Cennet Bahçesi

Hazırlanır hazırlanmaz, bahçeye çıkmasına bir anlam veremese bile, vedalaşıyordu kudretli ay ışığıyla. Parıldayan gözlerini, ışığın sonsuz enerjisine adamış, tüm ruhunun huzura erdiğini hissediyordu. Askısız, tüm bedenini saran siyah elbisesi fazlasıyla pahalı olduğunu gösteren taşlarla işlenmiş üstüne üstlük ince belini saran siyah kurdelesi ile bir tanrıçayı andırıyordu. Önü kısa olan kabarık eteğinin arkası bir kuyruk misali yerlere kadar siyah tüllerle kaplıydı. Yıllar önce annesinin dolabında bulduğu elbiseyi almış ve iyice bir elden geçirmişti, yakın dostu Floja ile. Bu kadar süslenmesine bir anlam veremese dahi, kendi mezuniyeti olarak kabul ediyordu. Çünkü bu gece onun için bir son olacaktı. Yeni bir sayfanın başlangıcı, huzura erdiği günlerin ebediyete ulaştığı andı. Kırmızı dudaklarını birbirine bastırırken, tekrar ay ışığının çıplak omzunu ve bacaklarını aydınlatmasına izin vererek yürümeye başladı balo salonuna doğru. Efsunlu görüntüsü altında birkaç tanıdığa selam verdikten sonra kızılımsı saçlarını sol omzuna doğru dağıttı. Koridorlara vardığında siyah topuklu ayakkabını giyerken, kendisine bakan birkaç binadaşına daha gülümsedi. Tek isteği, sorunsuz bir mezuniyet balosu geçirmekti. Biraz mutlu olmak onun da işine gelecekti. Kulaklarının işittiği ses ile kendi kendine gülümserken, yakın arkadaşını görmenin keyfini yaşıyordu.

‘‘Ophelia! Süslü porsuk yine baloya damgasını vurmuş.’’
‘‘Bizden aşağı kalan bir yanın yok Persephone. Lae’i gördün mü?’’
‘‘Büyük ihtimalle kızlar tuvaletinde bıçaklarından birini saklamakla uğraşıyordur.’’

Dudaklarının arasından çıkan kahkaha ile birlikte yerinden ayrılırken gözüne kestirdiği masaya doğru ilerledi. Masanın konumu bir o kadar iyiyken, görüntüsü cennet bahçelerini anımsatıyordu. Peki, onun cenneti şuan nerede ve nasıldı? Aklını kemiren sorulara engel olamasa bile kendisine yaklaşa yılanı görünce tebessüm etti. ‘‘Bende meraklanmaya başlamıştım, Feodora.’’

Kızın özensiz giyimi canını sıkarken dediklerine tebessüm etmeye çalışmıştı. Şuan üzerinde giydiği elbiseyi on sekiz yıl önce annesi Amélia giymiş, üstüne üstlük fotoğraflarından gördüğü kadarıyla kadının aynısı olmuştu. Tek farklı ona benzemeyen kızıl saçları kuzguni renkte değil ve her saniye parıldayan karamel rengi gözleri bir okyanusu andırmıyordu. İnce uzun parmaklarını masaya dayarken, gözlerini kıstı. Acının yerini artık hüzün alırken sadece eskileri anımsıyordu. Geçen ay gittiği mezarlıkta yaşadıkları, ruhuna adeta şifa getirirken bedenini de ferahlatmıştı. Belki değişen hayatı sayesinde bu haldeydi. Tebessüm etmeye çalışırken, müzik sayesinde duyulmayan melodik sesini yükseltmeye karar verdi. ‘‘Sırtımdaki yük her geçen gün artıyor, Floja.’’ Kızın anlamasını istiyordu sadece. Kendisi asla ikizi kadar güçlü olamazdı ancak bu yükü sırtında taşımaya devam edeceğine dair söz vermişti. Serin havayı ciğerlerine doldururken, kızın gri gözlerine baktı. Hissettiğini, hatta kendisini sonuna kadar anladığını biliyordu. ‘‘Gitmem gerek. Bunun farkındasın, değil mi dostum?’’ Gözlerini şimdi sahnenin en canlı bölgesine çekerken kendisine bakan birkaç cadıya gülümsemek zorunda kaldı. İkizinin kendisini bu halde görmesini istemiyordu. Yoksa hasretine yenik düşüp, onu ne kadar özlediğini itiraf edebilirdi. Düşüncelerine gülümserken, hayatında olacağına sevindi bir kere daha. İmkansız denilen o lanetli kelimeye, asla inanmıyordu. Dostunun neler diyeceğini beklerken, masada duran kırmızı şaraba sardı parmaklarını. Dudaklarına dayarken boğazını yakan zehir, kendine gelmesini sağlamıştı. Ancak bu gece sarhoş olmayacaktı, buna izin yoktu.

