Eski Alışkanlık

Oldukça yumuşak yatağının keyfini çıkarırken, koyu kahverengi gözlerini sabahın ilk ışıklarıyla buluşturmak üzere aralamıştı. Krem ve kahve tonlarının birbiriyle bütünleştiği yatağın yan tarafındaki mobilyalarla uyumlu renkteki komodinin üzerindeki saate doğru çevirdi bakışlarını. Saat 09¹⁵’i gösteriyordu tam o anda. Bu zaman kavramına alışamamıştı zaten. 34 yıllık yaşamı boyunca hiçbir zaman dakikliği öğrenememişti. Bulunması gereken yerlerden ve kişilerden kaçmakla geçmişti tüm yaşantısı. Geçmişte bıraktığı bu yaraları düşünmekten vazgeçip, üzerindeki nevresimi sağ eli yardımıyla üzerinden kaldırmıştı. Ve ardından tüm hücreleri ile kendini yukarı doğru iterek doğrulmuştu. Lacivert pijama takımları ile gayet karizmatik bir görüntüye sahipti. Ayaklarını yataktan aşağıya sarkıttığı anda gözlerine saplanan sabah mahmurluğu kollarını geriye atarak onu esnetmeye ve gerinmesine neden olmuştu. Toparlandığı anda ayağının altındaki terlikleri gözüne ilişti ve ayaklarını uzatarak onları giydi. Solundaki kahverengi komodinin üzerinde 21 santim uzunluğundaki meşe ağacından yapılma asası onu almasını beklercesine duruyordu. Ellerini yüzüne götürerek koyu kahverengi gözlerini ovuşturduktan sonra komodine doğru uzandı. Asasını tek hamlede eline alarak, asanın güç verdiğine inanırcasına doğrularak ayağa kalktı. Oda havanın açık olmasına rağmen oldukça karanlık görünüyordu. Odanın tüm benliğine koyu mavimsi bir renk hâkim olmuştu ve bu rengin esaretinde kalmış objeler yeniden uyandırılmayı beklercesine karanlığa doğru kendilerini bırakırken, George’un asasını doğrultarak mavi perdelere yaptığı ufak bir hareketle içeriye giren güneş ışıklarının benzersiz aydınlığı ile yeniden canlanarak odanın kahverengi tonlarını geri vermişlerdi. Bunun üzerine yüzünde ufak bir tebessüm belirmişti, yatağın üzerindeki şarap rengi çerçeveler içerisindeki takım elbiseli ve siyah kravatlı George Crownie portresinin. “Bugün de muhteşemim.” şeklinde iç geçirdi ve gülümsedi portreye doğru. Sabah rutinini gerçekleştirdikten sonra yatağının üzerindeki nevresime doğru ilerleyerek onu düzeltti ve ardından kapıya doğru yürümeye başladı. Odanın renkleri ile bütünlemiş kahverengi kapıyı aralayarak arkasındaki uzun hole çıkmayı başarmıştı büyücü. Ve koridoru takip ederek sol taraftaki kapıya doğru yönelmişti. Sağ eli ile ışığı açtıktan sonra içeriye doğru adımını atarak sol tarafında bulunan lavaboya doğru ilerledi. Musluğu aralarken, aynı zamanda karşısında bulunan aynada saçlarına bakıyordu. Saç şekli mükemmeldi. –onun deyimiyle herhangi bir atraksiyon yapmaya gerek yoktu- Musluktan akan su ile ellerini duruladıktan sonra avucuna bir miktar su alarak yüzüne serpti. Sağ tarafında bulunan beyaz havluya doğru elini uzatarak onu yüzüne doğru götürdü ve kurulama aşamasına geçti. Aynanın yan tarafında duran diş macunu ve fırçası dikkatini çekmişti. Dişlerini fırçalamak üzere diş macununu sol eline yerleştirip sağ eline de diş fırçasını aldıktan sonra uç bölümünden diş macununu sıkmaya başladı. Muggle kanallarındaki reklamlardaki gibi sıkmayı beceremiyordu tabi ki, fakat kendi çapında gayet iyiydi diş macununu fırçaya yerleştirme konusunda. Fırçayı lavaboya doğru alçaltırken, bir yandan da yeniden musluğu araladı ve macunun biraz daha yumuşaması için ıslanmasını sağladı. Ardından musluğu kapatarak fırçayı ağzına götürdü. Hassas dokunuşlarla oval bir hareket stili