Yeni Nefes

Daha hızlı daha hızlı olmalıyım.

Sıcak bir Silvanesti sabahına uyanan cadı henüz güneş doğmadan çoktan uyanmış ve sabah koşusu için harekete geçmişti bile. Londra'da geçirdiği kara günlerin ardından bir Cennet misali olan ada cadıya adeta ilaç gibi gelmiş ve eski formuna kavuşmasına imkan tanımıştı. Buradan gitmeyi her şeyden çok istiyordu. Lynn'ı sevmişti. Ama eğer işler düzelir ya da bir mucize olursa bir dakika bile burada kalmazdı. Onu buraya bağlayacak en ufak bir sebep göremiyordu cadı. Eski hayatına dönmek gibi bir hevesi yoktu ama küçük bir liman kasabasından kendisine ev alıp sakin bir hayat yaşayabilir ya da Amerika'ya yerleşerek hayatı yeniden keşfederdi. Tabi eğer Amerika kıtası diye bir şey kaldıysa... Bu planlarının içine Vitaly Orlov'u dahil etmez ve lanet olası adada her gün yüzünü görmeye tahammül etmek zorunda kalmazdı. Ona her baktığında içindeki öfke, nefret ve sevgi harmanı koca bir ağırlık yaratıyordu. Cadı, daha ne kadar süre bunu taşıyabilecekti bilmiyordu.

Henüz güneş daha çıkmamış hava garip bir ağırlık altında gibiydi. Gökyüzü yavaş yavaş aydınlanmaya başlamış ve böcek cıvıltıları hafif hafif cadının kulağına ilişerek şarkı söylemeye başlamıştı. Henüz herkes çadırlarında sıcak bir uyku çekerken, kendisini bundan mahrum bıraktığı için pişman değildi. Koca dağcı çantasına attığı kıyafetlerinin arasından olmazsa olmazı koşu ayakkabılarını bulduğunda adeta sevincinden ağlayacaktı cadı. Adada pek fazla kimseyle kaynaşmış sayılmazdı. Dün yapılan toplantı ve yemekte kimliğini açık açık söyledikten sonra da artık pek fazla şansının kaldığını düşünmüyordu. Düşüncelerinden sıyrılıp kaçıp sığınabildiği nadir anlardan birisiydi gece yarısını sabaha bağlayan bu saatler. Yalnız kalmaya ilk defa bu kadar ihtiyacı varmış gibi hissediyordu. Ya da çok yalnız olduğu için bu hissin müptelası olmuştu. Düşündükçe hızını arttırıyor ve dalların arasından çevik hamlelerle geçerken aynı zamanda beyniyle düşürken hareketleriyle refleksi atlamalar yapıyordu. Yarım saattir durmadan koşuyordu cadı. Deniz kenarına doğru geldiğinde farketmişti. Güneş yavaş yavaş doğuyordu. Kendisini denizin serin sularına doğru atarken vücudunun baştan aşağıya arındığını hissedebiliyordu.

Henüz kavurucu dereceye gelmeyen güneşle tekrar buluşan bedeni sudan çıkarken isteksizdi. Islanan şortu ve göğsünün aşağısında biten atleti üzerine yapışmıştı. Suyun üzerini kaplayan tahta yolun üzerinden yürürken çadırına gidip kurulanmayı planlayan cadı denize karşı oturan ve bu saatte kendisinden başka uyanık birisini gördüğünde şaşırmıştı. Büyücünün yüzüne dikkatli baktığında örgütten olduğunu anımsadı. Daha önce hiç muhabbet etmemiş ya da tanışmamışlardı. Sadece sima olarak biliyordu ve onu görmüştü. Görmezlikten gelmeyi düşündü. Ama illa ki onun yanından geçmek zorunda kalacaktı. Tabi eğer yolunu uzatıp ormandan dolaşmayı göze alırsa bunu yapmasına gerek kalmazdı. Yavaş ve sessiz adımlarla arkası dönük olan büyücünün yanına geldiğinde dalga seslerinin hakimiyetine son verdi. ''Bu saatte benim dışımda uyanık birisini görmeye alışık değilim burada.'' Ses tonu meraklı ve bir o kadar keskin çıkmıştı. Kendisini farkeden büyücünün yüzüne dikkatli baktığında yanılmadığını farketti. Onu daha önce görmüştü. Cevap vermekte geç kalmayan bal rengi gözlü çocuğa doğru gülümserken yanına oturdu ıslak kıyafetleriyle. Ardından kendisini tanıyan çocuğa döndü. İlk kez onu bu kadar yakından görüyordu ve daha önce bu kadar yakınına girmediği için kendisine küfür etmeliydi. ''Dün akşam seni yemekte göremedim.''

