4. Sınıflar 1. Ders

Konu: 4. Sınıflar 1. Ders Perş. Ocak 19, 2012 2:09 pm

Zaman: Haftanın son günü, ilk saat.
Mekân: Bitkibilim serası.
Hava Koşulları: Karla karışık yağan yağmur suyu donduruyor, tabiri caiz ise.
Konu: Galsamotu ve Dalbataklar - Uygulama

İçeri girdiğinizde serada yedi masa bulacaksınız. Altısı üçer üçer ayrılarak karşılıklı dizilmiş, bir tanesi ise profesör için ayrılarak seranın güney ucuna konulmuş. Buz tutan yer ve soğuk sebebiyle derse gelirken yaşadığınız zorluklardan bahsederek bir giriş yapabilirsiniz, seradaki değişikliklerden ve yeni profesörden de bahsetmeniz mümkün.

Masalardaki alet edevatlar;
- Her öğrenci için Bitki Anatomisi Ansiklopedisi
- Büyük boy birer makas
- Çift katlı yarı saydam kopya kağıtları ve 2 rulo parşömen
- Siyah, ejderha dişinden kalemler
- Ejderha derisi eldivenler
- 3 farklı boyda iksir şişesi
- Çeşitli otların bulunduğu raflı, portatif dolaplar

Öğrenci Grupları 6x4:

Giriş rplerinizin ardından hep beraber devam edeceğiz.
Keyifli rol oyunları.^^

Konu: Geri: 4. Sınıflar 1. Ders C.tesi Şub. 11, 2012 12:38 pm

Cuma. Tüm haftanın yorgunluğu, sabahın o müthiş ayazlarında gözlerini açışı, derslerin sıkıcılığı bir bütün olup Eudes'un omuzlarına vermişti tüm ağırlığını sanki. Omuzları, bu yükün altında kalamadan çaresizce düşmüş, sırtı bedenini taşıyamıyormuşçasına kamburlaşmıştı. Gözlerinin altı şişmiş, tüm gün uyumadığını haykırır gibi morarmıştı; şaşırtıcı derecede kuzguni olan gözleri kanlanmış, hafifçe kısılmıştı. Nefes almakta zorlanıyor gibi hissediyordu, ciğerlerinin hava gereksinimi karşılayamıyor, boğuluyordu. Gözlerini kapatıp yere kıvrılacak kadar halsiz, güçsüz ve uykusuzdu; hiç de iyi bir gece geçirmemişti.

Güneş, ufku büyük bir hasretle sarıp sarmalarken yalancı ışınları ile toprağı selamlıyordu. Günün başladığını haber verircesine ışığıyla canlandırıyordu gecenin alıp götürdüğü hayatı; ancak ısıtamıyordu koca güneş, karların ve damlaların havayı daha da kasvetli yapmasına ve soğutmasına izin veriyordu. Gökyüzünden huzursuzca inen kar tanelerine ve damlalara takıldı bir kuyuyu andıran gözleri. Uyumsuz danslarına, dondurucu soğuk eşlik ediyordu. Zemine ulaşana kadar oldukça hafif esen bir rüzgar tarafından oradan oraya yalpalanıyor, sürükleniyordu tanecikler; kendilerinden güçlü bir gücün esiri olmuşlardı ve amaçlarına ulaşamıyorlardı. Eudes, kendini taneciklere hiç bu kadar yakın hissetmemişti.

Bitkibilim dersliğine giden yol, gözlerinde git gide büyürken sabah ayazının onu daha da dinçleştirdiğini fark etti. Açık tutamadığı gözleri, gökyüzünü inceliyor; kamburlaştırdığı omuzlarını dik tutabiliyordu artık. Saçlarının arasından geçen, yüzünü yalayıp uzaklaşan serinletici rüzgarla yeniden canlandı.

Derslik, her zamanki görüntüsünden ödün vermemişti. Ne kadar derli toplu görünebiliyorsa, o kadar gözü yormayan bir düzene sahipti. Düzen, alışılmışlıktan olanca uzaktı ancak Eudes bu görünümü daha çok sevmişti. Gözleri, yüzeysel bir incelemenin ardından boş masalara kaydı, kapının önünde huzursuzca kıpırdandı. Sabahın erken saatleri olduğunu biliyordu ancak bu kadar erken gelmiş olmayı beklemiyordu. En öndeki sıraya doğru hızla ilerleyip, bir tabureye oturdu.