geliştirerek dişlerinin ön bölgesini temizlemeye başlamıştı bile. Dişlerini fırçalamayı bitirdikten sonra banyoyu terk etmek üzere adımlarını kapının dışına yöneltti. Tekrar odaya döndüğünde karşısında duran dışı ayna kaplı dolabının kapağını araladı. İçine biraz göz atarak beğenerek aldığı lacivert çizgili takımını çıkartıp yatağın üzerine doğru fırlatıverdi bir anda. Ve ardından kapağı tekrar kapatarak üzerini çıkarmaya başladı. Yatağın üzerindeki takımın içerisinden gömleği çıkarıp üzerine geçirdikten sonra yavaşça düğmelerini iliklemeye başladı. Düğme ilikleme merasimi biter bitmez, kravatını da alıp boynuna geçirerek bağlamayı sürdürdü. Pantolonunu da bir hamlede alarak giyinmeyi sürdürdü. Sıra bu takımın ceketine geldiğinde arkasındaki dev aynaya doğru bakıp parmaklarını saçlarının arasına doğru götürerek dalgalı saçlarının şekline biraz daha hacim kazandırmıştı. Ceketi de üzerine geçirdikten sonra komodinin üzerinde duran gümüş grisi kol saatini de takmayı ihmal etmemesi gerektiğini düşündü. Onu da taktıktan sonra artık hazırdı. Klasik ayakkabılarını da giyerken, gitmesi gereken yeri yani Hogwarts şatosunu gözleri önüne getirmişti. Ve ayakkabının bağcığını bitirdiği anda bir *pop* sesi ile yerini bir toz bulutuna bırakmıştı kahverengi odasında.

Ufak bir halkanın içerisinden geçercesine sürükleniyordu mekanlar arasında yavaşça. Ve gerçekten iyi bir konsantrasyona sahipti bu konuda. Gözlerinin önünden geçen yapıları ve zihninin çevreye yansıttıkları gelişigüzel bir biçimde serpilirken, sanki eliyle yerleştirir gibi istediği yere koyuyordu tüm detayları gideceği rotasyonda. İlk olarak şato tüm ihtişamıyla belirivermişti karşısında. Ardından şatoya doğru uzanan oldukça uzun bir yol gelmişti. Ve etrafına her türlü canlıyı barından yeşil bir zemin oluşmuştu bu görkemli yolun. Sağ tarafta karanlık ormanın girişi yer alıyordu. Ve onun ilerisinde de kara bulutlar kaplıyordu gökyüzünü. Sol tarafında doğru baktığında ise gördüğü yemyeşil bir arazi ve az ilerisinde bulunan Quidditch Sahası idi. Okul maçlarını izlemeye gidiyordu oraya sık sık. Gryffindor’lu olarak her zamanki gibi onları destekliyordu yine. Gözlerini bir saniyelik kırpışında etrafa daha da netlik kazandırmıştı ve arkasındaki demir parmaklılar ve görkemli çıkış kapısı kendini gösterivermişti yerden yukarıya doğru yükselerek. Ve ufak detayların da kendisini göstermesiyle birlikte belirivermişti şatonun içerisinde büyücü. Etrafını saran toz bulutunun içerisinden ileriye doğru bir adım atarak kurtulduktan sonra yeşil çimenlerin etrafından yola doğru geçerek şatoya ilerlemeyi sürdürdü. Kuş sesleri karanlık ormandan gelen korkutucu sesler ile birleşirken, karşısındaki yolun ne kadar uzun olduğunu bir kez daha fark etmişti. Resmen tırmanırcasına çıkıyordu yokuşu ve onu durdurabilecek herhangi bir şey yoktu o anda. Birkaç dakika içerisinde şatonun girişine ulaşmıştı bile köprünün sayesinde. Şatonun ana bahçesine geldiğinde etrafındaki banklara doğru baktığında bir kağıt parçası ilişmişti gözüne. Yeni öğrencilerden birinin kağıdı olmalıydı bu ki, üzerinde profesörler ve ders adları eşleştirilmişti. Dikkatini kağıda vererek en başta yazan yazıyı okudu. “George Crownie – İksir Profesörü” Tebessüm yerleşmişti anında suratına ve bir alttaki ismi okuyunca da duraksadı birden. “Valeria Nerisse Hyxest – Sihirli Yaratıkların Bakımı Profesörü” Bu isim hiç de yabancı gelmiyordu ve hatta