Oturduğu tahta sütunun üzerindeki yerini sağlamlaştırırken, yeni doğmuş olan sabah güneşinin tadını çıkarmak istercesine dirseklerini sütuna doğru dayayarak pürüzsüz yüzünü sarı alev yığınına doğru uzattı. Sıcaktan nefret ederdi. Ta ki bütün Dünya buzullar altında kalana dek... Eğer asa kullanamasa şu zamana dek Vampir olduğunu iddia edebilecek insanlar bile tanıyordu. Şimdiyse aç bir köpek gibi eski günlerin acılarını biraz olsun huzurun en tatlı yoluyla kapatmaya çalışıyordu. Yinede her gece kabuslarına giren o kara günleri aylar geçmesine rağmen unutamamıştı. Bu adaya gelmemek için diretmiş ve son çare boyun eğmişti. Londra'dan kaçması sandığından daha kolay olmuş olsa bile yolda bıraktığı, ihanet ettiği dostlarını anımsayınca içi en ufak sızlamıyordu. Bu gerçeği kimseye elbette söylememişti ve söylemeye niyeti de yoktu. Masum değildi, hiçbir zaman masum olmamıştı. Yanında oturan adamın neler yaptığını bilmiyordu ama aynı örgütten geldikleri kesindi ve oraya bir kez bulaşanın pek masum bir hayat sürdüğü söylenemezdi. Onu tanımıyordu. Mükemmel bir yüzü ve kusursuz bir vücudu olmasına rağmen. Muhtemelen onu gördüğü sırada Marcio adlı koca karıyla rahibe Teresacılık oynuyordu.

Gözleri kapalı bir biçimde yarı oturur pozisyonunda otururken büyücünün sesini işitti. Söyledikleri karşısında istemsizce dudakları aralanmış ve sessizce gülümsemişti. Kendisi gibi düşünen tek kişinin o olmadığını zaten biliyordu ama genç cadı ne olursa olsun burada kalıyorsa borcunu ödemek zorunda olduğunu düşünüyordu. Gidebilecek başka bir yeri de olmadığı için ne yazık ki Felis'e muhtaçtı. Bu yüzden yemeğe katılmıştı. Ama henüz adını dahi bilmediği yanında duran yakışıklının dün o yemeğe katılmak dışında ne işi olabilirdi ki? Ya da gerçekten takmıyordu Felis'i. Bu da bir ihtimaldi. Bu konunun üzerine gitmeyi gereksiz bir zaman kaybı olarak niteliyordu. Daha çok onu merak etmişti. Sessiz ama cürretkar tavırları vardı. Merak uyandırıcı bir zihni olduğuna da adı gibi emindi güzel cadı. Islanmış olan saçlarından akan damlalar göğüslerinden aşağıya doğru süzülürken büyücünün garip bakışlarını üzerinde hissetti. Cadının göğsünün hemen altında biten atleti ıslanınca hatlarını daha çok ortaya çıkartmıştı. Fena görünmediğine emindi ama her gün gördüğü tabloya ıslak halde nasıl diye bakma gereği duymadı. Bıyık altından gülmekle yetindi sadece. Ne var ki büyücü kendisini tutamamış ve üzerindeki tişörtü çıkartıp cadının üstüne fırlatmıştı. Dirseklerini koyduğu yerden doğrulan cadı üzerine fırlatılmış olan bez parçasını kavrayıp vücudunu dikleştirirken kulağı hala büyücünün melodik sesiyle bir bütünlük içerisindeydi. Büyücü az önceki kışkırtıcı sözlerini hiç söylememiş gibi alel acele konuyu değiştiren büyücünün düştüğü bu masumane durum karşısında Vera, tek kaşı kalkık bir şekilde elindeki bez parçasını parmak uçlarıyla tutuyordu.