Yakın dostunun panik olması kızı sinir ederken, tekrar mutlu etmeye çalışıyordu onu. Gözlerini devirmekle yetindi ve düşündü. Ne zamandan beri bu kadar telaşlıydı? Yüzünü kıza çevirerek sıkıntı ile zoraki bir tebessüm gönderdi. Kıza yaklaştı ve bir sır verir gibi fısıldadı. ‘‘Ah tatlım aramızda kalsın ama gelecek dönem buralarda olmayacağım.’’ Heyecanla parıldayan gözleri Persephone’u sevimli kılarken bir o kadar da tehlikeliydi. Uzun parmakları kristal kadehin üzerinde hareket ederken bir yandan da düşünüyordu. Birkaç dans eden çifte abartılı bir hayranlıkla bakarken dudaklarından hiç beklemeyeceği kelimeler döküldü. ‘‘Siz derslerinizle uğraşırken ben hayatımın aşkıyla birlikte olacağım, dostum.’’ Dudaklarının arasında kopan kıkırtı yanındaki kızı dehşete düşürürken gülmekle yetindi. ‘‘Sadece küçük bir şaka Floja, onu sevdiğim doğru ancak zor kızı oynamayı severim.’’ Göz kıparken dudaklarına dayadığı kadehin içindeki kırmızı içkiyi içmeye başladı. Tanrı aşkına şarap demeye bin şahit isterdi, yoksa içtiği vişne suyu muydu? Yüzünü buruştururken yiyeceklerin bulunduğu bölüme baktı. Ardından dostunun sözleri ile sakinliğini korudu. ‘‘Tatlım ben düşmanlarımı postalayalı çok oluyor. Hepsi işe yaramaz ve çakma sarışınların teki.’’ Sözünün Nova’yı hedeflediğinin farkındaydı. Leander’ı elde ettiği için kızın suratı bir süredir asıktı. Ah yazık Euterpe, yine düşmanlarını yeniyorsun. Bıkmadın mı? Kafasının içinde mırıldanan kibirli haline gülerek karşılık verdi ve eliyle birkaç çocuğu gösterdi. ‘‘Eee senin durumlar nasıl, güzelim?’’

Kızın dediğine gözlerini devirdi ve hala şakaya vurduğunu anladı. Floja’nın son günlerde değişmesi, Persephone’un canını sıkarken sadece düşünmekle yetindi. Son günlerde yaptığı tek şey buydu belki de. Düşün, düşün ve düşün. Tanrı aşkına, içinde yılan ruhu olan eski dişi yılan neredeydi? Parmakları anlını sararken sadece baygın baygın baktı. Ruhu kadar bedeni de yorgundu artık. Uzun bir süre dinlenmeli sadece kendine odaklanmalıydı. Boğucu havayı içine çekerken gözlerini arkadaşına kaydırdı ve tebessüm etti. ‘‘Tek başıma gitmeyeceğim Floj, sen de benimle gelmelisin. Sensiz nereye gidebilirim, saçma!’’ Onu da istiyordu elbette. Dostu olmadan başaramazdı bunu. Darcy’nin yanına gidebilirdi, böyle kibar bir daveti reddedemezdi. Castor’da olabilirdi, uzun bir süre mutlu yaşarlardı. Ancak dışarıdan gelen tehlikelere karşı Feodora kızı olmadan engel olamazdı. Hem kendisine bir şey olursa, kime emanet edecekti sevdiklerini? Bakışları dalgınlaşırken, kendisine kalkan kaşa sesli bir şekilde güldü. ‘‘Dedikodulardan bu kadar uzak kaldığını bilmiyordum, dostum.’’ İç geçirdi ve ardından sözlerine devam etti. ‘‘Castor’u hatırlamadığına söyleme bana.’’ Bunca yıldır çektiği acıyı dostu bilmeyecekti de kim bilecekti? Daniél’in öldüğü sırada gidip Feodora kızına ağlayışını hatırlıyordu. İçki içtikleri gün o olmasa bile aklının hep Castor’da olduğunu da biliyordu, Feodora kızı. Çünkü ne olursa olsun bu okulda kendisini en iyi tanıyan kişiydi o. Başkası da olamazdı.

