Ölüme Çeyrek Kala.

Konu: Ölüme Çeyrek Kala. C.tesi Şub. 19, 2011 9:14 pm

&

Ölüme Çeyrek Kala. Xavier-3-xavier-samuel-19452971-100-100

Pierretta & Malcolm

&.

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. C.tesi Şub. 19, 2011 9:39 pm

Şu neredeyse kısacık denilebilecek hayatta, o kadar çabuk değişen şeyler vardır ki... Bir kaç dakika, belki de bir kaç saniye etki eder sadece, her şeyin yok olmasına, yerini yeni şeylerin doldurmasına. Yeni bir şey demişken, aklına tüm bunları daha fazla getirmek istemiyordu cadı. Şu an tek yapması gerekenin Malcolm'u bulmak olduğunu biliyordu. Altıncı sınıf bir cadı olmasına rağmen hala birinden yardım alması gerekiyordu, gerek ders gerek büyü konusu olsun. Ve bu durumu paylaşabileceği gibi yardım isteyebileceği tek kişi de O'ydu. Ama sorun vardı ki hiçbir yerde bulamıyordu büyücüyü. Bir cadıya sorduğunda onun Savaş Sanatı Arenası'nda antreman yaptığını söylemesi, Etta'nın bu duruma başta ciddiye almamasını sağlasa da, tüm Hogwarts'ı arayıp büyücüyü bulamadıktan sonra buraya bakması gerekiyordu. Ki karşısında asası ile büyü yapmak üzere duran büyücüyü görene kadar hala bu duruma inanmıyordu. Malcolm tek çalışmazdı en azından. Birlikte bir kaç büyü alıştırması yaptıkları olurdu ama ne Savaş Sanatı Arenası'nda daha önce ona tek rastlamıştı ne de onu şu anki haldeki gibi savurgan görmüştü. Bir terslik olmuş olmalıydı mutlaka. Büyücünün büyüyü atışını beklemeden araya girmişti cadı, arenanın ortasına doğru ilerlerken.
''Ne yapıyorsun sen böyle?!''

SFL Mesaj Sayısı : 1112 Kayıt tarihi : 06/09/10

'Bombarda!'

Karşısında duran heykele haykırmıştı büyücü asabi bir şekilde. Adeta sinirini çıkarmıştı heykelden. Heykel minik parçalara ayrılmıştı asadan büyü çıktıktan sonra. Aslında adetası yoktu bu olayın. Etraftaki her şey sinirine dokunuyordu şu son bir haftadır. Aslında bunun en büyük sebebiydi kendisi. Değişmişti... Bir çok şey ve kişi gibi artık o da değişenlerdendi.

'Bombarda Maxima!'

Büyük bir asabiyetle haykırmıştı diğer heykele. Toz ve parçalar saçılmıştı etrafa. Değişmesi tek olumsuz anlamda olmamıştı; fakat. Derslerine ve büyüler alemine dalmıştı değişmesiyle. Başarı getirmişti değişmesi... Dost götürdüğü gibi. Karanlığı iyice benimsemişti artık. Kendini bulabiliyordu içinde. Asasını çevirmişti buz gözlerini. Çevirmişti Karanlık Mizah'ı elinde. Kendini o ifade ediyordu. Gücünü, fark edilir değişimi... Alışmak üzereydi haline. Herkesin alışmak zorunda olduğu gibi... Ardından tekrar zihnindeki düşüncelerle beraber asasını savurmaya hazırlanırken tekrar verdi gücünü Karanlık Mizah'a. Hedefi en kocaman heykeldi bu sefer. Etrafın sessizliğiyle beraber haykırmaya hazırlanıyorken aniden durdu büyücü. Nedeniyse duyduğu sesti.

'Ne yapıyorsun sen böyle?!'

Bu sesi ne zaman duysa tanırdı. Asasını tam savuracakken durmuştu büyücü. Yüzünü çevirmeden cadıya cevap vermişti.

'Ne yapıyor gibi görünüyorum ?'