Yarı çıplak adamın mükemmel aksanından daha seksi bir şey varsa o da geniş omuzları ve mükemmel formdaki abartısız six pack'lerinden başkası değildi. Cadının gözleri büyücünün vücudunu göz ucuyla süzerken elindeki tişört'ün varlığını unutmuş gibiydi. Bakışlarını güç bela toparlayıp büyücünün bal rengi gözlerine çevirdiğinde elinde salladığı tişörtü arkasına doğru pervasızca sallandırarak hafif bir hareketle fırlattı. ''Neden? Çok mu hoşuna gitti? Yoksa bir tarafların çok mu kıpraştı?'' Bir kaç saniyelik sessizlik adeta bir asır gibi gelmişti. Dalga seslerinin hakim olduğu o anlarda bir asır gibi uzun gelen sessizliği yine cadı bozmuştu. ''Sevişelim mi?'' Bir an ciddi bir ifadeyle söze girmiş olsa da kendisini tutamamış ve içinde zorlukla tuttuğu gülümsemesinin yüzünü kaplamasına engel olamamıştı. Arsız ve utanma duygusundan yoksundu. Büyücünün daha önce kendisi gibi birisiyle karşılaştığını zannetmiyordu. En azından doğaldı... ''Korkma seni yemem.'' Keyifle dirseklerini tekrar sütunlara dayadığında hala ufak ufak gülüyordu.

Son derece rahat, içinden geldiği gibi, ağzına geleni söylemekte bir saniye bile tereddüt etmeyen cadının sözleri karşısında şok olmuş bir adam görüyordu ve halinden gayet memnundu. Genelde insanlarla tanışırken pek fazla kendisini kasmazdı. Bu şekilde kabul gördüğü zamanlar olduğu gibi olmadığı zamanlarda olmuştu. Böylesine hoş birisi tarafından garipsenmemek hoşuna giderdi elbette. Göz ucuyla büyücüye baktığında hala dudak kıvrımları hareketli sayılırdı. Bebeksi yüz hatlarının büyük bir dehşet içerisinde kıvrandığı büyücü dudaklarını aralama cesareti buluğunda bu kez şaşkınlığını gizlemekte zorlanan Vlonjati cadısından başkası değildi. Audric Wilhelm Steiner... Seninle neden daha önce tanışmadık ki. Genelde test ve o tarz şeyleri saçma ve gereksiz olarak nitelendirirdi ama büyücünün geniş omuzlarına gözü kaydığı her saniye hiçbir şeyin saçma gelmesine imkan yoktu. Mükemmel gülümseme aralanan dudakları arasından görünen düzgün dişleriyle eğer bir test varsa... Wilhelm çoktan geçmişti.

Sere serpe güneşin tadını çıkartırken halinden son derece memnun ve yüzüne yerleştirdiği p*ç gülümsemesiyle tam tamına bir Vera Vlonjatiydi. Dudaklarında hissettiği ani öpücük karşısındaysa gözleri faltaşı gibi açılmış ve yerinde sendelemişti. Büyücü öyle saçmalıyordu ki dudaklar temalı girdiği sözün son sözcükleri cadıyı ciddi anlamda güldürmüştü. Diliyle az önce öpülmüş olan dudaklarının üstünden geçerken genç adamın halini izliyordu. Komik ve doğaldı. Herkesin kendisini Osmanlı şehzadelerinden Şehzade Mustafa zannettiği bir Dünyada böyle tiplere rastlamak pek olağan sayılmazdı. Sinirlenmedi. Zira, bunu yapmayacak kada büyümüştü. Aptal bir kız çocuğu gibi omuzlarına yumruklar atarak bunu neden yaptığını sormayacaktı. Kendinize gelin! Dünya başımıza yıkılmış hala gururdan, namustan ölecekseniz. Come on! Rahatlayın biraz.

