III. Sınıf / I. Ders

Zaman
----------
Okulun ilk haftası, pazartesi, son iki ders

Hava
----------
Bulutlu ve kasvetli. Fakat sınıfta teneffüs edilen hava tertemiz.

Mekan
----------
Yağmur bulutlarının baskın olduğu bir günde, tam aydınlanmamış Hogwarts koridorlarından sınıfa girildiğinde karşılaşılan tek bir görüntü var, karanlık. Sınıfa giren ilk öğrenci bu karanlığa adım atar atmaz, odanın çeşitli stratejik konumlarına dağılmış olan meşaleler alev alıyor. Pencereler yok edilmiş, duvarlar taşıdıkları meşaleler dışında tek bir portre barındırıyor. Profesör masasının arkasındaki duvarda asılı olan, devasa bir yılan portresi bu. Tamamen hareketsiz, odaya bakıyor. Gövdesi dik, dişleri görünecek kadar ağzı açık. Çatal dili rahatça seçilebiliyor. Tam tepesindeki meşale yüzünden başına hafif bir gölge düşüyor, ama görülemeyecek gibi değil. Öğrencilerin oturdukları sıralar girişin sağ tarafında, arkaya gidildikçe yükselen bir platform şeklinde büyülenmiş. Muggleların üniversite anfilerini andırıyor. Sıraların sağ üst tarafında camdan, oval bir kase var.

Girişin sol tarafında ise profesörün masası var, yüksek bir platform üzerinde duruyor. Masanın iki yanında yere sabitlenmiş ve duvardakilerden daha büyük iki meşale var. Masanın sol tarafında, yüksek platformdan dışarıya açılan, profesörün gireceği ahşap bir kapı bulunuyor.Ahşap kapının hemen yanında, ateş görmeyen bir köşede büyülerin denenmesinde yardımcı olacak olan bir nesne var. Muggleların korkuluklarına benzer şekilde, samandan yapılmış vücuda sahip bir insan figürü. Altında tekerlekler bulunuyor.

Ders
--------

İlk öğrenci girip meşaleler yandığında, Profesör Wood'u ayakta, masasının arkasındaki duvarda asılı olan tabloya, sınıfa arkası dönük bir şekilde bakarken buluyor. Wood, Tüm öğrenciler sınıfa girip kapı kendiliğinden kapandığında sınıfa dönüyor. Üzerinde muggle takım elbisesi, üstünde bu elbiseyi gizleyecek kadar uzun olan krem rengi bir palto var. Mavi kravatı hafiften gevşetilmiş, siyah çeketin küçük bir kısmı paltodan sıyrılarak görünür hale gelmiş durumda.

Çıt çıkmayan sınıfta elle tutulur bir gerginlik hüküm sürüyor. Wood'un henüz konuşmamış olması, ve gözlerindeki keskin bakışlar öğrencilerin işini hiç de kolaylaştırmıyor. Ağır adımlarla masasının önüne yürüyerek sınıfa yaklaşıyor, tam karşılarında durup ellerini arkasından birleştiriyor.

"Derse hoşgeldiniz. Asalarınızı çıkarın, bu derste ateş büyüsünün teorisinin üzerinden geçip pratiğe gideceğiz. Zor bir büyü değil, diğer her büyü gibi konsantrasyon gerektiriyor. Yeterince odaklanırsanız bir süre sonra ortak salonlarınızdaki şömineleri evcinlerinin yakması gerekmez.

Anlatacağım pratik bilgiyi iyi dinleyin, hafızanıza kazımanız bu büyüyü öğrenmeniz açısından önemli. Anlattıklarımı unutursanız yardım almak için Karanlıkla Karanlıkta, Steven Lambrick'e başvurabilirsiniz."

Sözlerini bitirip derin bir nefes aldıktan sonra yürümeye başlıyor Profesör Wood. Yüksek platforma paralel olarak, aşağı inmeden, önce sağa sonra sola yürüyor. Yürürken çıkadığı ayak sesleri sınıfta yankılanıyor. Konuşmaya tekrar başladığında adımlarını devam ettirdiğini görüyorsunuz, başı attığı her adımda sınıfa dönük.