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. C.tesi Şub. 19, 2011 10:20 pm

Cadının sözleri üzerine büyü yapmayı durdurmuştu fakat arkasını dönmek için bile uğraşmamıştı sözcükleri dudaklarından dökerken. ''Ne yapıyor gibi görünüyorum?'' Malcolm'dan beklemediği bir kaç kelimeydi bunlar. Hiçbir zaman yan yana dizilip, karşısındaki büyücünün dudaklarından çıkmayacak kelimeler... Bu durum Etta'nın gözlerinin öfkeyle parlamasına neden olmuştu. Esen rüzgar nedeniyle, açık bıraktığı saçları havada uçuşurken bir elini cebinde duran Hadesin Metresine doğru yöneltmişti cadı. Hala arkası dönük, cadıdan bir yanıt bekleyen büyücüye baktı bir süre. Hayır, kendine hakim olmalıydı. Karşısındaki sıradan biri değil; Malcolm Mourier'dı. ''Ne yapmaya çalıştığını görüyorum. Asıl soru şu ki; neden böyle yapmaya başladın Mourier?'' Biraz resmi sesleniş gibi olmuştu ama bu Etta'nın durumdan ne kadar etkilendiğini, onu iyi tanıyan biri için, gayet iyi ortaya koyuyordu. Normalde kimseye soyadıyla hitap etmeyen cadı, ancak karşısındaki yakın kişiyse soyadını kullanıyordu. Çünkü hakim olamıyordu, kişinin statüsüne göre ne kadar değerli olduğunu ortaya koyan bir şeydi bu da işte. Büyücünün dönmesini ve bir şeyler söylemesini bekledi. Bir daha ki olumsuz davranışında, sadece sözcüklerle kurtulamayacaktı. Ne çabuk böyle değişebilmişti bu çocuk böyle? Aklı almıyordu cadının. Ama bir neden aramamalıydı. Aynaya bakması bu durumun saçma olmadığını çok basit yollarla açıklıyordu zaten...

SFL Mesaj Sayısı : 1112 Kayıt tarihi : 06/09/10

'Ne yapmaya çalıştığını görüyorum. Asıl soru şu ki; neden böyle yapmaya başladın Mourier?'

Cadının hitabının resmi olduğunu biliyordu ama değer verdiklerine bu şekilde hitap ettiğini de biliyordu. Oysa Etta'nın artık değer verebileceğini düşünmüyordu Malcolm. Gülümsemişti sinsice. Etta'nın yapabileceklerini biliyordu büyücü. Nefret ve sinirle beraber istediğini yapabilirdi. Ardından döndü cadıya. Ardından gözlerini cadıya çevirerek süzdü. Öfkesini hissedebiliyordu. Elindeki asasını da gördüğünde emin olmuştu yapabilecekleri dostunun... Dostu? Hala dost muydular ki? Dostlar böyle mi konuşurdu davranırdı birbirine? Ardından boş gözlerle bakmaya devam ettikten sonra cevap vermek için dudaklarını araladığında kalın bir tonda konuşmaya başlamıştı sakince.

'Kendim oldum çünkü. Malcolm Mourier oldum.'

Demişti alaycı bir tonla. Gerçekten nefret dolmuştu bedeni. Şeytana dönüyordu. Sanırım ölümü arıyordu cadı karşısında da. Bunu yapabileceğini ve arkadaş markadaş demeyeceğini de biliyordu cadının. Öfkesini hissedip, asasına iyice sarıldığını görünce cadının, yeniden aralamıştı kalın dudaklarını, asasına cebine sokup ellerini iki yana ayırarak.

'Öldür beni.'

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. C.tesi Şub. 19, 2011 11:10 pm