Genç adamın her geçen saniye durumu toparlamak isterken daha da berbat etmesi karşısında istemsizce gülmeye başladı. Az önce tanıştığı bir adam tarafından öpülmek pek tahmin ettiği bir şey değildi ama Türk bir arkadaşının bahsettiği Hüseyin Kaya isimli sapığın kadınları az önce kendisinin genç büyücüye yaptığı şekilde rahatsız etmesini ti'ye almak istemişti sadece. Bazen Hüseyin Kaya'nın hortkuluğunun içinde bir parça olup olmadığını sorgulamuyor değildi. Düşündükçe, gülümsemesi yerini ufak çaplı bir kahkahaya bırakmıştı. Aklındaki düşüncelerin üzerinde yarattığı etkiyi bastırabildiğinde dudaklarını araladı. ''Erkek arkadaşım var ve gidip seni şikayet edeceğim sonra sana Avada Kedavra yapacak puff!*.'' Bir kaç saniye kendine gülme payı bıraktıktan sonra devam etti. ''Biraz daha saçmalamaya devam edersen yemin ederim sana tecavüz ederim.'' Yapar mıydı? Yapardı. Ne yapacağı kestirilemeyen manyağın tekiydi. Karşısında yakışıklı bir Hans evladı duruyordu ve zaten rahibe Marcio'nun hayatı şüpheli, Vitaly'se geri dönse bile bu aralar bu şanstan yoksundu. ''Benden korkmana gerek yok, seni yemem. En fazla esir alırım ve istediğim kadar seni alıkoyarım. Hatta biraz sıcak mı oldu ne?''

Keyifli cadı, çadırından ayrılmadan önce arka cebine yerleştirdiği gümüş sigaralığını açtığında içindekilerin ıslanmamış olmasından oldukça memnundu. Londra'dayken bir servet ödediği bu zımbırtı ada şartlarında az buz şeyleri ifade etmiyordu. Büyücünün tecavüz karşısındaki korkusuzluğunu işittiğinde tabağın içindeki küçük çakmakla aleve verdiği tütününün yaydığı dumanı fazlasıyla keyifle üflüyordu. Bir an dudaklarını aralayıp bir kaç şey zırvlamayı düşündü ki tam o sırada büyücünün pantolon düğmelerine yeltenmiş olan ellerini gördü. Devamını bekledi. Henüz pek bir hareketlilik yoktu. Bakışlarını uzaklara doğru kaydırarak onu rahatlatmaya çalışıyordu. Zira üzerinde herhangi bir baskı kurmayı istemezdi. Oldukça spontane gelişen bu anın aynı şekilde devam etmesi hoşuna gidiyordu.

Sigarasından keyifle bir kaç fırt çektiğinde istemsizce gözleri tekrar büyücünün kusursuz vücuduna kayıyordu. Genç adamsa cesaretin son ve büyük bir örneğini göstererek dediğini yapmış ve pantolonunu bin güç bela da olsa çıkartmayı başarabilmişti. Hala son derece doğal ve kasmadan konuşuyor olması iticilikten ziyade etkileyiciydi. Cadının hayatının her köşesinde gerim gerim gerilen, kasıntı insan yığını vardı. Hayatı boyunca insanları anlamaya çalışarak zaman kaybetmişti. Oysa karşısındaki adam son derece net ve anlaması kolay, yaşaması zevkli birisiydi.Cadı Alman'ın annesinin iyi iş çıkarttığını düşünüyordu istisnasız. Audric'in fanteziyle ilgili söylediği söyler komiğine gitmiş olacak ki son fırtını dışarı üflerken boğazını tutan gıcık ani bir öksürüğe neden olmuştu. Uzun süredir böylesine güldüğünü hatırlamıyordu. Bu adada kimliğini bilip korkanlardan ziyade, onu bu şekilde kabul eden ve öcü görmüş gibi davranmayan en iyi ihtimalse saygı duyan insanlar görmek istiyordu. Büyücü başlarda cadıdan çekindiğini hissettirse de Vera'nın saltanıtını ısrarla sürdürdüğü rahatlatıcı tavırları kusursuzdu.

