Hınzır Fısıltı

Canı sıkkın bir şekilde doğruldum yatakta. Güneş yeryüzünü yeni terketmiş olmalıydı; her ne kadar buradan göremesem de ışınlarının izleri benliğimi gölgelercesine belirgindi. Bu günün çok daha iyi geçmesini bekliyordum ama gelin görün ki son ayların en sıkıcı günüydü. Bir yılın son günü böyle mi olur tanrı aşkına! Suratım asık bir şekilde gece için hazırladığım kıyafetleri özensizce giyip, tembel tembel gerinip tatlı düşkünü bir varlık olan kendime yarım bardak balkabağı suyu doldurdum. Tek dikişte bitirdikten sonra yılbaşı neşesinden uzak, griye boyalı Slytherin yatakhanesine dönüp yastığımın altına sıkıştırdığım sarma tütünü cebime attım ve çıkışın yolunu tuttum. Şimdi etraf ne kadar sessiz sakinse balo salonunun olduğu kat da o kadar kalabalıktı, emindim. O tarafa doğru yaklaştıkça artan, rengarenk duvar süslemeleri sizi salonun yolunu tutmanız konusunda oldukça ikna ediciydi. Ben de dünyada o kadar pislik şey yokmuş gibi bu iç karartıcı günde duvardaki süslemelerin minik ışıltılarıyla avutuyordum kendimi. Belki de başka çarem yoktu. Kendimi yalnız, yapayalnız hissettiğim o huzursuz günlerden birini yaşıyordum gene. Kalabalıkta yalnızlık, evet hislerimimn tam tercümesi buydu muhtemelen. İster yılbaşı olsun, ister Şükran Günü, ister bir cenaze, ister bir doğum... Hepsi de birer keşmekeş benim için ve hayat için fazlaca yorucu zaman zaman. Her neyse, en iyisi hiçbir şey düşünmeden salona dalmak ve kalabalığı atlatıp arkalardan boş bir masa bulmaktı. Müzik, hoplayıp zıplayan cadılar ve büyücüler, kırmızının tonlarına bürünmüş mumlar ve şekerler, koyu yeşil çam ağaçları derken o hengameden uzak bir masa bulup yerleşebildim. Yalnız olmayacağımı tahmin ediyordum, elbet birileri dolacaktı etrafıma. Ama doğanın eşsiz eserlerinden zümrütün şenlendirdiği geniş masadaki ateş viskisi dolu kristal şişe gece boyu dertlerimi unutmamı sağlayan en samimi dostum olacak ve yeni yıla -tekrar- sarhoş girmeme neden olacaktı. Neyse ki yeni yıla nasıl girersen öyle geçer tüm yılın zırvası geçerliliğini çoktan yitirmişti gözümde.

İlk bardağımdan alacağım taze yudum için kendimi hazırlamıştım ki boynuma dolanan uzun kolların etkisiyle dikkatim dağıldı. O kolların sahibi hemen her eğlencede, elinde bir Johann pusulası varmışçasına beni çabucak bulabilen Adalia'dan başkası değildi tabii. Gözlerini benimkilere dikmiş, hınzır hınzır süzüvermişti yüzümü. “Hiç etrafına bakınma ikiz. Bu gece yalnızca benimle dans edeceksin.” Ufaktan hayret verici ibir cümleydi bu benim için. Çünkü bunu diyen ikiz kardeşim günlerdir yanıma gelip halimi hatrımı bile sorma düşüncesini göstermemişti. Gerçi bunlar normal karşılanmalıydı, ne de olsa büyüyorduk artık. Bu umursamaz tavırlarına rağmen göz kamaştırıcı güzelliğiyle kendi hakkındaki olumsuz düşüncelerimi bertaraf edebilmeyi başaran prensesi yanımdaki sandalyeye oturttum. O geldiği için yanıma kimsenin cesaret edip de yanaşmasını beklemiyordum artık. Bana fazlaca yaklaşan olursa Adalia'nın gözlerimin önünde vahşi bir kediye dönüştüğünü görmek işten bile değidli. Hem de ikizimin bir Slytherin kızı olduğunu düşünürsek, potansiyel tehlikesi katlanırdı. Şimdiden etrafı radar gibi incelemeye başlayan gözlerinin esiri kızlardan dikkatini alabilmek için gür bir sesle "Nasılsın bakalım görüşmeyeli?" diyerek elini çekiştirdim. Önümüzdeki bardaklara ateş viskisini doldururken devam ettim. "Bugün bana istediğin kadar bekçilik edebilirsin küçük hanım, hiç dert değil." Kızlar bekleyebilirdi pek tabii. Adalia'dan önemli kim vardı ki?

Güzeller güzeli kardeşiyle böyle hoş atışmalara girmek küçük mutluluklardan biriydi benim için. Kendisinin beni o kızların nahoş etkisinden arındırmak için çevremde pervane olması bir yana, günden güne artan güzelliği de o kızların sayısına oranla daha çok erkeğin Adalia'yı farketmeye başlamasına neden olacaktı. Soylu ve güzel ailemizin genleri bizden sakınılmamıştı anlaşılan. Her nesil birbirinden daha güzeldi bu ailede. Ne yazık ki şu yaşadığımız karanlık dönemlerde güzelliğin değeri anlaşılmıyor ya da önemsenmiyordu ya. Bu yüzden ben de aklımı yerine getirmiyordum çoğu zaman. Alkol ve sigara sayesinde bu tür, hatta her tür iç sıkıcı düşüncelerden rahatça uzaklaşıyor ve kendimi boşluğun sonsuz hazzına ya da uykunun kollarına bırakıyordum. Sorunlar birikiyor, birikiyor, dağ oluyor, ama üzerime yıkılmıyordu. Ruhen orada olmadığım için sorunların benim için somut bir ifadesi yoktu. Adları vardı sadece ve ben onları cam bir bölmenin arkasından boş boş izlerken geçip gidiyorlardı. İşte ben buydum, hiçbir şeyin dokunamadığı ama aslında kendisi de hiçbir şeye dokunamayan bir hayalet. Tinsel varlığım Hades'in derin kuyularında kül gibi süzülen ruhlardan farksız, anlık zevklerim için umarsızca davranabilen, bu dünyaya kanından başka hiçbir iz bırakamayacak ben. Neyse ki yanımda oturan ikizim benim aksime daha hayat dolu, daha mutlu ve daha yetenekliydi. En azından soyadının hakkını veriyordu. Gurur duyulasıydı. Bu tür bir kardeş benim gibiler için nefretlerinin baş hedefi olabilecekken nedense Adalia ile benim aramda her zaman pozitif bir bağ vardı. Birbirimizi hiçbir zaman suistimal etmemiştik. Yanlış anlaşılmaları hep düzeltmiş, birbirimize karşı yaptığımız hataları telafi etmeyi bilmiştik. İşte bu yüzden o şu an yanımda otururken ikimiz de mutluyduk. Bunları saniyeler içinde düşünürken ışıl ışıl parlayan bardağa doldurduğum içkimin ilk bardağını bir dikişte bitirip yüz ifademdeki dinç bakışları değiştirmeden takıldım ona. "Asıl sap olan sensin, on altı yaşına geldin ama halâ sevgilin yok. Güzelliğin göz önüne alındığında sorunlu olan kim sence?" Sonlarına doğru sesimin çatladığı laftan sonra istemsizce kıkırdarken omzumla onun omzuna hafifçe vurdum. Bunu yarı ciddi yarı şakayla söylemiştim. Bakalım bizim vahşi kedi nasıl bir karşılık verecekti.