Büyücü cadıya doğru döndüğünde beklediği şekilde bulmuştu onu porsuk. Beklediği ama bulmasını istemediği bir şekilde. Dudaklarından döktüğü kelimeler bile ona ve üzerinde duran cübbesinde ki renklere yakışmıyordu. Özellikle Etta'nın her şeyi olan birine. ''Kendim oldum çünkü. Malcolm Mourier oldum.'' Olan bu değildi. Olan, Malcolm'un tercihlerini değiştirmesiyle kendine yaptığı yeni bir kimlikle doğmuş, acımasız büyücüydü. Ve karşısında ki cadıyı çok iyi tanıyan bir büyücü. Dişi porsuk istemsiz bir şekilde, karşısında ki porsuğun sözlerinin ardından elini cebindeki asasına yönlendirmiş, onu avuçları içerisine almıştı. Öfkeyle yanmaya başlayan vücuduna, soğuk bir nesne olan asası değdiğinde, porsuk sanki eli yanmışçasına suratını büzmüştü. Cadının yaptığı hareketin tersine büyücü alaycı bir tonda gülümsemiş ve asasını cebine sokmuştu. Ellerini iki yana açtığında cadıya ses tonunu ayarlamadan, olmaması gereken sözcükleri söylemişti. ''Öldür beni.'' Öldürmek mi? Malcolm Mourier'ı mı? Tabii ki hayır. Evet... Uzun süredir kendisinden uzaklaştığını bildiği iç sesi, Etta'nın dünyasına yeni dönmüştü. Ne güzel(!). Hoşbuldum cadı! İçindeki sese çenesini kapamasını emrederken, bir yandan da hak veriyordu. Malcolm'u belki de eski haline çevirebilirdi ama bunu dil dökerek yapamazdı. ''O halde eline asanı al ve bir korkak gibi ölme ellerimin arasında Malcolm Mourier!'' Bu sözlerinin ardına durmayacağını biliyordu büyücünün. Ki öyle olmuştu da zaten. Yeni bir öfke dalgası ikisinin arasında ilerlerken büyücü cebine soktuğu asayı almıştı. İşte böyle... Cadıya karşı savaşmalıydı. Aslında cadıya değil, içindeki o iğrenç yaratığa, onu bu hale dönüştüren şeye karşı savaşmalıydı büyücü. Bunu yapmazsa olacaklar çığrından çıkabilirdi. Cadı elinde sıktığı Hadesin Metresini göğüs hizasına doğru kaldırırken düello pozisyonunu almıştı. Ve karşısındaki büyücünün de bunu yapışını izliyordu. İkisi de birbirlerine nefret dolu gözlerle bakarken, büyücü nezaket örneği göstererek cadının önden başlaması için işaret yapmıştı. Aman ne nazik! İlk başlayan olarak ona acı vermek mi isterdi? İşini çabuk mu bitirmek? Hayır! Etta onu öldürmek için düelloya davet etmemişti. Onu kendi kişiliği ile baş başa bırakmak için yapmıştı bunu. Ölmeyi o seçti. Şimdi öldür hemen onu! İçindeki mazoşist Etta her işe burnunu sokmamalıydı. Kulaklarını tıkamıştı kendi içinde söylenen o kelimelere. Sağır olmayı seçmişti bir kez daha diğer benliğine karşı. ''Trelia Ogo!'' Hadesin Metresinden çıkan ışık huzmesi karşısındaki büyücüye doğru ilerlerken, yaptığı büyünün etkisini kontrol ediyordu cadı. Zebani Ateşi ilk baş büyücünün etrafından döndü ve ardından yavaş yaval alevlerini söndürdü. Bu bir hamle miydi? Hayır. Henüz doğru hamle gelmemişti. Sadece Malcolm'un dikkatini dağıtmaya çalışmıştı. ''Everte Statum!'' Dostunu bu şekilde izlemek porsuğa zor gelse de zaferin tadını çıkaracağı dakikalar ona iyi gelebilirdi.

SFL Mesaj Sayısı : 1112 Kayıt tarihi : 06/09/10

Acımasız büyücü adeta ölüme açmıştı avuçlarını. Ardından cadıyı tekrardan süzdü. İnce dudaklarını açarak öfkeyle dökülmüştü kelimeler cadıdan…

‘O halde eline asanı al ve bir korkak gibi ölme ellerimin arasında Malcolm Mourier!’

Resmice haykırmıştı büyücünün yüzüne. Büyücü bu lafın altında kalmadan biraz önce cebine soktuğu Karanlık Mizah’ı, şimdi soktuğu cebinden çıkarıp tekrardan kavramıştı. Cadının bu kadar kolay öfkelenip buraya gelebildiğini biliyordu. Bu yüzden savaşacaktı. Eski Malcolm olsa bu konunun buraya gelmesine bile izin vermezdi. Gidip sarılıp özlem giderirdi… Ardından hışımla savurmuştu bu düşünceleri ve eski Malcolm’u aklından… Ardından Karanlık Mizah’ı göğüs hizasına doğru kaldırırken düello pozisyonunu almıştı. Ve karşısındaki cadının da bunu yapışını izliyordu. İkisi de birbirlerine nefret dolu gözlerle bakarken, büyücü nezaket örneği göstererek cadının önden başlaması için işaret yapmıştı bayanlar önden düşüncesiyle. Ardından hiç beklemeden asasını savurmuştu cadı.

