IV. Sınıfların I. Astronomi Dersi.

Fazla derin bir okyanusta nereye gittiğini bilmeksizin yüzüyormuş gibi geliyordu Fae'ye, O'nun hakkında bir karara varamayışı. Garipti, hiçbir zaman böylesi çaresiz ve pervasız hissetmemişti benliğini. Ne diyeceğini bilmiyordu, ona söylediklerinde bir anlam yoktu. Evet, belki de ilk defa düştüğü hissine kapılıyordu. Dünde kalanlardan bir sonuca varamıyor, bugün yapacakları konusunda en ufak bir fikri olmadığından yarınını da şekillendiremiyordu. Bitkinlik miydi bu? Uzun süredir düşünüyor olmanın zarif omuzlarına bıraktığı taşınması zor bir yük müydü yahut dört bir yanını saran haşin bir rüzgâr mı? Bilmiyordu, dudakları ince bir şerit şeklinde sabitlenmiş, kıpırdamıyordu. Ne söyleyecekti ki, O'na? Brandon yıllardır Fae'ye olan sevgisini kalıplara sokmaya lüzum görmeden hür bir şekilde yaşayabilmişti, genç cadı ise ona sürekli yakın bir arkadaş, bir dost gibi davranmıştı. Gerçekten, şimdi karşısına geçip ona ne diyecekti ki? Üzgünüm Brandon, ama seni sandığım gibi dostça değil ölesiye saplantılı bir aşkla seviyormuşum. Hah! Ne büyük katastrofiydi bu böyle.
Derin bir nefes aldı, yorgunluğun geçip gideceğini umarak. Daha okulun ilk haftasıydı halbuki, bitkin hissetmeye hakkı yoktu Eritheia'nın. Birini diğerinin üzerine attığı zarif bacaklarını indirdi ve incecik parmaklarını birbirine geçirerek kollarını gerdirdi. İster istemez gözlerini kısmıştı, esnemesine ramak kalmıştı. Gece pek uyuyabildiği söylenemezdi kezâ bu sözü geçen cadı için kesinlikle ve kesinlikle sıradışı bir durumdu: onun uykusu dupduru bir göl gibiydi daima. Esnemesini son anda bastırarak, baş dadısının tembihlerinden birinin silik lâkin kalınca harflerle gözlerinin önünde süzülmesine sebep oldu. "Unutmayın Bayan Hyxest, genç bir kız kesinlikle o çirkin hareketi yapıp ağızını kocaman açarak esnemez. Ah, bu saygısızlıktır, onur fakirliğidir." Çocukken deli gibi ciddiye aldığı bu kurallar silsilesinin gün geçtikçe üzerine yapıştığından unutulduğunu fark edince, dadısı Margeret'ın zihninde canlanan silik silüetine bir gülümseme hediye etti. Onu bu kadar iyi eğittiği için, kendisi gibi kusursuz bir hanımefendi olmasını tembihlediği için. Gülümsemesinin solmasına ve gözlerini kocaman açıp şokla küçük bir feryat koymasına sebep olan ise kucağına atlayıveren koca tüy yumağı oldu. O kadar dalmıştı ki; yumuşacık, upuzun tüylere sahip kedisinin bacakları üzerine zıplayışı elini kalbine götürüp ritmini düzeltmesini emretmesine neden olmuştu. "Ah, bebeğim. Beni ne kadar korkuttun biliyor musun?" Sol gözünün çevresinde bulunan siyah, üç cılız tüyü çekiştirerek kedinin haşin bir mırıltı koyvermesini sağladı Fae. Ödeşmelilerdi, değil mi? Belki iki, belki de üç dakika sonra genç cadı kedisinin kuyruğuna doğru vurarak ona yatakhaneye çıkmasını söyledi ve gözlerini devirerek koltuğa kıvrılan kediye karşı homurdandı. "Tekila, yatakhaneye çıkar mısın lütfen? O uyuz kızın köpeği gelirse tekrar dalaşmanızı istemiyorum. Crystalline kızıyor." Kedisinden anlayış beklediği için aklını kaçırdığı hissine kapılsa da; Çilekli Tekila'nın ona itaat ettiğini görünce memnuniyetle gülümsedi. Evet, şimdi Crystalline'in kedisine mukayet olmasının dışında istediği bir diğer şeyi yapıp; bina başkanı olarak derslere katılımını arttırabilirdi. Cübbesini düzeltti, akabinde sol eli ile başının arkasında altın sarısı kelebek şeklinde bir tokayla birleştirdiği iki tutam saçını daha sıkı sabitlerken bir yandan da el yordamı ile yuvarlak masaya fırlatıp attığı astronomi kitabını ve iki parça parşömenin arasına sarılmış marine mavi tüy kalemini aldı. Artık hazırdı.