Büyücünün sözlerinin cadının kulaklarını esir aldığında en son ne zaman gerçekten öpüştüğünü anımsamıyordu bile. Hayatının belirli köşelerinde hep Vitaly ve Marcio olmuştu. Vitaly'le en son bir şeyler yaşadığında bundan tam 3 buçuk sene önceydi. Marcio'yla ise 5 buçuk senelik ilişkisi resmi olarak adamın ortadan kaybolmuş olmasıyla sona ermişti. Onu da yaklaşık beş altı aydır hiç görmemişti. Çıplak kalmasına ramak kalmış olan büyücünün yanaklarını elinin tersiyle okşamaya başladığında buz mavisi gözlerini erkeğin bal rengi gözleriyle birleştirdi. Onu çenesinden yavaş yavaş kendisine çekip dudaklarını dudaklarına bastırdığında her zaman ki nazikliğinden ödün vermedi. Belki bir dakika belki daha fazla... Öpüştüler, doya sıya. Tadını çıkarta çıkarta. Fütursuzca ve umursamadan. Geldiği gibi yaşadılar o anları. Düşünmediler ilerisini.Zaten kalmış şurada beş kuruşluk hayat, planlayarak yaşamak için çok saçma bu kara düzen. Dudaklarını yavaşça ve güçlükle büyücünün dolgun dudaklarından ayırdığında dudaklarına yapmış olan onun tadını sevmişti. Tutkulu ve bir o kadar şehvetliydi. Tutku... Uzun süredir uzak olduğu ve gençlik yıllarında aşık olduğu bir histi. Uzun bir süre sonra tekrar karşılaşmayı beklemiyordu. Yavaş adımlar izleyerek ıslak şortunu çıkarttığında tereddüt etmedi bile. Ufak bir bez parçası kalmıştı üzerinde. Altındaysa ondan bile daha küçüğü. Göbek deliğinin üzerindeki metalle oynamaya başladığında rahat görünüyordu. ''Hoşuma gidiyorsun.''

Halinden memnundu. Büyücünün sözlerini işittiğinde bile. Duyuyor olmasına rağmen tepki vermeden göbeğindeki metalla oynamaya devam ediyordu. Yüzü alaycı bir ifadeye çoktan bürünmüş şimdi tıpkı Vera Vlonjati gibi görünüyordu. Audric hoş birisi sayılabilirdi. Hatta sayılmak bir yana hoştu. Ama bu zamana kadar hayatının her köşesinde çılgın ve düşünmeden yaşayan birisi için fazla yorucuydu. Planlayarak hareket etme tarzı cadının alışkın olmadığı bir şey olmasına rağmen bozuntuya vermedi. Yakışıklı adam pantolonunu tekrar üzerine geçirirken cadı pürüzsüz porselen bebek yüzünü güneşe daha da teslim ediyor ve yıkılmadığını en yalın haliyle göstermekten çekinmiyordu. Uzun zamandır birisiyle sevişmediği gerçekti, yinede durum karşısında azgınlaşacak ve dürtülerinin kölesi olacak son insandı. Hayatı boyunca her daim arzulanmış birisiydi. Bu tür şeyler cadı için ihtiyaçtan ziyade, şehvet ve sonuna kadar tutkuyu ifade ediyordu.