‘Trelia Ogo!’

Işık huzmesi büyücünün etrafında çevrilirken aklına gelen ilk şey yanacağı olmuştu büyücünün. Ardından sönen ateşi şaşkınlıkla izlerken ardından gelen büyü büyücünün 360 derece takla attırmıştı büyücüye.

‘Everte Statum!’

Taklaların ardından birkaç metre geriye sendelenmişti büyücü. Ardından ayağa kalkarak gülerek elinde sıkıca kavradığı Karanlık Mizahla eski yerini almıştı. Ardından sıra ona geldiğinde asasını cadıya doğru savururken intikam ateşi yanıyordu gözlerinde. Bunu birazda Mizaha bağlamıştı büyücü.

‘Levicorpus!’

Ardından cadı havaya asılmıştı görünmez iplerle. Büyücü kendini tutamadan gülme krizi geçirmişti. Ardından tekrar dudaklarını açıp cadının durumuna acıyınca boğazının sıktığını da görünce konuşmaya başlamıştı. ‘Benim bildiğim Etta, bu durumdan kurtulurdu kolayca. Ama dur ben sana yardım edeyim.’ Deyip panzehirini uygulamıştı büyünün. -Liberacorpus- Ardından sert bir düşüş yaşayınca cadı aslında çok kolay bir büyü olduğunu kabul etmişti büyücü kendi kendine. Son hamlesini de yaparak turunu bitirecekti…

‘Ascendio!’

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. Paz Şub. 20, 2011 12:33 am