Gözlerini kırpıştırdı ve dudaklarını büzdü. Onu burada bırakamazdı, istemiyordu. Meleği andıran çehresi, arkadaşına dönerken onu son defa görmemeyi diliyordu. Sonuçta içindeki lanet kötü bir şeylerin habercisi olduğu için hareketlenerek ister istemez canını yakıyordu. Buna izin vermemesi gerekiyordu normalde ancak işler çığırından çıkmıştı. Dirseğini dayadığı masaya tüm ağırlığını verdi ve ayaklarını acıtan topuklu ayakkabılarına baktı nefretle. Ne olursun olsun asla barışamıyordu kadın icatlarıyla, hâlbuki genç bir cadıydı o. Kızılı andıran saçlarını geriye doğru ittirirken düşündü. Floja’yla aynı anda sınıfta kaldıklarını hatırlayınca haline kıkırdadı ve düşüncelerini dostuna aktardı. ‘‘Hey, sınıfta kalmışsak ne olmuş? Sonuçta ikimizde yaşıtız ve yeterince şey öğrendik. Ah Merlin Aşkına! İyi misin Feodora?’’ Kendisinin yeterince şey öğrendiği hatta SFL olsun herkesin kendisine destek çıktığını biliyordu. Floja için de aynısını düşünüyordu ancak cadının okulda kalmaya niyeti vardı. Dudaklarının kenarları kıvrılırken Castor hakkında konuşmanın mutluluğunu yaşadı doyasıya. Yıllar önce Darcy ve Floja’ya ondan bahsettiğini ancak kendisini bırakıp gitmesi ile tüm acıyı yaşadığını biliyordu. Dostları da biliyordu, hatta herkes. Ancak Daniél’in birden ortaya çıkması her şeyi değiştirmişti. Belki Castor’u unutmanın tek yoluydu ancak kaçmaktan başka bir şey değildi. Evet, Floja’nın kendisine göl kenarında destek çıktığını hatırlıyordu o öldüğünde. Ancak bunu daha fazla barındıramazdı içinde. Ona ciddi bir aşk beslemiyordu, hoşlanıyordu. Ancak Castor tüm erkeklerden farklıydı. Kendisi her ne kadar onun için fazla bir anlam taşımasa da Rouvas kızı ona kör kütük âşık olmuştu. Arkadaşının cümlesinin ardından bir kahkaha attı ve melodik sesinin havada süzülmesine olanak sağladı. ‘‘Aynen öyle olmuş. Floja…’’ Kendisine dönen bir çift mavi göze utangaç bir şekilde baktı ardından gözlerini sahneye dikerek fısıldadı. ‘‘Biz birlikteyiz.’’

Kızın mutluluğuna bakarken, içindeki kıpırtıya engel olamadı. Şaka gibiydi, tanrı aşkına hani yılan âşık olabilirdi? Şu zamana kadar birlikte olduğu adamlar ya hoşlandığı ya da beğendikleriydi. Hatta inanılmaz da olsa çıkar ilişkisi bile vardı. Ancak ne ellerini tutmuş ne de gözlerine doğrudan bakabilmişti. Tanrıçanın dudağına bıraktıkları bir buse bile olmamıştı. Ancak Castor’da hissettiği duygular, hepsinden beterdi. Beynindeki mantığı bile devre dışı bırakıyordu yetenekli müzisyen. Notalarının tanrısı. Bazen kendi sesinden bile etkileyici olan o sesi duymak için cehennemde yanmaya razı oluyordu. Sabret Persephone, Hades’ine kavuşmana az kaldı. Yatıştırıcı sözleri beyninde yankılanırken, karamel rengi gözleri çakıştı buz mavisi gözlerle. Kızın kendisine böyle bakması, yüzünün kırmızıya bürünmesine olanak veriyordu adeta. ‘‘Seni kötü kurt! Bana şöyle bakma, garip oluyorum.’’ Uzun ince parmaklarını yanağına dayayarak kadehine bakmaya sürdürdü. Mazisini tarıyordu sanki onunla ilk karşılaşmalarını. İçinde çırpınan kalbi ve gözlerindeki hüznü. Her saniyesini hatırlıyordu. ‘‘Okuldan kaçtığım gün bardaydı işte. Yanında sarışın bir tane kız vardı.’’ Kıskandığını belli edercesine buruşturdu yüzünü. Her ne kadar arkadaşı olsa da, Castor’a inanamıyordu. Kız fazlasıyla güzeldi, kendisinden bile! ‘‘Böyle devam etti şuan buradayız ve ben kaçınca onunla daha sık görüşeceğim. Belki… ya da asla.’’ Bakışlarındaki hüzün ortaya çıktı, yine bir duygu patlaması yaşıyordu. ‘‘Bilmiyorum ve emin değilim. İçimden bir ses hiçbir şeyin iyi olmayacağını söylüyor.’’

