V. Sınıf | I. Ders

''Yeter artık, Julié. Kendine eziyet etmeyi bırak. Bunu yaparak kendinden başkasına zarar vermiyorsun. Ayrıca bu yaptığın da iyi bir şey değil ki. Kabullen artık, o öld-''

İkizinin dudaklarından narince ama küfreder gibi dökülen kelimeler, kızıl porsuğun tokadıyla beraber en can alıcı noktada bölünmüştü. Cadının attığı tokat, ikizinin ona karşı bu davranışının yanında hiçbir şeydi belki de. Jeremy'nin kelimeleri daha çok acıtıyordu Julié'nin canını. Fiziksel acı, duygusal çöküntünün yanında bir hiçti çünkü. Bunu en iyi Clouid bilirdi. Yine de bilmesi pek işine yaramıyor gibiydi. Çünkü her geçen dakika yeniden ve yeniden canı daha fazla yanıyordu zaten ve buna engel olmuyor, olamıyordu. Derin bir nefes aldı ve koridoru hızlı adımlarla terk etti. İkizinin sarf ettiği cümleler, kendi dudaklarının arasından sadece tek bir ismin çıkmasına neden olmuştu. Brandon... Haftalardır görmediği ölü sevgilisini mi özlemişti, Julié? Saçmalık... Ama gerçek. Gözlerini yummuş ve derin nefes almıştı sadece. Sakinleşmemişti ama elbet sakinleşecekti. Neredesin? Dudaklarından bir feryat, bir yakarış, bir yalvarış şeklinde çok kısık sesle dökülen kelime, kalbine, parmakları arasına almış ve elini yumruk haline getirerek sıkıyormuş hissi bahşetmişti. Hüzne gebe bakışları grimsi bulutları süzerken, soğuk duvara dayalı bedeni titremekle meşguldü. Dudakları küçük küçük aralanıyordu o sırada; bir, iki, üç, ... Sakinleşebilmesi için sayıların bir yararı olduğunu da nereden çıkartmıştı? On altı, on yedi, on sekiz, ... Ve bir derin nefes daha. Gözlerini yumduğunda her şey bitecekti. En azından porsuk böyle olmasını umuyordu. Titrek parmakları gözlerinin önünü tutam tutam kaplamış saçlarını geriye atmakla uğraşırken, araladığı bakışlarının ardına yeniden yeni bir duvar örülmüştü. Yüzündeki tebessüm yenilenmiş, sanki biraz önce hiçbir şey yaşanmamış gibi suratı günlük güneşlikti. Kendindeki zıtlığı görebilen tek kişi olarak buna alışmıştı. Yaşadıklarını hafızasında başa sardığında, yavaş yavaş net hatırlamaya başlıyordu ve bu Karanlık Sanatlara Karşı Savunma kitaplarının neden yere fırlatılmış olduğunu açığa kavuşturmuştu. Ocypete dizlerinin üzerine çökmüş ve yere fırlattığı kitapları toplamak üzereyken, Jeremy'den özür dileyip dilememesi gerektiğini kafasında tartıyordu. Dilemesi gerektiğini söyleyen tarafı ağır basarken, bunu daha sonra tekrar düşüneceğine karar vererek, yerden topladığı kitaplarını göğüs kafesinde tutmuş ve adımlarını direk olarak Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Dersliğine yöneltmişti. Profesör Wood'un geri döndüğünü günler öncesinden duymuştu Julié. Merakı nedeniyle olsa gerek, ona olanları duyduktan sonra, onu bir daha görmek için sabırsızlanıyordu ve bu yüzden merdivenleri koşar gibi inerek birinci kata kadar sessiz kaldı. Birinci katta göz göze geldiği bina arkadaşlarının çoğuna selam verdikten sonra dersliğe geçerek, kitaplarını masanın üzerine bıraktı. Ve ardından kafasını da kitaplarının üzerine gömerek, Profesör Wood sınıfa gelene kadar gözlerini yumdu.