını sağına çevirdiğinde büyücünün şaşkın gözleriyle karşılaşmasıyla kafasını geri çevirdi.

Az önceki öfke nöbetinden sonra sakinleşip bir kaç saniyeliğine gerçekten düzgün düşünebildiğinde az önce umarsızca üstlerine ateş püskürttüğü iki insana baktı. Ah, belki Lacroix'i haşlamakta biraz haklıydı, Jimena'nın bit buçuk katıydı, aralarındaki boy ve cüsse farkından orta boylu yeni bir insan çıkar, düşünüldüğünde tek eliyle tutup karşı duvara buruşturulmuş bir parşomen parçası gibi fırlatabilecekken onu ittirmemiş, hadi ittirmemesi belki bir derece kabul edilebilirdi, sonuçta neye uğradığını şaşırdığı için tepki verememiş olabilirdi ama ağzını açıp da tek kelime söylememesi. Muhtemelen Donna içeri içeriye girip de alev saçan gözlerle onu süzerken Aphrodith'in lafını etmese büyük ihtimalle Jim'in Listesi'ne ilk kuzgun da eklenecekti. Şaka ediyormuş, ah her neyse herkesin sınırlarını unuttuğu anlar olabilirdi sonuçta, hiçbir sınırı olmayan bu kız mı yargılayacaktı onu? Gerçekten az ya da çok, bir şekilde yakınlaştığı oğlanların listesini tutuyordu, bunu Donna'nın bile bildiğini pek sanmıyordu çünkü asa kullanmaktan oldukça nefret etmesine rağmen o defteri gizlemeye yarayacak büyüler yapabilmek için günlerce kütüphanede kalmıştı, her birinin tam adını ve o günün tarihini yazıyor sonra da ne kadar ileri gittiklerini not ediyordu. Ah, hayır öyle değil, hemen pis pis şeyler düşünmeyi kesin sadece bir kaç harfle kısaca belirtiyor, pis sapıklar sizive ister inanın ister inanmayın bu alışkanlık ona gerçekten çok şey kazandırdı, yani en azından yazın Tottenham'a döndüğünde insanlarla ilişkilerine dikkat etmesine yarıyordu. Hogwarts listesine gelince, nedeyse tamamı porsuklardan oluşuyordu, listesinde olmayan çok az Huff var ve bu yüzden okulda haklı bir üne sahip, bir kaç tane de yılan vardı ki Gryfinndor'a eğer ki biri Kevin'ın yanında Jimena'yla pek sevimli olmayan şeyler yaptıklarından bahsederse hayatına tek parça olarak devam edemeyeceğine adı gibi emin olduğu için hiç bulaşmamıştı. Kendi binası da malum işte.
Donna malum kanka Rachel'dan bahsettiğinde ne kadar haklı olduğunu bildiğini için az önce yaptığı aptalca suçlama yumruk gibi midesine indi ve onu neredeyse kusturacaktı; hangisinin daha kötü olduğuna karar veremedi. Öyle ya da böyle pek de istekli olmayan ve sevgilisi olan birinin kucağına çıkıp zorlakendini elletmesi mi yoksa Donna'ya sadık olamayıp onu bir kaç saniye içerisinde aklından atması mı yoksa gerçekten önüne gelen her erkeğin kucağına atladığını henüz birkaç aydır tanıdığı bir kızın bile anlamış olması mı. Bir de üstüne üstlük Lacroix'in ondan özür dilemesi kendini daha da küçülmüş hissetmesine sebep oluyordu. Seçmek o kadar zor ki gözyaşlarını ait oldukları yerde tutup ne yapacağını düşündü. Başını dizlerinin üstüne koyup harekat planına karar verdi. İlk önce kalkıp hala ilk durduğu yerde öfkeyle soluyan Donna'nın başını ellerinin arasına aldı, "Üzgünüm, böyle davranmamalıydım." Her zamanki gibi dudaklarına küçük bir öpücük kondurup gülümseyerek ona baktı. Beklediği gibi hiçbir tepki göremeyince Lacroix'in yanına gitti, kitaplarını almış onlarla ilgileniyormuş gibi yapıyordu elini yavaşça omuzuna koyup hayalet gibi ona doğru eğildi, "Herkes benim ne olduğumu biliyo, seni suçlamıycağna eminim." Cümlesini bitirdikten sonra genç büyücünün omzunu sıkıp koltuğuna döndü, yerden kitabını aldı ve kucağına koyup gözlerini tek bir noktaya, şöminenin taşlarından birine kilitledi.