"Alev büyüsü, karanlık sanatlarla yaptığınız savaşta size yararlı olacak bir büyüdür. Çünkü, ateş etkilidir. Yakar, acıtır, kavurur, geri döndürülemez zararlar verir. İnsanlar yanmaktan her zaman korkmuşlardır. İlk çağlardan itibaren, ortaya çıkan ve ölümden sonraki hayat inancına sahip her dinde, günahkarlar ateşle cezalandırılır. Onun verdiği acı gibisi yoktur. Peki bu derece etkili bir olgu nasıl kullanılabilir? Elbette bir başkasını yakarak... Ateş, gerek saldırıda, gerek savunmada görüp görülebilecek en etkili silahtır.

Şimdi işin bizi ilgilendiren kısmına gelelim. Kullanacağımız sihirli sözcük Incendio'dur. Bu büyü, istenilen derecede ateşi yaratabilir. Birkaç otu tutuşturmak, ya da bir ormanı yakmak için kullanılabilir. Daha yüksek derecelerde kullanılırken İncendio'nun sonuna 'Duo' eki getirilerek büyüye direktif verilir. Bu direktifle ateş daha büyük gerçekleşir. Bu büyünün en büyük püf noktası, ve bi bakıma tehlikesi ise kontroldür. Kontrolsüz bir şekilde yarattığınız devasa alevler geri sekip sizi kül edebilir. O yüzden dikkatli olmalısınız. Konsantre olup, kontrolü sağladığınız an ipler sizin elinizde, sakın ama sakın ipleri ateşin eline vermeyin...

Yapmanız gereken asa hareketi basittir. Asayı öne doğru hafifçe ittirin, dürtme hareketine benzer bir harekettir. Ve onu kesinlikle düz tutun, ucu sadece hedefinizi göstersin. Asa kolunuz kırık olmasın, gergin tutun. Tüm bunları yaptıktan sonra konsantre olun, yaratacağınız ateşin boyutunu düşünüp kontrolü ele alın, ve büyülü sözcükleri söyleyin."

Konuşma bitip teori anlatıldıktan sonra platformdan aşağı iniyor Wood. Paltosunun cebinden asasını çekip odaya girdiği kapının yanında bulunan hedefi çağırıyor. Hedef gıcırdayan tekerleklerin yarattığı ses eşliğinde sınıfın ortasına gidiyor ve profesör bakışlarını orta sıralardaki birine kilitliyor.

"Sen, Slytherin. Asanı al ve yanıma gel."

Çağırdığı öğrenci hedefin karşısına geçiyor ve gözlerini profesöre dikiyor. Ortamdaki konsantrasyon elle tutulaiblecek düzeyde.

"Asanı kaldır, kolunu gergin tut. Büyülü sözcükleri söyle, ve kontrole odaklan."

Slytherin ilk denemesinde başaramıyor, Profesör Wood tekrar denemesini söylüyor. İkinci denemesinde büyüyü gerçekleştiriyor, küçük bir ışık bulutu hedefe vurup alev alıyor. Samandan yapılmış hedef hemen yanıyor, profesör onu söndürene kadar Slytherin ufak bir alkış alıyor. Sonrasında öğrenci yerine dönüyor ve Wood asasını hedefe doğrultuyor. Büyülü sözcükleri güçlü bir tonla söylüyor, büyü ayrıldığında asasını hafifçe döndürüyor. Ve normalde ışın olarak gitmesi gereken büyü hedefe ulaşmadan alev alıp bir anafor şeklini alıyor. Alevden hortum büyüyerek hedefi kavuruyor, büyük bir ışık patlamasından sonra gösteri bitiyor. Dumanları tüten hedef, ve profesörün arkasındaki öğrencilerin etkilenmiş bakışlarıyla birkaç sessiz saniye geçiyor. Sonrasında Wood söze giriyor.