Baktı, ruhsuz ve inançsız karamel gözleriyle karşısında duran sarışın cadıya. İnanmıyordu, inanamazdı. Pozitif düşüncelerin hiçliğinde kaybolmaktansa en kötüsünü düşünmeyi yeğlerdi. Dudakları yavaşça bükülürken içindeki bombayı tutmaya çalışıyordu. Mutluyken ve umutluyken, içine doğan sıkıntılardan dolayı ne yapacağını bilmiyordu cadı. Tek bildiği patlamaya hazır bir sinir küpü olduğuydu. Hiçbir zaman mutluluğu ve umudu hak etmemişken, şimdi buna inanamazdı. O doğarken pes etmişti, doğarken görmüştü cezasını. Laneti karşısında savunmasız kalırken, tek çıkış yoluydu cenneti. Kızın sözlerine tavır alırken, ruhuna bile karşı çıktığını hissediyordu. Bu ben olamam, hayır. Kurtulmayı diliyordu içinde bulunduğu ortamdan. Okul ona öyle bir zehir tattırmıştı ki, dışarıdaki hayatın iyi olduğunu sanıyordu. Ancak bilmiyordu ki hayatın fazlasıyla perişan olduğunu. Gözlerini bir saniyeliğine kapatırken derin bir nefes aldı. Gözlerine çarpan iğneleyici maviliği ikinci kere hissederken susmaması gerektiğini anlamıştı. Pamuksu hissi veren ellerini sıkan sıcak eller sayesinde gülümsemeye çalışarak konuştu. ‘‘Çok zor Floja. Onun beni sahipleneceğini dahi inanmıyorum. Rouvaslardan kimse beni aramayacak bile, farkında mısın?’’ İnanmasını istercesine kanıt vermek istedi ve sırrını ortaya döktü. ‘‘Geçen gün Veronica’nın canını yakmak istedim. Beni unutması için. Olmadı Floja, başarısızım. Hiçbir şey istediğim gibi olmuyor, anlatabiliyor muyum?’’ Sadece anlamasını diliyordu, gönülden bir şekilde.

Dostunun sözleri, bir ninni misali yüreğine su serperken gülümsedi sadece. Tebessümü çok şey anlatırken, gözlerindeki bakışlar kalbinin derinliklerine işliyordu. Sadece hayatını kabullenmek zorundaydı, istese de istemese de o Rouvas’tı, Euterpe Rouvas. Küçük bir yaşta meleğini, gençliğinde koruyucusunu ve yetişkinliğine adım atarken dostunu kaybetmişti. İkizini kaybetmesine ramak kala onu kurtarmış, hayatına yön vermeye çalışmıştı. Zordu, anlatması da kolay değildi. Fakat Floja, ruhuna öyle bir özgüven sağlamıştı ki düşüncelerini kaybetme aşamasına gelmişti. Sadece sevdiklerini düşünüyordu. Onlar kendini sevmese bile, tanrıçanın sevgisini kazanmış insanlardı. Darcy, Floja, Etta, Leander, Chester, Claudia ve sayamadığı daha birçok kişi. Bakışları buğulanmaya başlarken, gülümsedi dostuna. Bakışlarını, buz mavisi gözlere değdirdiğinde kızın teklifine kahkaha attı. Dudaklarının arasından çıkan samimi kahkaha, birkaç kişinin bakışlarını kendisine çevirmeye yetse de umursamayacaktı. Kırmızı şarabın dolu olduğu kadehi havaya kaldırarak, arkadaşının kadehiyle tokuşturdu. ‘‘Bizi mutlu eden her şeye!’’ Tebessümü ile dudaklarını tekrar hareket ettirmeye başlamıştı. ‘‘Geçmişimize, geleceğimize, dostluğumuza ve aramızdaki bağa. Sen her ne kadar kabul etmesen bile aşk’a.’’