oldukça yakın hissediyordu George bu ismi kendisine. Düşüncelerinden sıyrılmadan şatonun kapısına doğru yönelirken kapıya doğru elini uzattı ve okul zamanlarını aklına getirdi. Vale. George’un bir şeyler hissettiği ilk kızdı o. Sürekli gidip gelmesinden dolayı aralarında hiçbir şey yaşanmamıştı fakat George onu hala hatırlıyordu. O anda gözlerinin önünde eski anılar beliriverdi ve arkasından yaşanılanlar da bir film şeridi gibi geçti resmen. Gözleri ıslanmıştı büyücünün. Nedenini bilemese de duygulandırmıştı bu durum onu. Ellerini cebine atarak şatonun içinde yürümeye devam etti. Tüm anıları hatırlayarak gelmişti zindanların oraya. İksir sınıfına yaklaştığında asasını doğrulttu bir kez daha. Ve içinden ilk öğrendiği büyüyü fısıldayarak tahta kapının üzerindeki paslı kilidi açmayı başarmıştı. Kapı ardına kadar açılırken, içeriden gelen hiç kullanılmamış havası veren toz ve koku birden onu rahatsız etmişti. Nefes alış verişini yavaşlatarak içeriye adım atmıştı büyücü. Ve kapının yanındaki raftan bir parfüm alarak etrafa sıkmıştı. Yosun ve limon kokularının feromonlar ile birleşerek oluşturduğu benzersiz bir koku hakim olmuştu o anda sınıfa. Ve sıraların arasından yürümeye devam ederek odasının kapısına ulaşmıştı George Crownie. Odada şarap rengi yoğunluktaydı. Duvarlarda Hogwarts’ın gelmiş geçmiş tüm iksir dehalarının portreleri bulunmaktaydı. Yine masanın tam arkasındaki duvarda sandalyenin üzerinde büyücünün portresi de her zamanki tebessümünü takınmış bir şekilde yer almaktaydı. Masanın üzerinde düzenli bir şekilde duran iksir kitapları, notlar, tüy kalem serisi, mürekkep kutusu ve adının yazdığı altın üzerine pirinç desenli bir plaket vardı. George kapının önünden masaya doğru yakınlaşırken, masanın sol tarafından ilerleyerek sandalyesine oturdu ve gözlerini kapatıp eski Hogwarts günlerini düşünmeye başladı iç geçirerek.
“Ne günlerdi ama!”

Orta yaşa gelmiş bir profesör olarak hala oldukça ukala tavırlar sergilemekteydi Crownie. Gözlerini hafif kısarak karşısındaki kızıl tonlarının hakim olduğu ve derinlerde içinde bir yara izi olarak kalmaya devam eden kadına doğru uzun uzun baktı. Valeria oldukça sakin olmasının yanı sıra onu dikkatle dinliyordu veya o öyle zannediyordu. Gözlerine iyice odaklandığında birden soğukluk hissetti tüm vücudunda. Zaman işleyişini bırakmış, her şeyi o ana hapsetmiş gibiydi. Bu anın sonsuz olmasını ve bu sonsuz süreçte sadece birbirlerinin gözlerine kenetlenmiş olmalarını diliyordu aslında. En derin duygularını bastırmaya uğraşırken aslında unuttuğu tek bir kelime aklına geldi. -gitmek- George’un daima kullandığı kelimelerden biriydi bu. Ve her seferinde yeniden küllerinden doğan bu ilişkiye anlam veremiyordu. Daima yeniden başlamak acı veriyordu belli bir süreden sonra insana. Sonsuzluk denen terimin anlamını ilk kez o an anlamıştı George. Ve sonsuz olmasını dilemesi en doğal hakkıydı ona göre bu anın. Fakat yine de zaman olabildiğince gerçekçi bir biçimde sürekliliğini koruyarak ileriye doğru sarmaya devam etti. Vale’in dudaklarının titreyişi ile ağzından kelimelerin dökülmesi zamanın aslında hiç durmadığının göstergesiydi. Onu dinlemeye devam ederken gözleri kadının ellerini birleştirmesine takılmıştı. O gittikten sonra belki de o soğuk elleri başka hiç kimse tutmamıştı. En son kendi sıcaklığını bıraktığı o elleri tekrar ısıtmak istiyordu. Hayatının bundan sonraki amacını belirlemişti resmen.