"Aradaki farkı gözlemlediniz mi? Kontrolü ele aldıktan sonra bir ışın parçası yollamak yerine, yarı yolda alev aldırabilir ve etkinliğini arttırabilirsiniz. Hedefe ulaşmadan önce tamamen sizin elinizdedir, büyütebilirsiniz. Ve gördüğünüz gibi, büyüde uzmanlaştığınızda şekil bile verebilirsiniz. Şimdi, asalarınızı alın ve aşağı gelin. Hedefin üç metre kadar uzağında tek sıra halinde dizilin."

Ufak bir kargaşadan sonra hedefin üç metre uzağına dizilen öğrenciler asaları hazır bir şekilde profesörün talimatını bekliyor. Gereken işaret verildiğinde teker teker denemeye başlıyorlar. Herkes, yanıp yanıp eski haline dönen hedefi tutuşturmayı başarıyor, fakat sadece iki kişi büyüyü yarı yolda alev haline getirebiliyor. Şekil verebilen olmuyor.

Pratik bittikten sonra öğrenciler yerlerine oturuyor ve Profesör Wood tekrar yüksek platforma çıkıp sınıfa dönüyor. Berrak, anlaşılır ve yüksek bir ses tonuyla sınıfa, sıralarının üzerindeki kaseleri önlerine çekmelerini söylüyor. Kısa bir süre boyunca sürüklenen nesnelerin sesi sınıfa hakim oluyor, daha sonrasında gelen sessizlikte Profesör Wood hamlesini yapıyor. Sol elinin parmaklarının küçük bir hareketiyle kaseler Wood'un anısıyla doluyor. Düşünseli haline gelen kaselerin içindeki ne sıvı ne gaz olan karışım yavaş yavaş hareket ederken, Wood sınıfın meraklı bakışlarına beklemeden yanıt veriyor.

"Önünüzdeki kaselere düşünseli deniyor. Büyücülerin anılarını detaylı bir şekilde inceleyip kontrol edebilmesi için yapılmış büyülü bir nesnedir. Detaylı bilgiyi bayan Pratt'ten alabilirsiniz. Şu an ise, hepsinin içinde tek bir anı var. Benim anım. Şimdiden söylüyorum, içerideki hiçbir şey size etki edemez. Hiçbir şekilde zarar göremezsiniz ve anı süresi bittiğinde dışarı çıkarılırsınız.

Şahit olacağınız anda Incendio büyüsünün 'duo' takısı alarak, etkili bir şekilde, benim tarafımdan kullanıldığını göreceksiniz. Bunu burada göstermenin sakıncalı olduğu fikrine kanaat getirdiğim için bu yöntemi düşündüm. Şimdi, kaselerinizin içine yavaşça eğilin, sizi alıp götürmesine izin verin. Çıktığınızda burada olacağım. Tekrar söylüyorum, zarar görmeyeceksiniz..."

