IV. Sınıflar I. Ders

Gökyüzünü adeta bir örümcek ağı gibi çizgilerle yararak hafif bir biçimde çiseleyen beyaz yağmur muhalefetine karşın içten bir sevinci vardı genç adamın. Gözlerindeki kasvetli perde ardına kadar aralanmış, zifiri karanlığında güçlü meşaleler taşıyormuşçasına ışıldıyordu. Yüzünde, nedenini bilmediği belli belirsiz bir gülümseme vardı, ellerini ceplerine sokmuştu; bir ıslıkla yağmur damlacıklarından sakınmış kuşları şakımaya davet etmek istiyordu. Yaz mevsiminin o canlılığından arta kalan ılıklık, tüm benliğini kaplamıştı genç büyücünün. Hogwarts koridorlarının ardından açık havaya çıkmak, nefes alabildiğini hissetmek sevincini pekiştirmişti.

Dersliğe doğru adımlarını hızlandırırken, erken kalkmış ve ender olarak yaşadığı o deliksiz uykusuna veda etmişti. Ne bir kabus, ne bir huzursuzluk almıştı onu uykusundan, gece boyunca bir melek kadar masumdu, günahsızdı, hayattan soyutlanmıştı. En son ne zaman böyle rahat bir gece geçirdiğini düşündü, uzun zaman olmuştu. Adeta ruhunu besleyen gecesi, yüzüne müthiş bir aydınlık ile düşmüş; kasvetli havasından çekip çıkarmıştı. Bugün, güzel bir gün olacaktı.

Geniş bir alana yayılmış dersliğe yaklaştıkça, çimenlerin üzerindeki ayaklıklarla desteklenmiş posterleri, kafeslerin içindeki yaratıkları ve boş dersliğin önündeki uzunca sandelyeye oturmuş profesörü gördü; ilginç bir ders olacağı aşikârdı. Adımlarını daha da hızlandırırken, her zamanki gibi ilk gelen olmanın verdiği tatsızlıkla profesörü gülümsedi. "Günaydın, Profesör Borislav!" İstediğinden daha da canlı çıkmış ses tonu, kendisini az çok tanıyan profesörünü şaşırtmıştı, ancak profesör bunu büyük bir ustalıkla gizlemeyi başardı ve genç öğrencisine selam verdi. Eudes, elinde olmadan gülümsedi ve başını önüne eğerek gizlemeye çalıştı.

Etrafındaki öğrenci sayısı artarken, çimlerin üzerinde profesöre yakın bir yere doğru kurulmuş, oturduğu yerden posterleri inceliyordu. Profesör derse başlamadan önce yaratıkları inceleme şansı bulabildiğine sevinmişti; zira daha önceden bu tosbağayı andıran yaratıklar hakkında hiçbir şey duymamıştı. Daha da dikkatli dinlemek için yeterli bir sebepti, ailesinde yetiştirilmemiş olan yaratık sayısı oldukça azdı çünkü.

Profesör derse başlamıştı, kafeslerinde huzursuzca kıpırdanan yaratıklar kısmen özgürlüklerine kavuştukları için Eudes biraz geri çekilme isteği ile doldu ancak asası ile gösterilen uzuvlara dikkatlice bakmak için gözlerini kısıp, bedenini birkaç santim yakınlaştırdı. Ağızlarından alevler çıkarmaları için çok zaman geçmemişti ki, Eudes turuncu alevlerin bir anda havayı kaplamasını büyük bir hayranlık içerisinde izledi. Gözlerindeki parıltıya bir de yansıma eklenmişti, şimdi şaşkınlığın getirisiyle yüzünde sevimli bir gülümseme vardı.Profesör onlara bilmeleri gerekenleri akarırken, bazı kelimeleri özellikle dikkatini çekmişti Eudes'un. Bazı vicdansız büyücüler. Birden beyninde bir şimşek çarpmış gibi kamburlaşmış sırtını dikleştirdi, gözleri kocaman kocaman açılmıştı. Daha sonradan hüzne boğulurken içi, o bazı vicdansız büyücülerin içinde büyükbabası olduğunu da hatırladı. Ailesi, sırf zevk için bu ateş yengeçlerini öldürüyordu; bu yüzden beslemiyorlardı ve ale geleneklerine kulaklarını kapatıp ilgisini tamamen uzaklaştırmış olan Eudes'a bu kadar yabancıydı. Ailesinden ne kadar nefret ettiğinin bir kez daha su yüzüne çıkışı, onu mutluluğundan edememişti neyse ki.

Ateş Yengeçlerinden birinin küçücük bedeninden çıkardığı alevlerin sıcaklığı Eudes’a kadar ulaşmış, tüm bedenini sarmıştı. Profesörün sözleri yüzünde bir tebessüm oluştururken, ateş yengeçlerinin sarsak hareketlerini hayran hayran izlemeye devam etti. Profesörün asasının dokunuşunun hemen ardından, savunma olarak arka kısımlarından tekrar alevler çıkarmasını hiç usanmadan, bıkmadan izleyebilirdi Eudes. Böylesine mükemmel bir yaratığa işkence eden bir aileden geliyor olması onu yerin dibine sokacak kadar utandırıyordu. Profesör, onları edinebilmek için ruhsat gerekli olduğunu söylediğinde, ailesinden uzaklaştığı ilk yılda onları korumaya gönüllü olacağına, bir ruhsat ve bir Ateş Yengeci edineceğine dair kendine söz verdi. Zira, hayatındaki karanlıkları ilerde kendi başına yıkabileceği günlere dair sözlerle avutabiliyordu kendini sadece.

Profesör, dersini tamamlarken öğrencilerine ödev vermeyi de ihmal etmedi elbette. Onu en çok etkileyen yaratıklardan biri olan Cansarar’lar hakkında bilglerinin yeterli olduğunu düşünse de, kütüphaneye uğramadan ödevini teslim etmemeyi zihninde not ettikten sonra, dersliği terk eden öğrencilerin arasına karışıp damlalar eşliğinde hızlıca yürümeye başladı.