**
"Merhaba çocuklar. Ben Cornelia Athena Campbell. Ve bu sene Astronomi derslerini birlikte geçireceğiz." Biliyorum, Profesör. Okul işleri ile fazlasıyla haşır neşir olmanın bir diğer negatif yanı daha: yeni profesörler asla ama asla sürpriz olmaz. Meşeden olduğunu tahmin ettiği koyu kahverengi, sertçe sıranın zeminine koyduğu dirseğini; avuç içine yerleştirdiği çenesinin ağırlığını taşınmaya zorlarken derin bir iç çekti. İyi ki astronomiyi seçmişti. Her ne kadar Darja bunun saçmalığın daniskası olduğunu düşünse de; Fae'nin pozitif düşünce getirilerine, burçlara ve gezegenler ile insan psikolojisinin etkileşimi hususlarına inancı tamdı. İkizler burcuydu ve burcunun getirdiği her özelliği de taşıyordu. Profesör kendi hakkında ufak bir konuşma yaptıktan sonra derse giriş yapmaya başlamıştı ve Fae karakter analizini yanlış zamana denk getirdiğini biliyordu. Profesör Campbell oldukça güzel bir cadıydı. Güneşin ilk doğduğu vakitler Hogwarts'ın kehanet kulesinin sağından süzülen ışıkları tonunda; parlak sarı saçları vardı. Hilal şeklinde düzenlenmiş sıraların ortasında olduğundan -dolayısıyla bu en geniş ve en uzak sıra demek- Profesör Campbell'in göz rengini seçemiyordu lâkin hoş bir fiziği olduğundan güzelliğini göz renginin gölgelemeyeceğini biliyordu. Emin olmasının sebebi ise bu cadının veela geni taşımasıydı. Hayır, elbette bu konuda bir bilgisi yoktu fakat dokuz kuşaktır pür veelalık kanına sahip Profesör Ruthvell'in her hareketini ezberlediğinden; Cornelia'nın saçını savuruşundan dahi veela olduğunu anlayabiliyordu. Ona kanının ısındığını hissetti Fae ki bu astronomiye ekstra ekstra sempati demekti. "Ayrıca Dünya, bencilliği ve yaşamı temsil eder. Tam da insan doğasına göre, ha?" Evet evet, kesinlikle öyle. Eritheia ister istemez koyu çilek rengi dudaklarına bir tebessüm düşürdü, on yedi yaşında bir cadıya göre fazla ağır yaşanmışlıkları vardı. Kimse bilmiyordu tabii, dertlerini ötekileştirmişti farkındalık canını yaktığından. Profesör Campbell, Fae içsel gevezeliğini sürdürürken tam karşısında kalan tahtanın önünde fazlasıyla gerçekçi gezegen figürleri çıkarmıştı. Her biri birbirinden farklı renklerin hakim olduğu, büyüklükleri birbirine oldukça yakın yuvarlaklardı. En ufak detayını dahi astronomi ilgisinden bildiği Dünya geçtikten sonra, genç cadı not alması gerekebileceğini düşünerek Mars hakkında bilgi verilirken parşömenini açtı ve sevdiği büyücünün gözlerinin rengindeki tüy kalemini hazırladı. Mars'tan sonrası o kadar çabuk ve tek kalp atımlık zamanda öğrenilmişti ki; gezegenlerin ufak figürleri profesörün asasının basit bir hareketi ile öne çıkıp büyürken, güzel cadı sıraların ön tarafında gezinirken her şey gezegenler ve aldığı notlardan ibaretti. Her gezegeni italik el yazısı ile büyükçe başlıklar hâlinde sıralayıp, Profesör Campbell'in anlattıklarını maddeler şeklinde not düşen Eritheia; sıra favori gezegenine geldiğinde kaldırdı başını parşömeden. Venüs... Onun hakkında o kadar çok şey biliyordu ki okuduğu kitaplar, yaptığı araştırmalar ve mitoloji sayesinde; Profesör Campbell bu derste ne söylerse söylesin en az yüz kez okuduğu ayrıntılar olacağını biliyordu Fae. Kezâ öyle de oldu; yakın dostları tarafından kendisine bir lakapmış gibi aksedilen gezegenin o kusursuz adı; gözlerinin önünde maketi diğer gezegenlerle raks ederken usulca doldurdu kulaklarını. İster istemez şampanya rengi ojenin süslediği yuvarlak şekilli uzunca tırnaklarını asasına temas ettirdi, bu lakabın üzerine yapışması onun sayesindeydi. Venüs'ün Kibri'ni iyi taşıyordu, o Fae'nin ellerine layıktı. Profesör Campbell dolgun dudaklarından derin bir nefes koyverirken Eritheia toparlanmaya başladı, ders bitmişti. Not tuttuğu parşömeni ve tüy kalemini astronomi kitabının arasına sıkıştırdı ve kitabı da göğsünün alt kısmında kollarının arasına yerleştirip büyükçe sınıftan ayrıldı. Profesöre tebessüm etmeyi ihmal etmemişti, onu sevmişti çünkü. Ve bu kesinlikle ve kesinlikle alışılagelmişin dışında bir şey değildi. Şimdi gidip Syrinx'i bulabilirdi, Brandon konusunda fikrine güvenebileceği bir tek o vardı.