Öğrenciler düşünselinin içine yavaşça eğilip anının içine giriyorlar. Aşağı indiklerinde ve her şey netleştiğinde karşılarında bir arazi var. Etrafı oval bir şekilde ormanlarla sarılı açık bir alan görülüyor. Dolunay pırıl pırıl. Sonrasında büyü patlamaları göz kamaştırıyor, birkaç saniyelik hareketlilikten sonra tablo netleşiyor. Yakınlarından duran ve sol taraflarına denk gelen beden, yedi yıl gençleşmiş Wood'a ait. Uzaklarında kalan ve sağ taraflarına düşen üç bedenin tanıması ise olasılıksız. Kukuletaları kapatılmış, kara cüppelere bürünmüşler. Wood derin derin nefes alıyor, yerlere değen krem rengi paltosunun lekelenmesi dışında sarsılmamış görünüyor. Yaklaşık sekiz metre ilerisindeki üç beden ise hızlı hızlı nefes alıp sakinleşmeye çalışıyor. Ortamda sessizlik hakim. Sonrasında üç silüet kendi aralarında bir şeyler konuşup, asalarıyla ortak bir noktayı hedefleyerek çeşitli büyülü sözcükler söylüyorlar. Ortaya çıkan büyüler birleşip, giderek büyüyen bir küre haline geliyor. İlerleyen her saniyede asalardan beslenen kürenin hemen altındaki çimlerin donduğu görülüyor. Wood dik durmuş, asası düello pozisyonuna gelmiş bir şekilde beklerken karanlık silüetler bir nidayla birlikte küreyi fırlatıyorlar. Kütle büyük bir hızla ilerlerken yolun yarısında patlayarak açılıyor, ve içinde sakladığı sır gözler önüne seriliyor. Gerek kıymık kıymık, gerek bir ağaç gövdesi kadar kalın binlerce buz kütlesi dağılarak Wood'a akın ediyor. Wood ise patlama gerçekleşir gerçekleşmez gözlerini kapatıp dikkatini topluyor, açtığında ise havayı yaran bir haykırış tüm öğrencilerin kulaklarına doluyor.

"İncendio Duo!!"

Işınlar neredeyse asadan fırlar fırlamaz patlıyor ve devasa ve kalın bir ateş kütlesi, kare bir şekil alarak buzlara ilerliyor. Büyülerin birleşmesinden büyük bir buhar tabakası arta kalıyor, fakat ateşin büyülü gücü baskın çıkarak üç bedene ilerlemeye devam ediyor. Bedenler kendilerini kalkan büyüsüyle koruyarak bu durumdan kurtuluyorlar. Ortamdaki herkesin nefes nefese olduğu görülüyor, lakin Wood bekletmeden ikinci hamlesini yapıyor.

"Yuspar Avorus Maxima!"

Devasa bir ateş topu asadan fırlayıp üç bedene doğru ilerlerken anı bitiyor ve öğrenciler büyük bir hızla sınıfa dönüyorlar. Az önceki durumun şoku yüzünden kimse ağzını açıp bir şey söyleyemiyor. Sonrasında Wood, anının sonunu kastederek açıklamada bulunuyor.

"Sonda gördüğünüz büyü, yani ikincisi. Yuspar Avorus Maxima'dır. Bu büyüyü yedincı sınıfta detaylı bir şekilde işleyeceksiniz. Ödeviniz, bu gün öğrendiğiniz her şeyi kapsayan bir kompozisyon yazmak. Ders bitmiştir."

Sarsılmış öğrenciler sınıftan yavaş yavaş çıkarken Profesör Wood masasına oturup çeşitli kağıtlarla uğraşıyor. Son öğrenci de sınıfı terk edip, adam ayaklandığında meşaleler sönüyor ve sınıfa tamamen bir karanlık hakim oluyor.

Out= Ödevleriniz, rpnizi yolladığınızda, önünüzdeki on gün içinde elimde olsun. Yapmayandan yedi puan kırılacak.

Sıkıcı ve lanet olası bir Kehanet dersinden sonra, bu havada son iki dersi Karanlık Sanatlar olarak belirlenmiş Chris, ayaklarını sürte sürte kehanet kulesinden aşağı iniyordu. Öğlen yemeğini kaçırmanın verdiği yorgunlukda motivasyonuna motivasyon katıyordu. Hava bile bugün Chris’e küsmüş gibiydi. En ufak bir güneş parçası sergilemeksizin, somurtmuş yukarıdan onu izliyordu. ‘’Acaba beni izlerken kara bulutların arkasından kikirdiyor musun?‘’ diye mırıldandı kendince, kulenin dışına adım atarken. Dışardakiler, özellikle desi bitmiş olanlar ve küçük sınıflar çeşitli frizbilerle oynuyor yada usulca birbirlerini korkutuyorlardı. Bunların hiç biri Chris’in umrunda değildi doğrusu. O bir an önce derslerini bitirip karnını sıcacık bir çorbayla doldurup kendini yatağına bırakmak istiyordu. Bıkıncaya kadar uyumak...


