VII. Sınıf | I. Ders

“İstersen an itibariyle seninle Wood arasında bir konuşma ayarlayabilirim Çilek.”
Pekâlâ, beklenen an, diye düşünen cadı arkasında hiçbir dayanağı olmayan tehdit için değil, Matthew Dean Wood gerçeğinin dersine gireceği için son derece kaygılanmaya başlamıştı. Hakikaten yalnız kalmıştı, her sene iliklerine dek işleyen aşina soğukluğun Hogwarts’da bulunmayışını henüz hazmedememişken, yaralı bedenini hatırladığı dünyasını bu hale getiren adamın bakışlarına karşılık verdiği sırada sakin kalabilmeyi aklından geçiremiyordu dahi. Minik Nate’in ölümüne sebep olacak bir gaddarlığa sahip olan adamın bir okulda, sıradan bir şekilde öğrencilere liderlik ederek bir şeyler öğretebileceğini düşünen yönetim kesinlikle çıldırmış olmalıydı. Birinci katın merdivenlerini tırmanırken adımlarını güçlükle atıyor, derse girmemek ve revire gitmekle korkusuyla yüzleşmek arasında büyük bir çelişki yaşıyor en nihayetinde de vurdumduymaz bir şekilde bir adım daha tırmandıktan sonra düşüncelerini başa sarıyordu. Merdivenlerin sonuna geldiğinde Claudius Darciel Dieudonné zihninde yarattığı keşmekeş yüzünden ruhen yorgun düşmüştü. Atkuyruğu biçiminde kafasının üzerinde topladığı uzlaşılmaz saçlarını hür bıraktıktan sonra bir kısmını genelin aksine yüzüne çekerek bakışlarını perdeledi özenle.
Sakinim. Değilsin. Girmesem mi? Girmelisin.
Son zamanlarda yaptığı gibi kendisini iç sesinin hükmüne boyun eder bir vaziyette bulan güzel yılan, cüppesini çekiştirerek bedenini tadan rüzgârın uğultusundan ibaret olan derslikten içeri bıraktı kendisini. Dersliğin eşiğini aştığı sırada göğsündeki sıkışma lüzumlu bir revir ziyaretini işaret ederken bacaklarının titremesini sonlandırmakla mükellef görüyor, bu doğrultuda nefes alış verişini nizama sokmak adına gayret sarf ediyordu. Derslik loştu, her zaman geniş bir alana ve özenle yalıtılmış bir karanlığa sahip olan koca oda şimdi rüzgârın hükmü ile savrulan beyaz perdelerle dekor edilmiş, bir sene öncesine kadar duvar olan yerlere sanki olanlar yetmiyormuşçasına yeni pencereler açılmıştı. Öyle ki kandillerin ışığına dahi ihtiyaç duyulmaksızın bir parça ışığın nihai sahibi oluvermişti. Ölmeden önce burada Elaisa’nın bakışları üzerindeyken nefretini karşısına rakip olarak getirilen zavallının üzerine savurarak üstün meziyetlerini kıskançlığının kamçılarından çekip kurtarabilmiş, hak ettiği düzeyde bir nota erişmişti. Ancak şimdi gözüyle gördüğü bir şeyden kaçmanın külfetinin altında ezilen omuzları dizlerini kırıyor, geçen seneye kadar babasının direktiflerinin aksine saygı duyduğu adamdan iğrenmesini tetikliyordu. Gabriella sınıftaydı, sığ okyanus mavilikleri acıyla çağlamışken cehennem cadısına yaklaşan Darciel bir boş masaya bir de hürriyeti olarak zihninde tanım bulan dersliğin kapısına baktı.
“Sanırım derse girmeyeceğim, Gab.”