Pierretta Qixinâ.

''Anarşinin salt kudreti damarlarımızda aktığı sürece karşımıza kimse çıkamaz.''

Nasıl da geçirmişsin üzerine ölümü. Çıkar! Çıkar dedim sana. Üzerine oturmamış. Sana hiç yakışmamış. Bak hala duruyorsun öyle. Kalksana! Lanet olsun, Malcolm. Bu muydu bana verdiğin söz? Beni yalnız bırakmak mıydı, senin lugatında ki ebedi dostluk? Bakıyorum da, görüşmeyeli geveze bir suskun olmuşsun. Yoksa bana konuşamadığından mı sessiz konuşmaların? Yeter artık, üzme beni. Ne kadar acı çektiğimi sen anlarsın. Birtek sen biliyorsun acılarımı, sen sarıyorsun yaralarımı. Yaralarımı sararken mi öğrendin, nasıl yara açacağını?

Dostundan öte büyücü Malcolm'u kaybeden porsuk, onun yerini almaya çalışan ve okula yabancı sima olan Drago konusunda sinirlenmişe benziyordu. Kimse ama kimse Malcolm Mourier'in yerini almaya cesaret edemezdi. Fakat Hufflepuf'lı büyücü, haddini aşmıştı. Uyarma sırası, Qixinâ kızındaydı.

Aslında içine işleyen korkuyu, her zamanki gibi başarılı bir oyuncu olup; maskesinin ardında gizlemişti. Korkuyordu tabii ki. Karşısında duran (yakışıklı) vampirden korkması normaldi. Lakin göğüs kafesinin içinde kan pompalayan kalbi, başka duyguları da barındırıyordu içindi. Aris'in ardından sanki ilk kez böyle olmuşa benziyordu. Fakat bu sefer daha farklı. Daha güçlüydü hissettikleri. Vampire yaklaşırken son ve tek korkusu kalmıştı cadının zihninde;
Serpent'ı haklı çıkarma, Wallace. Lütfen...

Korkunç bir kabusun ardından kalan gözyaşlarını gözlerinin çukurunda taşıyarak ayrılmıştı Hogwarts binasından. Sevgilisine, sevdiğine kavuşmak adına gecenin bir vakti tüm kuralları çiğniyordu. Bir vampirle aralarındaki bağ... Kendini ihanet ediyor gibi hissediyordu, Lord'una karşı. Lakin içinde gün geçtikçe çoğalan hisleri dizginleyemiyordu. Serpent anlardı, diye umut ediyordu her dakika; her saniye. Sonunda sevgilisine kavuştuğunda büyük bir çınar ağacının dalında pekte uzun olmayan güzel vakit geçirmeyi hedefliyordu.
''Acı çekeceğiz.''
''Birlikteyken bunun önemi yok.''
Şüphesiz ki, cehennemin kapıları iki canlı için de sonuna kadar açık kalacaktı. Fakat aralarındaki bu saf duygu nedeniyle değil. Günahkar dişinin, kalbinin sahibine yaptığı kötülük nedeniyle...
'Et la dernière fois vous allez parler à l'ange de la mort, tu aimes, Wallace. Jusqu'à sa mort...'
[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

''Etta? Gelmezsin sanmıştım...''
''Ben de bana güvendiğini sanmıştım, Prue...''
Birbirleri için hayatları pahasına mücadele edecek iki dostun aralarını bozmaya, D'Elisiis'in sakladığı bir sır neden olmuştu. Porsuk bunu neden sır olarak sakladığını anlayamazken; içten içe bir hayli kırılmıştı...

Elaisa May Jouvenel tarafından davet edildiği Slytherin partisinde keyifli vakit geçirmek için giyinip süslenen porsuk, bir sürü yılanın arasında yine kendini ön plana çıkarmayı, büyük bir marifetmiş gibi, başarmıştı. Felis'in beklenilen tavrının ardından yere yığılan pisliği temizlemek, Hufflepuf'a kalmıştı. Birkaç asa hareketiyle hayatının hatasını bu eğlenceye gelmekle yapan soluk benizliden geriye kalan kalıntıları temizlemiş ve bir kenara çekilerek gecenin tadını çıkarmaya bakmıştı.