Bunları düşünürken koca kapılara geldiğini fark etti ve çarpmaktan son anda kıl payı kurtuldu. Kollları ile güçsüzce itti ancak kapının bu denli şiddetle savrulacağını hiç düşünmemişti. Utanmaksızın ayaklarını sürüye sürüye kapılardan içeri girdi ve ortak salonda ödevlerini yapan öğrenci topluluklarıyla göz göze geldi. Her ne kadar onlara imrense de çevresine fark ettirmeden ifadesini değiştirip merdivenlere yöneldi.



Birinci kata zannettiğinden çabuk çıktı. Birisi merdivenlerde uyuyakaldın dese inanırdı hani. Göz kapakları görevlerini yerine getiremiyordu artık. Kendini zorlaya zorlaya yosunla kaplı taş koridorda sınıfın yerini buldu ve ahşap kapıyı usulca açtı. İçeri göz atar atmaz üzerine kilitlenmiş bir çift koca siyah gözle karşılaştı. Pullu bir deri üzerine yerleştirilmiş, biraz altlarından kırmızı ortası yarık bir dil. Üzerindeki meşaleyle gölgesi belli olan yılan, sınıfa adım attıkça daha da gerçekçi gözüküyordu. Sınıfa ilk girenlerin dikkatini bu çekmiş olsa gerek ki oturdukları yerde hala daha Profesörün masasının arkasındaki portreyi işaret edip fısıldaşıyorlardı. Chris ise onları önemsemiyordu. Hatta sınıfta bu koca portreden başka ne bir cam, ne de yanan birkaç meşale dışında bir şeyin olduğunu. Keskin cila kokan sıra bile ona yumuşacık görünüyordu artık. Hele bir adım daha atabilse.Masasının yanında dikilen Profesörü bile saymıyordu, anlaşılan çok verimsiz bir ders olacaktı bu...


Biri dürtüyordu Chris’i, hatta dürtmek değil adeta kolunu çıkaracaktı. Gözlerini araladığında ortak salonda birkaç kez gözgöze geldiği bir çocuk onu uyandırmaya çalışıyordu. ‘’ Hadi kalk Christopher, Profesör fark etmeden önce uyanmalısın!!!‘’. Fakat sesi çok uzaktan ve buğulu geliyordu. Israra dayanamayan Chris başını kollarının arasından kaldırdığında dirseklerine kadar ıslak olduklarını farketti. Saçları dağılmış ve çocuk yüzüne bakıp güldüğüne göre cüppenin kırışıklıkları yüzünde iz yapmıştı. Fakat eskisinden daha iyi hissediyordu.


‘’Ne zamandır uyuyorum?’’ diye sordu hülyalı hülyalı.


‘’Dersin başından beri, yaklaşık yarım saattir‘’ dedi adınının Lobo olduğunu hatırladığı çocuk.


‘’Iııı peki... konu ne?’’ dedi biraz sıkılarak.


‘’ Incendio, teorik bilgiyi geçtik ancak şimdi uygulama zamanı o yüzden uyandırdım seni‘’ diye çekingence yanıtladı çocuk.