Cadını son yaptığı büyünün etkisiyle bedeni uzaklara savrulan büyücü pek yara almadan kalmış ve bir önceki yerine tekrar dönmüştü. Yüzünden okunduğu tek şey; intikamdı. Hadi ama Etta sadece onun biraz kendine gelmesini istemişti. Ona zarar vermek bir nevi aklının ucundan bile geçmemişti. Yani biliçli olarak kullandığı aklının… Diğer Etta onun ölmesini istiyordu çünkü. Karşısında ki büyücünün öfkeyle parlayan o gözlerini izlerken yapacağı büyüyü merakla bekliyordu. Korkmuyordu, asla. Ama ürkmüştü. Malcolm’u tamamen kaybetmekten ürkmüştü. Tüyleri diken diken olmuştu bu düşüncenin ardından. Buz kesmiş gözleri büyücüyü izlerken, daha büyücünün ilk kelimesinde ne ile karşılaşacağını anlamıştı cadı. '‘Levicorpus!’' Görünmez iplerin sardığı bedeni havada asılı kalırken bir an olsun nefes almakta güçlük çekmişti dişi porsuk. Ellerini boğazına doğru uzanırken asasını bir an olsun avcunun içinden bırakmamıştı. Gözlerini olduğu gibi büyücüye diktiğinde ise yaptığı yanlışı göstermeye çalışıyordu. Malcolm Etta’yı öldüremezdi. Yapamazdı bunu ona. Sen onu öldürmedin, çek cezanı şimdi! Hak veriyordu diğer bir yanına. Ama ne olursa olsun, ne kadar öfkelenirse öfkelensin asla onu öldürmezdi dişi porsuk. Zarar verirdi ama öldürmezdi. En azından son hamleyi kendisi yapmazdı! '‘Benim bildiğim Etta, bu durumdan kurtulurdu kolayca. Ama dur ben sana yardım edeyim.’' Sözcükleri beyninde algılamaya çalışması ve büyücünün yeni bir asa darbesiyle onu yere sermesi bir olmuştu. Bedeninin sert toprak zemine çarpması ile birkaç kemiğinin acısını hissetmişti dişi porsuk. Ama bu onu yıldırmak için yeterince kuvvetli değildi. Olduğu yerden kalktığında elindeki asayı sıkıca tutmaya devam ediyordu. Malcolm’un bir an olsun değişmeyen ifadesi, cadının gücünü arttırıyodu. Karşısında bulunan kişi onun dostu Malcolm değil; içinde yıllarca saklanıp, şimdi ortaya çıkmış canavardı. Ve Etta o pis yaratıklardan hiç hoşlanmazdı, her ne kadar içinde bir yerlerde ona ait olan böyle bir yaratık daha olsa bile. '‘Ascendio!’' Büyücünün dudaklarından çıkan kelimeler cadının bedenini havaya fırlatırken aynı zamanda da bedenin hızlı bir şekilde yere süzülmesine neden oluyordu. Bedeninin fazla yara almasını engellemek için dudaklarından mırıldandığı büyü sayesinde zaman yavaşlamış ve havayla da sürtünerek hızı artan bedeni daha yavaş bir şekilde yere düşmeye başlamıştı. '‘Aresto Momentum!‘' Büyü işe yaramıştı ve yerin az darbe uyguladığı beden, hızla ve sinirle ayağı fırlamıştı. Karşısındaki büyücünün hala sırıttığına inanamıyordu. Bunu gerçekten Etta’ya yapmıştı yani. Acıma duygusunu yitiren cadı öfkeden titreyen bedenine hâkim olamıyordu. Elindeki asayı doğruca büyücünün asasına doğrultmuştu. '‘Expelliarmus.’' Büyücünün elindeki asa uzak bir noktaya uçtuğunda cadı ister istemez bir gülüşle karşılamıştı büyücünün çaresizliğini. İşte böyle, bu’sun sen… İçindeki mazoşist cadıya kulak vermişti. Şimdi bir kez daha onun esiriydi. Devam et, bitir işini. Çok kolay. Kolaydı. Hemde oldukça kolay. Sadece bir asa sallayış, bir güçlü büyü yeterdi. O büyülü sözcükleri biliyorsun sen de… Biliyordu. Ve durmayacaktı cadı. Asasını elinde sıkıca tutarak büyücüye yöneltirken, büyüye kin, nefret ve öfke eşlik etmişti. Sözleriyle uzaklara savrulan ışık huzmesi büyücüye çarptığında beden olduğu gibi yere yığılarak etrafında bir kan gölünün oluşmasına neden olmuştu. '‘Sectumsempra!’' Bu kadar kolay kurtulamazsın bizden! Artık içindeki sese bir yerden sonra sus demesi gerektiğini, karşısındaki büyücüyü neredeyse öldürdükten sonra anlayabilmişti cadı ve bu bedeninin olduğu yerde donmasına neden olmuştu. Malcolm'u öldürmüştü...

-Online Rp bu kgjldkfh.

SFL Mesaj Sayısı : 1112 Kayıt tarihi : 06/09/10

'‘Expelliarmus.’'

Elinden asasının uçmasıyla elleri havada kalmıştı büyücünün. Cadının zafer dolu bakışlarına gülerek cevap verse de ardınadn gelen büyü etrafı kan gölüne çevirmişti. Üstelik Malcolm'un kanı...

"Sectumsepra!"

Karnını delen büyüyle büyücü zar zor nefes almaya başlamış ve bedeninden ayrılmaya başlamıştı vücudu. Kötü hissediyordu. Her geçen saniye daha da zorlaşıyordu nefes alması... Yerde sudan çıkmış bir balık gibi kıvrınıp duruyordu büyücü. Cadının yaptığı büyü gerçekten ölüme sebep olmak üzereydi. Büyücü düşünmekte de zorlanıyordu nefes almak gibi her geçen saniye... Etta'nın elinden olacağını düşünmüyordu bile... Ama hayat acı ve tatlı olarak ikiye ayrılmıştı ve o acıyı seçmişti. Şimdide gitme vaktiydi anlaşılan... Etraftaki kan oranı gitgide artıyorken ışık hazmesi oluşmuştu gözünün önünde. Kendini ona çekiyordu ışık. Gitmemek için debeleniyordu da... Ardından nefesi kesilmeye başladığında gözleri de kapanmıştı yavaşça... Ölüm çanlarının çalmasının vakti gelmişti anlaşılan büyücü için...