Konu: Geri: 4. Sınıflar 1. Ders Çarş. Şub. 22, 2012 5:05 pm

Yeryüzüne inen kar taneleri ağır çekime alınmışçasına ağaçların davetkâr dallarına tünerken bu manzarayı Büyük Salon'un devasa pencerelerinden izleyen bir çift safir göz saniyeler içerisinde öksürük nöbetiyle sımsıkı yumuldu. Boğazına takılan minicik bir ekmek parçasını yemek borusundan aşağı, midesine doğru kolayca göndermek üzere balkabağı suyunu yeteri kadar yudumlarken öksürüğünün dinmesine sevinmiş bir şekilde korku dolu bakışlara ev sahipliği yapan safir gözler yerini rahatlama hissine bırakmıştı hiç şüphesiz. Tarayarak açık bıraktığı bal köpüğü saçlarının tabağına girmesini önlemek amacıyla çatal tutmayan eliyle saçlarını nazik bir edayla arkaya savurduğu anda sertçe çarptığını hissetti saçlarının, arkasının boşluk olduğunu düşünürken. “Sana dağınık topuzun daha çok yakıştığını söylüyorum lâkin o kadar inatçısın ki sevgili kardeşim, sözlerime kulak asmıyorsun.” Ses o kadar tanıdıktı ki başında dikilen bedene bakma tenezzülünde bile bulunmadı genç kuzgun. Saniyeler içinde dikilen beden genç kuzgunun yanına çöktüğünde Gretchen, huzursuzca kıpırdandı ve bunu kasıtlı yapıyor gibi bariz bir şekilde hissettirdi. “Ne o? Rahatsız mı oldun varlığımdan?” Safir mavisi gözlerini deviren Ravenclawlu cadı umrumda-bile-değilsin bakışlarıyla cevabını ablacığından bir an bile olsun esirgememekte kararlıydı. “Yanıtını adın gibi bildiğin bu soruyu hakikaten soruyor musun? Senin varlığın herkese zarar, sevgili ablacığım.” Cümlesini dudaklarında sinsi bir gülümseme ile sonlandırırken keyifli görünmeye çalıştı. “Sen hakikaten hastasın, Gretch. Annemle babamın gerçeği göremediklerine üzülüyorum. Sen ise, sana uzattığım her eli çocukluğundan beri hep geri çevirdin.” Konuşmayı-yaptık-bitti-ve-ben-haklıyım dercesine kalkıp hızlıca uzaklaşan ablasının arkasından bakmadı bile, birkaç dakika öncesine kadar sahip olduğu huzurun tekrar ruhunu bulmasını diledi içinden. Çatalını hâlâ yemekle dolu olan tabağının içine bırakıp Ravenclaw masasından kalkıp ayağa dikildiğinde yeniden safir gözlerini dışarıdaki büyüleyici karın beyazlığına kaptırdı kanının beyninde toplandığını bariz bir biçimde hissederken.

Sakinleşmeye çalıştığı sırada aklına gelen Bitkibilim dersi ile irileşen safir mavisi gözleri saniyeler içerisinde tekrar eski hâline dönerken koşar adımlarla bahçeye çıkan genç kuzgunun bal köpüğü saçları havada kar taneleriyle dans edip keyifle uçuşuyordu. Koştukça yüzünü yalayıp geçen soğuk ve hoyrat rüzgâr umrunda olmayan tek şeydi o an itibariyle. Seranın kapısından kendini içeriye attığı sırada içerinin verdiği sıcaklıkla ısınıp kızarmaya başlayan yanaklarının yanı sıra safir mavisi gözlerinde onca-yolu-boşuna-mı-koşup-buz-gibi-ayazı-yedim bakışları görülüyordu net bir şekilde. Bir an için gözleri içerideki masada çoktan yerini almış olan öğrenciye kaysa da az önce kapıda rezil olmuş hissiyatını kafasından atamayarak acınası bir durumun içinde olduğunu mırıldanıp duruyordu saçmaladığının farkına -her zaman olduğu gibi- varamayarak. Kar tanecikleriyle kaplı saçlarını elleriyle düzgün bir biçime getirmesinin akabinde ilgilendiği tek şey şu an için masadaki edevatlardı.

Konu: Geri: 4. Sınıflar 1. Ders Çarş. Nis. 04, 2012 9:36 am

Thanks God It's Friday..

Konu: Geri: 4. Sınıflar 1. Ders Cuma Mayıs 11, 2012 1:43 pm

Kar tanelerinin arada bir esen hafif rüzgârla gökyüzünde şöyle bir salındıktan sonra gelip narin vücudunun açıkta kalan yerlerine konması gerçekten büyük bir şanssızlıktı. Bazen ağaçlardan kopan ve bilinmeyen yerlere savrulan, buruşmuş yüzlerinin zeminle temas edişinden sonra onları belki bir süre için ayakta tutabilecek olan ince saplarının da kâfi gelemediği yitiklik, sonunda kendisini de esir alıyor ve o ince yaprağın bin bir parçaya bölünüşüne sebep oluyordu. Nitekim kar taneleri de böyleydi. Onu umutsuz yapraklardan ayıran ise şüphesiz daha küçük olmaları ve yaşamlarını daha sonra birer su damlası olarak geçirmeleriydi. Bilinmeyenler altında ezilmektense güneşin engin sıcaklığıyla yitip gidiyorlardı. Şimdiyse sıcaklığından eser kalmayan güneş, sadece ışık vermekten başka bir şeye yetemiyordu. Havadaki dondurucu soğuk yağmur tanelerinin kar taneleriyle birleşmesine ve mümkün oldukça onlardan yararlanmaya çalışmasına neden oluyordu. Ne kadar soğuk kalırlarsa o kadar uzun yaşayacaklarını ikisi de anlamış gibiydi.