Chris teşekkür edip herkesin boş bir hedef başında olduğunu görünce son 2 hedefin karşısına geçti. Ama ne yapacağı hakkında en ufak bir fikri dahi yoktu. Yanındaki kızın asasını hafifçe öne doğru ittirdiğini ve hedefe dümdüz tutarak ‘’Incendio‘’ diye mırıldandığını duydu o kadar. Denemeye karar verdi ancak başarısız olacağını biliyordu. Asasını hedefe tutup ‘’Incendio’’ diye fısıldadı. Tahmin ettiği üzere sadece üç beş saman tutuştu. Dersi dinlememiş olabilirdi ancak kilit noktasının konsantrasyon olduğunu biliyordu. Ne kadar konsantre olursa , o kadar başarılı olurdu. Ne kadar büyük düşünürse o kadar güçlü. Asasını öne sürüp ‘’Incendio‘’ diye haykırdı ve hedefin kül yığınına dönüşmesi sadece bir an görüldü. Bu kadarını o da beklemiyordu. Çevresindekilerin şaşkın bakışlarına aldırmadan yeniden normale dönen hedefinde alıştırma yapmaya devam etti. Ta ki profesör onlara seslenene kadar. Profesör pratik zamanlarının bittiğini ve yerlerine oturmalarını söyledikten sonra kürsüsünün kapısını açıp yerleşiti ve öğrencilere daha önce Chris’in farketmediği sıralardaki kaselere yaklaşmalarını söyledi. Herkes kasesinin önüne geçince profesör kimsenin anlam veremediği bir hareket yaptı ve kaselerden bir anda beyaz ışıklar yükselmeye başladı. Öğrencilerden bazıları kasenin içinde ne olduğuna baksada kafaları karışmış şekilde tekrar profesöre odaklandılar.


"Önünüzdeki kaselere düşünseli deniyor. Büyücülerin anılarını detaylı bir şekilde inceleyip kontrol edebilmesi için yapılmış büyülü bir nesnedir. Detaylı bilgiyi bayan Pratt'ten alabilirsiniz. Şu an ise, hepsinin içinde tek bir anı var. Benim anım. Şimdiden söylüyorum, içerideki hiçbir şey size etki edemez. Hiçbir şekilde zarar göremezsiniz ve anı süresi bittiğinde dışarı çıkarılırsınız.

Şahit olacağınız anda Incendio büyüsünün 'duo' takısı alarak, etkili bir şekilde, benim tarafımdan kullanıldığını göreceksiniz. Bunu burada göstermenin sakıncalı olduğu fikrine kanaat getirdiğim için bu yöntemi düşündüm. Şimdi, kaselerinizin içine yavaşça eğilin, sizi alıp götürmesine izin verin. Çıktığınızda burada olacağım. Tekrar söylüyorum, zarar görmeyeceksiniz..."


Nefesini tutup kafasını sümüğümsü maddeye daldıran Chris gözlerini açtığında kendini bir ormanda buldu. İlk görüşte burayı Karanlık Orman sansa da orası olmadığını anlaması fazla zamanını almadı. Karanlık Orman’da böyle düzlükler olmazdı, her hey yersiz bitmiş ağaç ve kökleriyle dolu olurdu. Üzerlerindeki ayın ışıkları onlara ulaşmazdı, fakat burada Ay, sanki kafalarının bir karış üzerindeymiş gibi pırıl pırıldı. Chris açık ağzını kapatıp gözlerini aydan ayırınca arazide dört tane karanlık silület gödü. Birini tanımak zor değildi, Profesör Wood hiç yaşlanmamıştı. Hatta üzerindeki krem rengi paltosunu bugünlerde bile giyerdi. Çevredeki tek ses ise sık alınan nefes sesi. Kaynağı ise kukuletaları yüzlerini örten, kara cüppeli kişiler. Kısa bir süre sonra kara silületler toplanıp birşey planlarcasına tartıştılar ve asalarını Wood’a yöneltip, Chris’in isimlerini sadece masallarda duyduğu büyüleri mırıldandılar. Üç asadan çıkan büyü birleşip kocaman bir küre oldu ve Wood’a doğru hızlıca yolalıyordu. Gitgide büyünen kürenin geçtiği yerlerdeki çimlerinde donduğunu gören Chris korkuyla büzüşen karnını yoksayarcasına koşmaya başladı, canını kurtarmak için. Daha sonra Profesör Wood’un sözleri geldi aklına : ‘’Şimdiden söylüyorum, içerideki hiçbir şey size etki edemez. Hiçbir şekilde zarar göremezsiniz ve anı süresi bittiğinde dışarı çıkarılırsınız.’’ . Tedirgince duran Chris tekrar arkasını dönüp sahneyi izlemeye başladı ve Profesör Wood’un kaçmaya başladığını ve az önce küre olan nesnenin şimdi yüzlerce yahut binlerce buzdan kristallere dönüştüğünü gördü. Profesör Wood koşarken yarı arkasını döndü ve asasını buzullara tutup "İncendio Duo!!" diye haykırdı ve asası sanki bir volkan gibi patlayıp buzullara doğru ateş kustu. Ortada birleşen zıt element büyülerinden kaynaklı bir buhar tabakası, aniden etkisini gösterdi ancak siste bile parlayan ateş üç silülete doğru ilerliyordu. Karanlık kişiler birkaç büyü mırıldanıp asalarının birkaç değişik hareketiyle patlamadan kolayca kurtuldular ancak diğer taraftan gelen "Yuspar Avorus Maxima!" diye bir büyü son sessizliği de bozup rakiplere doğru ışık hızıyla gidiyordu...


