Mazi

Var mıydı hala bir hikaye? Kalmış mıydı?

Çıplak ayakları sert taşlara ve üzerinde hareket ettikçe neredeyse duyulması imkansız tiz bir sesle çatırdayan yapraklara bastığında hissettiği o aşina acıyı kendine ekliyordu. Kulaklarında ince bir uğultu, kafasının içindeyse susmak bilmeyen onlarca kişi, ılık rüzgar estikçe duyduğu o ahenksiz şarkı…

Kimdi, nereden gelmişti, herkes neredeydi? Ne zaman kaybolmuştu, ne zaman kaybetmişti? Geri dönüş var mıydı? Hala birilerini bulabilir miydi ona kendini hatırlatacak, ya da yıllarını geçirdiği bu araziyi arşınladıkça bulur muydu kendine ait bir şeyler gölgelerin arasında…

Tam on yıl geçmişti inandığı her şeyi terk ettiği o günden beri. İlk gidenlerden biri oydu, Lestat’ın zamansız ve bir o kadar da anlamsız ölümünü kaldıramamıştı zayıf bünyesi. Zamanla  aldığı haberlere göre diğerleri de birer birer bırakmıştı, en sona kimse kalmayana dek. Şimdi geriye dönüp baktıkça bir şeyleri ayakta tutmak için savaşmadığına lanet ediyor, vazgeçtiği her şeye dair korkunç bir özlem duyuyordu. Bir daha o günler asla geri gelmeyecekti, çok sevdiği ve ailesi varsaydığı insanların hiçbiriyle bir daha konuşmayacaktı ve şu an burada dikilirken bunun için yapabileceği hiçbir şey olmadığını hiç olmadığı kadar farkındaydı. İliklerine kadar hissettiği o hiçlik duygusuyla birlikte yaşlı ağacın altına çöktü. Dizlerini karnına çeken Ruthvell kızı başını ağacın gövdesine yaslayarak gözlerini kapattı. 

Freja, Fae, Jason, Melodie, Serpent, Sunset… Yaşayıp yaşamadıklarına dair bile en ufak bir fikri yokken, uçsuz bucaksız anılarının denizine dalmıştı. Ne çok şey yaşamışlardı birlikte, o zamanlar her şey ne kadar da kolaydı. İnanmak kolaydı, gülmek kolaydı, savaşmak bile çok kolaydı. Onlar yanındayken, sırt sırtayken her şeyi yapabileceğine inanıyordu. Zihninde canlanan yüzler belli belirsiz bir tebessüm kondururken kuru dudaklarına, arkasından gelen bir hışırtıyla birlikte aniden gözlerini açtı. Hızlıca asasını çekip ayağa kalkan cadı, gelenin kim veya ne olduğunu göstermesini bekledi. Her türlü saldırıya açık olmasına rağmen bu tekinsiz ormanda duyduğu o tanıdık his bir an önce gitmesini söyleyen içgüdülerine engel oluyordu. Geçmişinden gelen bir yüz görmeyi umut ederek bekledi, her ne kadar bunun mümkün olmadığını bilse de.

Gecenin soğuk karanlığı bir yük gibi çökerken üstüne, göğüs kafesinin altında hissettiği o lanet ağırlıktan çoktan bıkmış olan genç cadı, derin bir nefes aldı ve yün cübbesini üzerine geçirip sessizce açtığı kapıdan atmaya hep korktuğu o ilk adımı attı. Duraksadı, omzunun üzerinden hayatının belki de en karanlık gecelerini geçirdiği odasına son bir bakış attı. Verdiği karardan hiç emin değildi, dostlarını yarı yolda bırakmaktansa iliklerine kadar nefret ediyordu. Freja ona lanetler yağdıracaktı, Fae belki içindeki iyiliğe aldanıp arama başlatmak isteyecekti, Serpent ise hayal kırıklığına uğrayacaktı. Sevdiği ve ailesi bildiği herkese sırtını dönerken duyduğu büyük bir suçlulukla birlikte silik duygularının en aşağılarına bastırılmış bir özgürlük hissetti ve kimseye rastlamamayı umarak hayatından, gencecik hayatını adadığı davasından vazgeçerek uçsuz bucaksız ormana doğru yürümeye başladı. Bu orman ondan hayatını çalmıştı, en sevdiğini ondan çekip zorla koparmıştı. Ağaçların arasında yürüdükçe gözünün önünden gitmeyen sevgilisinin hayali, gördüğü son şey oldu. 

Gözlerini tekrar açtığında başının arkasında korkunç bir acı hissetti, ani bir refleksle elini götürüp dokunmak istediğindeyse ellerini bağlayan zincirleri farketti. Tanımadığı yüzler korkmuş ifadelerle birbirlerine bakıyor, bir yandan da içinde bulundukları rutubetli mahzeni inceliyor, bir anlam yüklemeye çalışıyorlardı. Asasının çoktan ondan alındığına emin olan cadı, gözlerini kapatarak birilerine ulaşmaya çalıştıysa da ortamdaki bir şey ona engel oluyordu. Demir kapının kilidinin tok sesi konsantrasyonunu bozdu ve korkusunu göstermemek adına fazlasıyla çabaladığı aşikar ürkek bakışları ağır bir gıcırtıyla birlikte içeriye giren iki kadına çevrildi. Mermer kadar pürüzsüz ve sert görünümlü cildi mahzenin loş ışığında parlarken, kahverengi bukleleri ve cam gibi keskin gözleriyle bir cadıdan çok vampiri anımsatan kadın buz gibi bir sesle konuştuğunda odadaki bütün uğultu bıçak gibi kesildi.