Kızaran yanaklarının üzerine bir kez daha yavaşça konan kar tanesini parmaklarının zarif bir hareketiyle çimlere doğru savururken kahverengi gözlerini seraya çevirdi. Cübbesinin geniş kollarının içine çektiği elleriyle biraz daha sıkıyordu kenarlarını. Aynı yüzü gibi pembeleşmişti onlar da. Son birkaç adım daha atarak seranın kapısından içeriye girdi. Bir adım daha attığındaysa dengesini kaybetmiş fakat son anda toparlayarak düşmekten kurtulabilmişti. Seranın kapısı önceden açık kalmış ve böylece içeriye yağan yağmur ve eriyen kar taneleriyle buz tutmuş olmalıydı. Artık ne kar taneleri ne de su damlacıkları üzerine yağmamasına rağmen seradaki serin hava vücudunu bir kez daha titretti. İlk gelen öğrencilerden biriydi Aurélie. Seranın eski düzeni değiştirilmiş, masalar daha farklı yerleştirilmişti. Karşılıklı dizilen masalardan birinde kendine yer buldu ve cübbesini hafifçe geriye savurarak oturdu. Masaların üzerine sırayla dizilen ve kendi önünde de bulunan materyallere baktı. Zaten onların gözden kaçması kesinlikle imkânsızdı. İlk önce kitaba uzanarak kapağına baktı, Bitki Anatomisi Ansiklopedisi. Kitabın birkaç sayfasını çevirdikten sonra tekrar yerine koydu. Gördüğü kadarıyla bazı bitki resimleri ve onları açıklayan notlar vardı. Masadaki diğer eşyalar arasından parşömen rulolarını fark ederek olduğu yerden hafifçe kaldırarak ne kadar dolu olduklarına baktı fakat rulolar boştu. İçerisi bitki dolu olan dolaplar dışında pek ilgi çekici bir şey bulamayarak ilk kez dersine girecek olan profesörü beklemeye koyuldu.

Konu: Geri: 4. Sınıflar 1. Ders Ptsi Tem. 09, 2012 7:01 pm

Pek de güven vermeyen kar botları sebebiyle ürkekçe adımlayan genç cadı, Bitkibilim serasına doğru inen engebeli yokuşu sağ salim atlatma çabasındaydı. Kendisine birkaç beden büyük gibi duran kalın montunun büyükçe cebine sıkıştırdığı "Vahşi Bitki Çığlıkları" isimli cep kitabının ve rulo yapıp diğer cebine koyduğu parşömenlerin ilk ders için yeterli olmasını umuyordu, zira yıllardır okulun ilk ya da ikinci dönemini evde aldığı özel derslerle tamamlıyordu ve okul hayatı konusunda dört yıldır tam anlamıyla bir tecrübe kazandığı söylenemezdi. Aklına gelen düşünceyle canı sıkılıp derin bir iç geçirmişti ki ayağı kayınca dengesini bulmak için bir öne bir arkaya sallandı ve sık sık yaptığı gibi, kendi kendine konuştu. “Dua et de dersliğe vardığında Profesör Allison'ın ilk yapacağı iş senin kırık çıkıklarına müdahale etmek olmasın, Aria.” Soğuktan buz kesmiş parmaklarıyla yanmaya başlayan kırmızı burnunu ovaladı ve boğazına sarılı atkıyı iyice sıkılaştırıp bir kez daha adımlamaya başladı. Dersliğe birkaç adım kalana dek oldukça iyi ilerlemişti, lâkin bu bile içerideki gürültüyü duyduğunda korkup verdiği tepkiye engel olamamıştı. Yerinden sıçrayan Aria, cılız bir çığlık atıp sıkıca bastığı ayağını kaydırırken kalçasının üstüne düşüverdi ve hissettiği keskin acıyla doğrulmaya çalışmak yerine bedenini karın üzerine bırakıp öylece yattı. “Ah! Sanırım ölüyorum, hayır, gerçekten, sanırım ölüyorum!” Başını bir sağa, bir sola atıp bağırmaya devam ediyordu ki yanına ilişip koluna girerek onu ayağa kaldıran büyücü, kahramanı oluverdi. Yedinci sınıflardan bir yılanın gülümseyen yüzüne karşılık acıyla şekilsizleşmiş bir kahkaha verebilen Aria, Rouvas ailesinden olduğunu sandığı büyücüye teşekkür etmek üzereyken seranın girişinden yükselen sesi işitti.

“Daha fazla bekletecek misin, Rovenién?”

“Yoo, hayır hayır, elbette hayır. Hemen geliyorum, efendim!”

Profesör Allison'ın gülümseyip içeri girmesinin akabinde düşüşünün acısını unutan Aria, büyücüye elinden bir şey gelmeyeceğini söyler gibi el sallayıp koşarak seraya girdi. Karşılıklı dizilmiş altı masadan sağda, en geridekine otururken profesörle göz teması kurmamaya dikkat etti. Utançtan mıdır, soğuktan mıdır bilinmez; yanakları kıpkırmızı kesilmişti.