Trene binen porsuk, uzun ve yorucu tatilin ardından nihayet belalardan uzak durma kararı almışsa da; tüm kompartımanların dolu olması nedeniyle kendini Xavi ve Sunset'in olduğu kompartımanda buluvermişti. İşler hiçte iyiye gidiyor gibi görünmüyordu. Özellikle, trenin son anda sarsılıp boş bir vadiye düşmesiyle; porsuk yine beladan uzak duramamıştı.

Wigtown Wanderer'ların saldırdığı trenden dışarı çıkan SFL müritleri, onlara gereken cezayı vermek üzere büyük çapta bir düellonun içinde bulmuştular kendilerini. Ve yine kazanan belliydi; SFL!

Darciel'in çağrısı üzerine gece yasak ormana doğru ilerleyen porsuk, karşısında hiç haz etmediği Euterpe'ü görmüş ve peşinden gelen davetsiz misafirler Elaisa ile Prue, gecelerine yeni bir eğlence katmıştı. Gittikleri büyük şato, esrarengiz gösterilere ev sahipliği yaparken; dudaklarına dolanan alkol bazı şeyleri bir süreliğini unutmasında porsuğa büyük yardımlar ediyordu.

Bazı şeyler için güçlü olmak gerekliydi. Zayıflık, acizlikti.

Collesius'un yılanı bir şeyler mi söylüyor, Etta'ya mı öyle geliyordu?

Kelimelerin harmanlandığı acının silik tadı, hissiz bedeninin her bir köşesini yeniden yakmaya başlamıştı. Ve boğazında düğümlenen birkaç kelimenin aksine boğulmasının suçlusu söyleyemedikleri, boğazına dahi konuk olamadıklarıydı. Kırgın dudaklarından bir parça kelime söküp atmıştı düşler havuzuna. Büyücünün anlamasını beklemiyordu.
''Bir gün güneş doğduğunda, başkaları için ışıltısını yitirmiş olacak. güneş, bizim için ışıklarını yakmaktan çoktan vazgeçti, Rodney. Biz boğulurken zifiri karanlıkta, bize uzanan eli dahi göremeyeceğiz.''

Xavi'ye her zaman bir hayranlık besleyen Nemesis, sonunda onunla bir kaymak birası içme fırsatı bulmuştu. Her ne kadar, her yerden olaya burnunu sokma meraklısı Sunset'in baskınına uğramış olsalar da, Sunset'in onları konuşurken içinde hissettiği kıskançlık Nemesis'in keyfini bir hayli yerine getirmişti.

‘’Maelee ve Toussnint yakın arkadaşlarımdı, Pierretta. Ve o lanet günde, ben de oradaydım. Annen ve baban seni ne kadar sevdiklerini söyleyecek kadar yaşayamadılar ama senin için öldüler, kızım. Senin yaşaman için savaştılar.‘’
Hayır, yalan söylüyor. Annemle babam benim yüzümden ölmüş olamaz. Onlar için savaşan benim! Hem, ben daha küçüktüm. Neden benim ölmemi isteyen birileri olsun ki? Beş yaşındaki bir kızın ölmesini kim ister? Hayır, hayır, hayır... HA-YIR! Bu bir oyun. Bir oyun olmalı. Yalan... Yalan söylüyor ismini dahi bilmediğim bu kadın. Gözyaşları sahte! İnsanlar istedikleri zaman ağlayabilirler. Bu kadın da rol yapıyor kendince. Ya doğruysa? Hayır, hayır. Olamaz böyle bir şey. Bana kurulmuş bir tuzak bu. Acımın artması için benimle uğraşıyor birileri. Annemle babama bunu yapanlar olmalı. Daha fazla acı çekmemi istiyorlar. Anneciğim, babacığım... Doğru olamaz değil mi bu? Lüften, bunu yapmış olmayın. Çünkü sizden sonra öldüm ben asıl. Sizden sonra yaşayabileceğimi mi düşünmüştünüz bunu yaparken? Lütfen... Bu bir şaka olmalı. Anne, bir şey söyle! Bir şekilde yine gel yanıma. İhtiyacım var size. Şimdiye kadar hiç olmadığı kadar hem de. Sizle birlikte ben de öldüm, babacığım. Beni de alın yanınıza. Siz anlatın bana gerçeği. Bu kadın... Bu kadın, yalancının teki! Hala ağlıyor gözlerimin önünde, utanmadan. Baba... Yalvarırım. Gerçek bu olamaz. Bu olmamalı... Yaşamam için neden kendinizden feragat ettiniz ki? Yapmadınız böyle bir şeyi, değil mi? Sizden sonra yaşayamadım ben. Yaşamak denilmiyor buna, anne! Bunu size, bana yapan kim!?