Chris gözlerini tekrar açtığında sınıftaydı ve arkadaşları gibi o da çevresine aptal aptal baktı. Bazı kızlardam ağlamış olanların bile olduğunu gördü. Profesörün dediklerini hatırlamasaydı, o bile ağlayabilirdi. Daha sonra profesör nefes dahi aldırmadan kapanış konuşmasını yaptı ve ödevlerini verip çıkabileceklerini söyledi. Birbirine sarılıp çıkan kızların ardından Chris odaya son bir göz atarak çıktı ve artık yemek yeme zamanının gelipte geçtiğinin farkına vardı.

| 13 // Uygun |

Pazartesi sendromunu üzerimden daha atamamıştım bile. Havada bozuktu ve havalar beni gerçekten etkiliyordu. Dışarıdaki kasvetli hava adeta içimi kaplamıştı.

Son iki dersim Karanlık Sanatlardı. Dersliğe doğru yürüyordum. Derslik diğer derslikler gibi değildi. Karanlıktı ve sadece var olan ışın duvarlardaki meşalelerdi. Öğretmen bize arkasını dönmüş ve bir tabloyu izliyordu. Öğretmenimizi merak etmiyor değildim acaba kuzenimin dediği kadar var mıydı?

Birden kapı kapandı ve öğretmen bize doğru döndü. Öğretmenimi tanıma heyecanı ile karışık bir gerginlik yaşıyordum. Öğretmenin bakışları içimdeki gerginliği arttırmaya bir nebze yetiyordu. Öğretmen bize doğru yürümeye başladı ve tam karşımızda durdu.

"Derse hoşgeldiniz. Asalarınızı çıkarın, bu derste ateş büyüsünün teorisinin üzerinden geçip pratiğe gideceğiz. Zor bir büyü değil, diğer her büyü gibi konsantrasyon gerektiriyor. Yeterince odaklanırsanız bir süre sonra ortak salonlarınızdaki şömineleri evcinlerinin yakması gerekmez.

Anlatacağım pratik bilgiyi iyi dinleyin, hafızanıza kazımanız bu büyüyü öğrenmeniz açısından önemli. Anlattıklarımı unutursanız yardım almak için Karanlıkla Karanlıkta, Steven Lambrick'e başvurabilirsiniz."

Öğretmen yürümeye başladı, sanki her adımında bizi inceliyordu. Bir anlık bakışlarımı

meşalelere çevirdim. Tekrar konuşmasına döndü. "Alev büyüsü…” diye başladı dersimizin konusuna.