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. Paz Şub. 20, 2011 2:17 am

Kanlar içinde yere yığılan bedene öylece bakakalmış porsuk, ölümü bu kadar yakınında tutmaktan korkmuştu. Ve ölümü kensinin çağırışından... Bu daha ilk. Kendine gel ve buradan uzaklaş seni ahmak! İçindeki aptal sesi dinlediğine inanamıyordu cadı. Hem bu yaptığı ilk aptallıkta değildi. Ona bir sus demenin tam yeri ve zamanıydı. Ayrıca bir an önce kendine gelmeli ve yaptığı hatayı düzeltmenin bir yolunu bulmalıydı. Gittikçe artan kan miktarı tüylerini ürpertmişti. Kandan midesi bulanmazdı, kokusu da etkilemezdi onu. Ama kan gölüne benzer bir yerde, neredeyse ölmüş bir beden… Kim ürkmediğini söyleyebilirdi ki? Adımlarını o bedene doğru tutarak, ölümü kovmak için elinden gelen herşeyi yapmaya hazırdı şimdi cadı. Biraz önce içten haykırdığı büyünün neden olduğu bu manzara hiçbir cadı için takdir edilecek bir şey değildi. Artık kabul etmesi gereken bir şey vardı. Yaşam, oyun değildi. Tanrı bizi yönetmiyordu ve insanlar kendi iradeleriyle seçiyordu herşeyi. Tanrı sadece seçmeleri için önlerine seçenek sunuyordu. Şimdi Etta, Malcolm’u bu şekilde bırakıp uzaklaşamazdı. Sectumsepmra lanetinin etkisini kaldırmak için tek bildiği büyüyü deneyecekti cadı. Başka çaresi yoktu. Yapması gereken başka hiçbir şey yoktu. '‘Vulnera Sanentur!’' Varlığının en kudretli haykırışıyla süslenen kelimeler, asasından çıkan ışık huzmesiyle birlikte büyücüye ulaştığında, yere saçılmış tüm kanlar bedenine yavaşça toplanıyor ve büyücünün neredeyse kesildiği solukları tekrar duyuluyordu. Derin bir iç çekişin ardından neredeyse eski haline gelmiş büyücüye baktı. Yaşamsal fonksiyonlarını kontrol etmekti ilk amacı porsuğun. Elini şah damarının üzerine bastırmıştı. Atışlarını duyabiliyordu. Soluksuz atıyordular. Bu cadının –yeni fark ettiği- dolmuş gözleriyle büyücüyü kucaklamasına neden olmuştu. Bunu nasıl yaptığına hala kendisi bile inanmak istemiyordu. '‘Çok üzgünüm Malcolm, benim hatam. Çok üzgünüm, affet beni!’' Büyücünün bu yalvaran sözcükleri duyup duymadığı konusunda hiçbir fikri yoktu cadının. Ama bildiği bir şey vardı. Malcolm’a asla bunları yapmak istemediği, mazoşist bir gücün esiri olduğuydu. Bir daha tekrarlanmaması gereken bir konu olacak geçmişin tozlu raflarında saklanacaktı bu güç.

SFL Mesaj Sayısı : 1112 Kayıt tarihi : 06/09/10

Ölümle yaşam arasındaki ince çizgideydi şuan. Bunu hissedebiliyor olmasını umursamasa da durumuna acıyordu. Bir cadı tarafından üstelik çok yakını olan bir cadı tarafından ölüme sürüklenmişti büyücü. Kendine de kızıyordu bu yüzden. Yenilmemeliydi cadıya... Üstelik son bir haftadır çalışmasına rağmen yenilmişti büyücü. Aslında yaptığı büyüler cadı için çok basit kaçmıştı. Bunu kabul ediyordu. Gözünde büyümeye başlayan ışık kendine her geçen saniye daha da çekici geliyordu. Ona doğru ilerlememek için zor tutuyordu bacaklarını. Ardından sönmeye başlayan ışıkla beraber şaşkınlık duygusu sarmıştı zihnini. Işık azalmıştı. Yine yine ve yine... Ardından tamamen sönünce boğazını ve bedenini hissedebilmeye başlamıştı. Ciğerlerine dolan ani nefesle beraber öksürmeye başlamıştı büyücü. Gözlerini de araladığında kısma pozisyonunda, etrafı süzdü önce. Kanlar yok olmuştu. Cadıysa... Aniden büyücünün yanında bitmişti.