Çiftlik. Buz devri. Muhtemel bir vampir. Hapsedilen, uyuşturulan mugglelar. Yapbozun bütün parçaları otururken zihninde, kendine bir insan çiftliği oluşturan bu kadını taktir etmekten alıkoyamadı. Dünyanın sonu gelirken bile besin zincirinin en üstündekiler hayatta kalmanın bir yolunu buluyorlardı ve bu onda hayranlık uyandıran bir durumdu. Vampiri zihninde hissetti, gözlerini kaldırdığındaysa onun belli belirsiz gülümsediğini gördü.

‘Serpent!’ Yıllar sonra gördüğü zümrüt yeşili gözler içinde varlığını dahi unuttuğu bir mutluluğu uyandırırken, bitkinliği bütün vücuduna yansımış büyücü onun kadar temkinsiz davranmayıp hızlıca asasını çekmişti. Tabi ki. Zararsız olduğunu kanıtlamak istercesine asasını indiren cadı ona doğru bir adım attı ancak duyduğu ithamlar duraksamasına neden oldu. Kimliğinden duyduğu şüpheye anlam veremeyen cadı, bunca yıl sonra karşılaştığı ilk dostu tarafından öldürülmemek adına yavaş hareketlerle sol kolunu sıyırdı. Dövmesi hala oradaydı ama bunun yeterli bir kanıt olmayacağını bildiğinden asasını koluna tutarak küçük bir kesik attı. ‘Serpent, benim, Lynn.’ Sakin tutmaya çalıştığı sesi engel olmayı başaramadığı bir heyecanla titriyordu. Kolundan akan koyu kırmızı kanın dahi yeterli olmayacağını biliyordu, zira karşısında kuşkulu gözlerle onu öldürmek için bekleyen büyücü, bütün bu olanlardan öncesinde bile kolay kolay ikna olan biri değildi. Hikayesini anlatmadığı taktirde kimliğini kanıtlayamayacağına kanaat getiren Lynn, ona doğru küçük bir adım daha attı ve mümkün olduğunca basit bir şekilde kendini anlatmaya çalıştı.

‘ Dünyayı buzla kapladıktan hemen sonraydı. Sizi terkettiğim gece, yaptıklarımızın sonuçlarını fazlasıyla farkında olan bir vampir tarafından esir alındım. Yaşamın sonu gelmeden ve insan nesli tükenmeden kendine küçük bir çiftlik yaratıyordu. Neredeyse hepsi mugglelardan oluşmasına rağmen benimle birlikte bir cadı daha vardı. Kanımızdaki büyü bizi hayvanlar gibi sağılmaktan koruyan tek şey oldu.’ Duraksadı. Ona inanıp inanmadığını görmek adına büyücünün ifadesiz yüzünü incelemeye çalıştı ancak bulabildiği tek şey her zamanki gibi aklından geçen hiçbir şeyi göstermeyen donuk bakışlar oldu. Çaresizce gerçekliğini kanıtlamaya çalışan cadı iç çekip ona doğru bir adım daha attı. ‘Portalı gördüğümde senin gönderdiğini anlamıştım. Ne yazık ki o yanımdaydı, sık sık sohbet etmek için odama gelirdi. O da çok sıkılıyordu muhtemelen. Neyse, kendi geçmediği gibi benim de geçmeme müsade etmedi. Sonrasındaysa tüm dünyada ses kesildi.’ Sustu. Bir süre sonra mahkumu olmaktan çıkıp dostu oldum ve o zamandan beri bir vampirin şatosunda yaşıyorum. Konuşmasına içinden devam eden cadı, zaten güvenmeyen birine böyle bir bilgiyi en azından şu anda vermenin anlamsız olduğunu düşünerek hikayesini yarıda kesti. Bir adım daha attı, gerçek olduğuna inanmasını o kadar çok istiyordu ki, onun gerçekliğini sorgulamak aklının ucundan bile geçmiyordu. Hatalarından asla ders almayarak fazlasıyla tedbirsiz hareket ederek asasını yere attı. Zararsız olduğuna, kanlı canlı karşısında durduğuna artık inanmasını bekliyordu ve tek bir saç teli bile kıpırdamayan büyücü artık sabrını taşırıyordu. Onu korkutup kendine saldırmasına sebep olmamak adına önce ellerini havaya kaldırdı, sonrasındaysa avuçlarını açarak usulca ona doğru uzattı. Serpent'i hayatta görmek, geri kalanının da varlığına dair içinde yeni bir umut filizlendirmişti. İnan artık. İnan ki geri dönebileyim. İnan ki geri kalanını görebileyim. Freja, Fae, Etta, Syrinx... Hepsini o kadar çok özledim ki.