Boğulan birisi için, hangi su damlasıyla hayatını yitireceği bu kadar önemli miydi peki?
Hayatı pahasına dahi olsa, adalet yerini bulacaktı...

~

Odanın kapısı bir anda açılmış ve aralanan kapının ardından bir beden girivermişti içeriye. Gözleri şaşkınlıkla ışıldıyordu cadının gördükleri karşısında. Ne diyeceği konusunda hiçbir fikri yoktu lakin gördükleri hakkında o an aklından sürüsüyle düşünce geçmişti. Adeta cennetin hurilerinden kaçıp başka saklanacak yer bulamamış gibi dünyaya düşmüş bir melek duruyordu sanki karşısında. Erkek melek. En kusursuzu, belki de en kötüsü. Umurunda değildi. Anlamsızca bakınmaya devam ediyordu sadece. Belki biraz ürkmüştü, bir kuş misali. Ya da bizzat korkmuştu, cennetin bir parçasının içinde kötülük olup olmama durumundan. Ona zarar vermek için mi burada tutmuştu Pierretta'yı günlerce, yoksa onun yaralarını sarmak için mi? Pierretta için adeta bir hapishane olan karanlıkta acı içinde kıvranırken başında beklemiş olabilir miydi? Yarasını iyileştiren kişi, bakışlarının bakışlarına utanç içinde değdiği adam mıydı? Her kim olursa olsun, içinden bir ses ondan uzak durması gerektiğini söylüyordu. Belki bu ses paranoyaklaşmış iç sesiydi, her gördüğünü düşman zanneden. Ama bu defa çok farklı hissediyordu cadı.

Kime, neye yakınacaktı derdini? Felis'in saflarında yer alırken ve büyük işler başarmışken, ikizinin dahi bunları bilmediği bir hayat için mi çabalıyordu bu kadar gerçekten? Öyleyse, değmezdi. Hiç kimse için değmezdi. Acıları, hiç kimseye değmezdi...
''Bizim dünyamız o kadar kirliydi ki, kendi nefeslerimizde kaybolduk, ikiz...''

Değerlisiyle birlikte yaşadıkları son macera...

Değer verdiği bir insanı bile bile ateşe atmak canını sıksa da, yapılması gereken şeyler vardı ve Pierretta da bundan haberdardı. Bu yüzden, çok dikkatli davranmak şartıyla Quentin'in gitmesine izin verdi. Elbette her saniye onu takip edecekti; ama bundan büyücünün haberi yoktu.

Freja Feodora & Pierretta Qixinâ; İki farklı ruh ve beden; ama iki aynı kaderdiler...

Korktuğu başına gelmiş ve Quentin çıktığı yolculuğu büyük yaralar alarak sonlandırmıştı. Pierretta'nın elinden gelen şey ise; onu güvenli bir yere getirip, yaralarını iyileştirmek ve hiç sevmediği dişi kuzgunu Quentin'in durumundan haberdar etmekti.

Floja ve Pierretta; Alkyone'yi sevmediklerine göre, belki dost olabilirlerdi...

Kaosun ezgileri ruhuna mırıldanıyordu.
Ve Nemesis, onun olanı Lordunun izniyle alacaktı.
İntikamın Tanrıça'sıydı;
Ve o intikam ölümüne sebep olsa dahi; alınacaktı...