Büyücü pantolonunu üzerine geçirip sözlerine noktayı koyduğunda oturduğu yerden doğrulan cadı az önce fırlattığı şortunu tekrar üzerine geçirdikten sonra büyücünün tişörtünü de attığı yerden alarak genç adamın yüzüne doğru fırlattı. Şaşkın gözlerle kendisine bakan büyücünün yanına doğru yavaş adımlarla ilerlerken yüzünü kaplayan sinsi ifadesi gizemliydi. Hafifce hala oturur pozisyonundaki büyücünün yanına doğru eğildiğinde bir kaç saniye okyanus gözlerini, büyücünün bal rengi gözlerine kenetleyerek ufak bir tebessümde bulundu. Ardından yumuşacık elleri büyücünün hafif sakallı yanaklarına dokunduğunda başını hafifce iki yana doğru sallıyordu. ''Ahh... Gerçekten ciddisin sen?'' Bir kaç saniye süren sessizliğin ardından cadı dişlerini aralayarak gülümsüyordu. Büyücünün yüzünü okşayan elinin tersi bu kez büyücünün hala çıplak olan omuzlarına teselli edici dokunuşlarda bulunurken başını sallamayı bırakmış hafifce bükmüştü. ''Tanımadığım bir adamla sevişecek kadar zavallı bir azgın olduğumu düşünmen beni üzebilirdi. Ama neyse ki umrumda değil.'' Her zaman Vera Vlonjati olmak zorundaydı sanki. ''Ya da gerçekten ihtiyaçlarını gidermen için bir araç konumundaki basit birisi olarak mı gördün beni. Sinirlenmeli miyim? -Immm bu kez değil.'' Eğildiği yerden kalktığında gözünün önüne gelmiş saçlarını tek çırpıda geriye doğru attı. ''Ayrıca sevişirken senin gibi bu kadar çok düşünmem, konuşmam ve planlı hareket etmem Audric. Pek tarzım olduğu söylenemez. Karşımdaki ne kadar tatlı olursa olsun.'' Büyücüyü baştan aşağıya süzerken gülümsemesi yüzünde mükemmel görünüyordu, her zaman olduğu gibi.

Büyücünün zehirli sarmaşık gibi cadıyı sarıp sarmaladığı sözlerinin etkilerini yüzünde belli etmeyecek kadar olgundu. Gülümsemesinden en ufak falso vermedi güzel cadı. Kollarını birleştirip büyücünün sözlerine dikkatle kulak kestiğinde kaşları kalkık bir biçimde alaycı gülümsemesi çehresini sarmıştı. Kendinden emin bir adam duruyordu karşısında. Cadıyı tanımasına rağmen bu denli cürretkar sözleri dudaklarından kaçırıyorsa ya çok aptal ya da çok cesurdu. Aslında hoşuna gitmişti. Genelde karşısında sıçan gibi davranan ezik ve korkak insanlar doluydu. Sahte samimiyetlerin kol gezdiği Dünyasında marjinal bir kişilik etkileyici ve dikkat çekiciydi cadı için. Gözlerine baktığında bal rengi parlaklığın altındaki hisleri ve düşünceleri daha yakından görmek istiyordu. Ama her zaman ki gibi çirkefleşmeyi ihmal etmemişti. Büyücünün kendisine güzelim şeklindeki hitabı ve devamında sarfettiği sözcükler karşısında kendisini tutamamış ve ufak çaplı bir kahkahayı basmıştı. Daha iyileri olmamış mıydı yani? Bunu bilmek için elbette deneyimlemesi gerekiyordu ama Vitaly adındaki Hogwarts Jigolosu şu ana kadar ki en sağlam deneyimlerinden sayılabilirdi. Adaya gelirken yolda parça pinçik edip denize attığı Elijah ise eğer duygusal bir bağ hissedilse ilk üçü zorlayacak isimlerdendi. Peki ya Audric? Hakkında en ufak bir şey bile bilmediği bir adamla ileri mi gitmişti? Hiç bile... İleri gitmek kavramını oldukça bağnaz değerlendirmişti. İnsanların diğer gezegenlerde hayat olduğunu iddia ettiği bir devirde yeni tanıtığı birisiyle ileri gitmek miydi? Büyücünün az önceki gerginliği yatıştırmak istercesine sözlerini duyduğunda hafifce onun yanına doğru eğildi. Sözlerinin tamamen bittiğinden emin olduğu anlarda bir kaç saniyelik es verildi ve cadı konuşmaya başladı. ''Açıkcası ne kaçırdığımı düşündüğün umrumda bile değil, bugüne kadar kimlerle yattım inan aklın almaz ve erkekliğinden utanırsın çocuk.'' Büyücünün yanağından hafif bir makas alarak çarpık gülümsemesini yüzüne yerleştirdi. ''Kendinden bu kadar emin olma ve beni asla ufak Hogwarts öğrencileriyle karıştırma. Ayrıca... '' Söyleyip söylememek arasında en uzak bir tereddüte düşmemesine rağmen boğazını hafifce temizledi. ''Bence sen nelere sahip olamadığınla ilgilenmelisin. Unutma benim adım Vera Vlonjati.''