Gözlüklerini Pam'e verdiği için bir kitap alıp vakit öldürmek yerine tekli koltuklardan birine geçmiş yan bir şekilde yatmıştı. Kafası hafifçe aşağı doğru eğikti ve ayakları da öteki taraftan aşağı sarkıyordu. Kendince eğlenmeye çalışan Myria parmaklarıyla bir şeyler yaparak saçmalamanın dibine vuruyordu. Baş parmağıyla işaret parmağını birleştirerek yukarıya doğru tırmanıyordu parmakları. Ne kadar saçma bir şey olduğunun o da farkındaydı ancak yapacak başka bir şey bulamadığı için de devam ediyordu aynı şeyi tekrarlamaya. Hogwarts sınırları içerisinde çalışmayı reddeden telefonunda müzik dinleyebilseydi aslında tüm sıkıntısı yok olup gidecekti. Cream ya da Beatles dinlerek yüzyıl öncesinin kaliteli müziğiyle kulaklarını pasını atabilirdi. Daha sonrasında İngilizler müzik konusunda kendilerini rezil etmeyi nasıl olmuşsa başarmıştı ve bu sebeple iki binlerinde başlarında ortaya çıkan gay erkek topluluklarını dinlemekten uzak duruyordu, olabildiğince. Crysenia'nın cırlaması kulaklarına dolduğunda müzikle ilgili daldığı düşüncelerden sıyrılıp mavi ve gümüşi renklerin hakimiyeti altına aldığı salona geri dönüş yapmıştı. Pamelia'nın tepkisi ile çehresine gülümseme yerleşmişti. "Salvatrice beynini kullanacağına söz verirsen ben sana tavsiyede bulunabilirim, ama sadece kullanırsan. Aksi takdirde hiç çekilecek biri olmuyorsun ve ben kafayı yemekten son anda vazgeçiyorum."

Ortak salonun kapısı aralanıp içeri girdiğinde ilk gözüne çarpan kişi ikizi olmuştu. Üzerinde durduğu yüksek topuklular artık kendisine spor ayakkabıyla bir gibi geliyordu. Bir kaç adım daha atıp ikizinin üzerindeki elbiselerde gezdirdi gözlerini. Lanet olasıca Myria! Güzelliğini paylaştığı biri nasıl olur da bu kadar paçoz olabilirdi?! Bela, Myria'nın stilisti olmaya tam o an tekrardan karar vermişti. Ne zaman bu işe girişse sonunda birbirlerine giriyorlardı. Gözlerini devirip iç geçirdi ve suratını gördüğünde gülümsemesine engel olamadığı cadıya, Pamelia'ya doğru yöneldi. Eteğinin havalanmasına aldırmadan kendini ikizinin gözlüklerini takmış olan Cauas'ın yanına oturdu. "Gözlükler sana daha çok yakışmış Pam." Myria'nın kendisine ateş saçan gözlerle baktığını gördüğünde Pamelia'ya gülümseyen samimi suratı bir anda yok olmuştu ve fazlasıyla yapmacık bir gülümseme oluşmuştu cadının suratında. Bedenini saran gömleğin yakalarını çekiştirirken ortak salondaki kadın dayanışmasını fark etti. Feminist duyguları kabardığında tek kaşı havaya kalkmıştı. Kollarını göğsünün önünde birbirine bağladı.

"Tek bir kadını bile idrak edemiyorken... Şimdi ne yapacaksın Darius?"