‘Çok üzgünüm Malcolm, benim hatam. Çok üzgünüm, affet beni!’

Ağzından dökülen bu kelimelerle neler olduğu zihninde canlanmıştı. Cadının sectumsepra büyüsüyle öldürmeye kalkması büyücüyü, aklından bir daha asla çıkmayacaktı tahmin ettiği kadarıyla. Anlaşılan bu durumdan cadı da etkilenmişti ki büyücünün yaşadığını hissettiğinde dolan gözlerle sarılmıştı büyücünün bedenine sıkıca. Karşılık verip vermemek arasında gidip geliyordu şimdi büyücü. Yeni dirilen biri için bu düşünceler fazla ağır şeyler olsa da düşünmeden edemiyordu. Eski Malcolm olsa hiç beklemeden kollarını kaldırır ve cadı gibi beline sarardı cadının. Eski eski de kalmıştı... Ama Etta'nın istediği Malcolm bu değildi. Bunu başından beri hissedebiliyordu büyücü. Üstelik Etta çok farklıydı onun için... Eski haline dönemeyeceğini biliyordu. Ki bunu Etta'nın çok daha iyi bildiğini de biliyordu. Ama belki ona karşı böyle davranmayabilirdi... Evet bunu yapacaktı. Ardından halen belindeyken cadının kolları büyücünün büyücü de, güçsüz hissettiği kollarını yavaşça kaldırıp karşılık vermişti cadıya. Cadının şuan hissettiklerinden emin olamıyordu ama dudaklarını aralayıp bir şeyler söylemek istiyordu. Dudaklarını aralarken tek güçsüz tarafının kolları olmadığını ve sesinin fısıltıdan farksız bir tonda çıktığını anlamıştı...

'Sana karşı böyle olmamalıyım...'

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. Paz Şub. 20, 2011 10:41 pm

Büyücünün de cadının vücuduna sardığı kolları, gözlerinde tuttuğu yaşların bu sefer mutluluktan serbest hale gelmesine neden olmuştu. Belki eski Malcolm gelmeyecekti hiçbir zaman –tıpkı Etta gibi- ama en azından karşısında tanıdığı Malcolm Mourier vardı artık. '‘Sana karşı böyle olmamalıyım...’' Büyücünün bu durumda birazcık payı olabilirdi ama tüm hata tamamen cadıya aitti. Kendi kontrolünü sağlayamamıştı ve büyücüyü az daha ölüme terk ediyordu. Onu yine geri kurtaran Etta olsa bile, buna sebep olan da o’ydu. Bu hatasını telafi etmeliydi. Karşısındaki porsuk sıradan biri değildi Etta için. Hayatta bir insanın herşeyim diyebileceği bir şey varsa, o kişi Etta için şu anda karşısında duruyordu. Hemde neredeyse nefessiz kalacak bir bedenle. '‘Senin bir suçun yok, bunu bil!’' Aptal, aptal, aptal! Aptalsın sen! Kendine hakaret etmekten geri duramamıştı. Azdı bile. Birinin bu cadıyı derhal gebertmesi gerekmez miydi bu durumda? Bu durumun bu kadar ilerleyeceği hiç aklına gelmezdi ama cadının. Bedenine sarılmaktan yorulmuş güçsüz bedeni, olduğu yere uzandırdı cadı. Hastane Kanadına gidemezdi. Eğer giderse herşey ortaya çıkabilirdi. Bunun için gerekli yardımı kendisi yapmalıydı. Ama büyüyü hatırlayamaması da süper(!) olmuştu doğrusu. '‘Aslında bu halde senden de hatırlamanı bekleyemem ama seni iyileştirmek için bir büyü aklıma gelmiyor dostum…’' Dudaklarından çıkan son kelime, adeta bir fısıltıydı. Bu kelimeyi Malcolm’a karşı sarf ederken hiç bu kadar soğuk olacağını tahmin edememişti. Oysaki Malcolm, Hogwarts’ta ki ilk arkadaşı, sırlarının hepsini bilen ilk ve tek insan, her zaman yanında olabilecek teş kişiydi. Ve dişi porsuk buna ihanet etmişti.

Konu: Geri: Ölüme Çeyrek Kala. Salı Mart 01, 2011 8:07 pm

- RP SON -