Konuşmasından sonra sınıfa bir hedef çağırdı sonra bir öğrenci seçip ona ne yapmasını gösterdi ve böylece bizde ne yapacağımızı öğrenmiş olduk. Daha sonra sırayla herkes denemeye başladı. Sıra bana geldiğinde kendimi sabitleştirmiştim. Kontrol benim ellerimdeydi, öyle de olmalıydı. Bende sonunda hedefin karşısına geçmiştim artık. Asamı havaya kaldırıp, dudaklarımı araladım “İncendio.” dedim sessizce. Konsantrasyon işini iyi kapmış olacaktım ki önümdeki hedefteki samanlar tutuştu. Karanlık Sanatlar dersini sevmiyor olabilirdim ama bu dersi önemsemediğim anlamına gelmiyordu. Çünkü küçüklükten beri karanlıktan korkan bir kızdım ve bu derste eğer karanlıkta kalırsam ne yapacağımı öğrenme fırsatına kavuşmuştum.



Hızla yerime geçtim, masama oturdum. Büyü birkaç öğrenci daha yaptıktan sonra sınıfı bir gürültü kapladı. Birden önümde bir kase belirdi. Öğretmen hiçbir anlam veremediğim bir şey yaptı. Önümdeki kasenin ne işe yaradığını bilemediğim için gözlerim doruca öğretmene odaklandı.



"Önünüzdeki kaselere düşünseli deniyor. Büyücülerin anılarını detaylı bir şekilde inceleyip kontrol edebilmesi için yapılmış büyülü bir nesnedir. Detaylı bilgiyi bayan Pratt'ten alabilirsiniz. Şu an ise, hepsinin içinde tek bir anı var. Benim anım. Şimdiden söylüyorum, içerideki hiçbir şey size etki edemez. Hiçbir şekilde zarar göremezsiniz ve anı süresi bittiğinde dışarı çıkarılırsınız.

Şahit olacağınız anda Incendio büyüsünün 'duo' takısı alarak, etkili bir şekilde, benim tarafımdan kullanıldığını göreceksiniz. Bunu burada göstermenin sakıncalı olduğu fikrine kanaat getirdiğim için bu yöntemi düşündüm. Şimdi, kaselerinizin içine yavaşça eğilin, sizi alıp götürmesine izin verin. Çıktığınızda burada olacağım. Tekrar söylüyorum, zarar görmeyeceksiniz..." dedi öğretmen.



Güzel bir şekilde başlamıştı öğretmen cümlesine fakat sonu o kadar da iyi olmamıştı. Kendimi sıktım ve kafamı kaseye doğru uzattım. İlk anımsadığım şey bulanıklıktı. Yemyeşil bir ormanın içinde bulmuştum kendimi. Burayı daha önce gördüğümü hatırlamıyordum. Büyü patlamaları araziyi izlememi bölmüştü. Onların güzel görüntülerini hayranlıkla izlemeye koyulmuştum. Birden siması tanıdık biri sol tarafımızda yer almıştı. Bu Bay Wood’du. Şimdikinden biraz daha genç gözüküyor denilebilirdi. Üzerindeki krem rengi paltosu onu ele veren yönlerinden biriydi sanırım. Ya krem rengini ya da paltosunu çok seviyordu. Düşüncelerimi bölen Bay Wood’un karşısında beliren üç kişiydi. Birden etrafı mırıldanmalar sarıyordu. Daha bilmediğim, telafuzunu bile yapamadığım mırıltılar… Daha sonra etrafı saran buz kütlelerine benzer şeylerdi. Zarar görmeyeceğimi biliyordum.



Birden öğretmenin ağzından çıkan "İncendio Duo!!" sözcüğü beynime kazındı. Etraf nefes nefeseydi. Ateşler havada uçuşuyordu sanki hepsi birer ışıktılar. Büyük bir heyecanla olanları izlerken ikinci sözcüğü duymam zor olmadı. "Yuspar Avorus Maxima!" dedi öğretmen ve koca bir ateş topu üç bedene doğru gidiyordu. Bir anda kendimi sınıfta bulmuştum. Karşımda şimdiki zamandaki öğretmen Wood vardı.



Daha sonra öğretmen düşünseli kastederek ufak bir konuşma yaptı. Hala kafamda düşünseli düşünüyordum. Kendime geldim ve derslikten çıktım.

| 8 // Zayıf |