Bir hafta içinde tüm hayatını Dora'nın hayatını kurtarma projesiyle uğraşmaya adamıştı, adeta. Pamelia'nın üstün isim bulma yetisi o konuda da kendisini göstermekten çekinmemişti. DARK! nam-ı diğer Dora'yı Aşüfte Ruhtan Kurtar gözlerinin bozulmasına yol açacaktı, bu şüphe götürmez bir gerçekti. Bir haftadır okuduğu ya da karıştırdığı kitapların sayısı o kadar fazlaydı ki kendisini okumaya adamış bu genç bile okumayı öğrendiğinden beri o kadar çok kitap okumamıştır. Hala daha bakmadıkları bir yığın kitap olduğu gerçeği de onu korkutuyordu. Yazarların bu konuya bu kadar eğildiğini ve gereksiz yere bu kadar çok kitap yazdığını tahmin etmezdi. İlk okuduğu kitapta ruh ve hayalet arasındaki farkın bulunmayışında yakındığına da pişman olmuştu, ettiği lafı ağzına tıkamak istercesine ondan sonraki ilk kitapta sayfalarca o farktan söz edilmişti ve kusacak kıvama gelmişti, Jaiden. Elindeki kitabı da Pamelia zorla tutuşturmuştu yine, nefes almasına müsade etmiyordu adeta. O da kendi yollarıyla bu işe çözüm bulmuş okuyormuş gibi yapıp kendisine izin veriyordu, bir müddet. Daha sonra arayı kapatmayı da ihmal etmiyordu tabii ki. Pamelia bacağına yatıp birkaç kelime daha ettikten sonra onun sözlerine katılarak eklemeler yaptı. "Evet, kesinlikle bize katılmalısın, Crysenia. Hem iyice yorulursan uykun gelir, tekrardan. Katıl bize, hadi." Yine okuyormuş havası verdiği esnada kulağına ilişen sözcüklerle hem cinsini koruma duygusu atağa geçmişti, istemeden de olsa. "Ah, hadi ama kızlar. Darius çok bir şey istemiyor ki. Abartıyorsunuz. Çok çaresiz kalırsan Rouvas ile bana gel, biz sana tüm bildiklerimizi anlatırız, değil mi kardeşim?"

Ayakta dikilmiş öylece dururken boynuna dolanan kollarla irkilmişti Lacroix. Sevgilisinin ne zaman ortak salona indiğini bilmiyordu. Yüzü Vargas'ın yüzüne dönükken korkak bakışları yavaşça silindi ve suratına gülümsemesi yerleşti. Dudağının kenarına bırakılan öpücükle iyiden iyiye artan gülümseme dişlerini gösterirken sabitlenmişti. Kolunu cadının beline dolayarak Crysania'nın oturduğu koltuğun kolcağına yerleştirdi kıçını, sevgilisini de dizinin üzerine doğru çekti. Dizinde oturan sevgilisinin sözlerine karşılık gülmekle yetindiği cadıya cevap vermesine gerek duymadı o an için. Bu muhabbetin neredeyse en uzak noktasında olan ikili onlardı. Birbirlerine fazla şeffaflardı ve bu da onları sorun yaşamaktan alıkoyuyordu. "Uyuyamadın mı bebeğim?" Sevgilisinin kulağına doğru fısıldamıştı. Kendisine yavru bir kedi gibi bakan Vargas başını hayır manasında iki yana salladı. Ona gülümsedikten hemen sonra gözleri henüz konuşmaya başlayan ve kafası güzel olduğu her halinden belli olan Darius'a dönmüştü.