Tek yapacağı olabildiğince yakın olmaktı Valeria’ya. Ne olursa olsun hiçbir durumda onu terk etmemesi gerektiğini anlamıştı en sonunda. Kadının konuşması bittikten sonra ona bakıp gülümsemesini hiç bozmadı George. Dışarıdan göründüğü tablo oldukça ukala bir tavır sergiliyordu. Fakat içindeki duyguları yansıtamamıştı hiçbir daim. Aslında içinde kopan fırtınaların bir zerresini dahi anlatabilse bu sebepsiz acı son bulabilirdi. Belki o zaman daha yakın olabilirdi sevdiği kadına. Belki bunu yapınca kendisini bir yere ait hissedebilirdi. Fakat bunların hepsi kendi kafasındaki düşünceler olduğu için yine dışarıya vuramamıştı ve içinde saklamıştı tüm hislerini. Yine de onu bırakamayacağını biliyordu ve ondan bir şans istemekten başka çaresinin olmadığını biliyordu. Kadın da yıpranmış görünüyordu. Yıllardır tek bir adamı beklemek, tam geldi derken yine birden bire elinden kayıp gitmesi, insanı çıldırtacak düzeyde bir şeydi. Hep düzenli bir hayat istemişti. Biraz monoton gelebilirdi fakat üstesinden gelemeyeceği bir monotonluk yoktu George’un. En azından o öyle olduğunu düşünüyordu çoğu zaman.

Kendi içinde savaşıyordu George o an. Bir tarafta ukala kişiliği yılların birikimi ile kas yığını bir boksör tarzında duruyordu ringde, diğer yanda ise sadık ve aşka muhtaç tarafı çelimsiz bir şekilde bu savaştan nasıl galip çıkacağını düşünüyordu kara kara. Ve sonunda bir galip olmalıydı tabi ki bu durumda. Kendine göre değerlerini ölçüp tartıyordu Crownie. Hayatında ilk kez böyle bir durumla karşı karşıya kalmanın verdiği şaşkınlığı yaşıyordu içerisinde. Yıllar boyunca tüm iksir kitaplarını devirmiş, türlü türlü iksir icat etmiş biri olarak bu durum onu şaşırmıştı. Sonuçta hiçbir kitapta yazmıyordu iç savaşlar. Ve bir anda karşısındaki kadının gözlerine yeniden odaklandı. Geçmişi getirdi gözünün önüne acısıyla, tatlısıyla. Birlikte iken geçirdikleri mutlu günleri, üzgün olduklarında beraber her şeyin üstesinden geldikleri zamanları… Ve iki kelime yankılanıyordu George’un beyninde. ‘Seni seviyorum.’ İşte o an ne yapacağına karar vermişti ukala tavrının aşka muhtaç yönü tarafından paramparça edildiğini görerek. Gururunu ve kişiliğini hiçe sayıp aşkı için savaşmayı istedi o an. Ve kelimeler döküldü dudaklarından… “Gitmem… Sen burada kaldığım sürece benim gözlerime bu kadar güzel bakarsan gidemem. Şu ana kadar hiç anlamamıştım yaşamın anlamını. Ve şimdi ben onu senin gözlerinde buldum. Lütfen beni onlardan mahrum etme.”