Saatin geç olmasını umursamayıp sahip olduğu görevi biraz da olsa kötüye kullanarak Aubrey ile ayrı kaldıkları zamanı telafi etmek adına biraz daha zaman geçirmişti. Ondan ayrılmak ne kadar zor gelse de zorunda oldukları için birbirlerini bırakıp binalarının ortak salonlarına doğru adımlarına yönlendirmişlerdi. Zindanlara inen merdivenlerdeki gizli geçiti kullanıp en üst kata kısa sürede çıkan Brianna hareketli merdivenlerden nefret ediyordu. Altı senedir o okuldaydı ancak hiçbir zaman onu istediği yere götürmemişlerdi, resmen Brianna'nın varlığını hissediyorlardı ve biraz muzurluk yapma vakti diye birbirlerine fısıldayarak onunla uğraşıyorlardı. Babasından birkaç gizli geçitin yerini öğrenip o eziyete son vermişti, en nihayetinde. Sorulan soruyu kolaylıkla cevapladıktan sonra içeri girmiş ve kuzgunların arasında bir laf dalaşının hâkimiyet sürdüğünü görmüştü. Bir köşeye geçip onları biraz daha dinledikten sonra konuyu anlamış ve feminist duyguları kabarmıştı, istemeden de olsa. "Kızlar, çocukların üzerine fazla gidiyorsunuz derdim ama her kelimesinde haklısınız. Darius şöyle dursun ne Jaiden'ın ne de Lacroix'in kızları anlayabileceğini düşünüyorum. Erkeklerden söz ediyoruz, hadi ama." Sözlerinin sonuna küstah bir gülümseme eklerken saçları gözlerinin önüne dökülmüştü. Kızıl saçlarından önüne dökülen tutamı sağ eliyle kulağının arkasına attıktan sonra ekleme yaptı. "Biz olmadan hiçbir şey yapamazsınız, değil mi? Henüz aranızda öyle birine denk gelemedim..."

Havada, dirseklerini kırmadan kendisine bir kol mesafesinde tuttuğu kitabın, her sayfa çevirmek için debelenişiyle dökülen tozları cadının ağzına girseler de umursayacak vakti yoktu. Bela gelip ayaklarının ucuna oturduğunda iltifatı işitip iki-üç saniyeliğine gözlerini uzaktaki sayfadan ayırdı ve gözlüğün ardından arkadaşına bakıp gülümsedi. Ardından okumasına dönen cadı için, kuzgun popülasyonunun yüzde yetmiş beşi arkasına sığındığı koltuğa üşüşene kadar çevresinde dönen konu pek de önemli değildi. Darius'un yakınmasını dinlemeden önce cadının kulaklarına en son Brianna'nın söyledikleri çalınmıştı. Dratsheva'ya pek de katıldığı söylenemezdi -hayır, tabii ki üçüncü sınıfta ilk sevgilisini elinden almış olmasının bu durumla bir ilgisi yoktu-. Hayal meyal seçtiği kelimeler arasından durumu çıkaran Pamelia elindeki kitabı kapatıp son bir defa daha tozların tadına baktı. Ardından da oturduğu yerde doğrulup tek elini Jam'in omzuna yerleştirdi, sakinleştirici bir tavırla. "Tamam canlarım sakin olun, iki laf edeceğiz diye tüm binanın kardeş olmasına gerek yok." Jaiden'ın omzundan destek alarak ayağa kalktı ve ilerideki tekli koltuklardan birine devrilmiş Myria'nın yanına gitti, gözlükleri çıkarıp -işlem sırasında saçından bir iki teli de vidalara kaptırmıştı- güzel kızın başına yerleştirdi. Bu sefer de Landers'in tekli koltuğunun yanına çöktü. "Derdin ne senin içkili arkadaşım? Kadınıydı erkeğiydi topuydu diye gidersek bir yere varamayacağız. Son baktığımda Lacroix halinden memnundu. Kollarındaki hatunla." Sesini değiştirdi, sadece Jaiden'a özel, otoriter ve stabil bir tonda devam etti "Bence Jaiden'ın da bir sorunu yok. Biz senin sıkıntını bilelim, neyi, neden merak ediyorsun? Ve rica ediyorum lisanımıza dikkat edelim. Yok şırfıntı, yok aşift... lütfen." Belli ki Darius gerçekten de bir şeylerin cevabını arıyordu.