Ballı Ekmek

Ev cinlerinin ne zaman işlerini bitirip mutfağı terk ettiğini birkaç gün içinde öğrenmeyi başarmıştı. Bunun için bir çaba sarf etmişti. Ortak salonlarının hemen yan tarafta olması işini kolaylaştırmış çok da bir şey yapmasına gerek kalmamıştı esasen. Ev cinlerinin ona hizmet etmek için birbirleriyle yarışa gireceklerine emindi ancak dolapları karıştırıp bir şeyle bulma ümidiyle dolmak, aradığın şeye kavuşmak ya da tesadüfen sevdiğin bir şeyle karşılaşıp ardından onu mideye indirmek çok daha zevkliydi onun için. Bir fare misali gizlenmeye çalışarak hızlı bir şekilde ilerledi mutfağın içinde. Dolapları karıştırmaya başladı. İlk baktıklarında dişine göre bir şey bulamamıştı ancak yılmayıp devam etti. Birkaç dakika daha aynı şeyi yapmaya devam ettiğinde kek bulmayı başarmıştı. Kuru üzüm vardı içinde. Pek tercih ettiği bir tür değildi, ama her zaman yaptığı gibi üzümlerini çıkartıp tabağın kenarına bıraktı. Akabinde geriye kalan boş hamuru tadını çıkara çıkara ısırdı ve birkaç dakika içinde bitirmişti. Birkaç ayak sesi işitti o esnada ancak birilerinin ortak salona döndüğünü düşünüp aldırış etmedi. Sherlockluk yapmaya devam etti. Bal ve ekmek buldu sonrasında. Kaşık bulması yiyecek bir şyeler bulmasında daha uzun sürdü ama başardı. Kaşığı bal kavanozuna daldırdığı esnada birisinin onu yakaladığını fark etti. Hemen kavanoza ve ekmeğe sarıldı. Asasının olduğunu unutmuştu bile çoktan. Var gücüyle tehditkar olmaya çalıştı, sesini yükseltti duyurabilmek için. "Kimsin?! Üç leşim var senin için fena olur!"

''Sıçayım sizin kart oyununuza.'' Diyemedi elbette. İçinden geçirdi sadece. Sıkılmıştı. Saatlerdir ortak salonda saçma sapan kart oyunu oynuyorlardı. Pek fazla ilgisinin olduğu bir konu sayılmazdı ama yeni tanıştığı insanlara kibar davranmaya çalışıyordu. O yüzden sesini çıkartmadan elindeki kağıtların yitip gitmesine izin verdi. Yenmek ya da yenilmek umrunda bile değildi. O kadar beceriksiz ve şanssızdı ki en çabuk kaybeden kendisi olmuştu. Bir tur daha dönerek bu çilenin katlanarak artmasına izin vermeye hiç niyeti yoktu. ''Benden bu kadar. Yarın görüşürüz.'' Dedi oturduğu yerden güçlükle ayağa kalkarak. Bacakları oturmaktan uyuşmuştu. Kalkar kalkmazsa karnından gelen gürültüler merhaba diyordu genç cadıya. Umursamayıp yatmaya gidecekti fakat mutfaktaki lezzetli yiyeceklerin aklına düşmesine engel olamamıştı. Çocukluğundan beri bale yapıyordu. Annesi asla fazla yemesine izin vermezdi. Hele ki geceleri yemek yemek, evde kıyametin kopması demekti. O yüzden küçüklüğünden bu yana tatlılara karşı olan ilgisini asla tatmin edememişti. Fakat şu an ne annesi ne de başkası kendisine karışabilirdi.

Okula alışmaya çalışıyordu. Devasa büyük ve ürkütücü bir şatoydu doğrusu. İnsanların kimisi fazlasıyla gerzek kimisiyse beklentilerinin üstündeydi. Şimdilik sessiz gözlemciyi oynuyordu. Henüz bu yer değiştiren merdivenlere alışamamıştı ve her bindiğinde kalbi küt küt atıyordu. Aldırmamaya çalıştı. Bu saatte okulda dolaşmasının pek hoş karşılanmayacağını okula geldiği ilk gün duymuştu. Yine de kurallarla görünürde arası iyi olsa da pek fazla taktığı söylenemezdi. Akşam yemeğinin ardından saatler geçmişti. Cinler çoktan mutfağı terketmiş olmalıydı. En azından böyle olmasını umuyordu. Yavaş adımlarla mutfağa yöneldiğinde içeriyi kendisinden önce keşfetmiş başka birisiyle karşılaştı. Kızıl uzun saçları vardı ve değişik bir suratı. Seçmen şapka saçmalığı günü bu kızı gördüğünü anımsıyordu. Devamı hakkında hatırladığı tek şeyse kızın kendisi gibi bir Ravenclaw olmadığıydı. Kız da kendisini görür görmez şoka girmiş ve elindekilere sarılmıştı. Bal ve ekmek mi... Ah tanrısı şu an onlara sahip olmayı gerçekten isterdi. Yine de iştahlı gözlerle bakmak yerine sorgulayıcıydı. Kızın komik sözlerini işittiğindeyse kendisiyle karşılaşmayı beklemediğini anlamıştı rahatça. Yav he he... ''Silahın elindeki bal kavanozu sanırım. Çok mantıklı. Seni müdüre şikayet ettiğimde leşlerini anlatırsın artık onlara.'' Dişlerini araladı gıcık bir yüz ifadesiyle.

Kızın sözleri sinirini bozsa da yüzündeki ifade onu boğazlama arzusunun peyda olmasına sebep olmuştu. Eh, haliyle bu daha kötüydü. Zira çoğu zaman o arzuyu bastaramazdı ve kendisini hep bir kavganın içerisinde, birisinin saçını eline dolamış olarak bulurdu. Bazen işe yarayan tekniğini uygulamayı çalıştı. Sevdiği 'The Beatles' şarkılarından birini mırıldanmaya başladı. Aslında birisi değil, hepsinden birer cümle seçip söylüyor yeni bir beste ortaya koyuyordu o esnada. İşe yarıyor gibiydi. Kızın Ravenclaw'a seçildiğini hatırlıyordu. Seçmen şapkanın da bazen hata yapabileceğini fark etti o an. "Kavanozu kafana fırlattığımda ne kadar etkili bir silah olduğunu fark edemeden öteki tarafı boylayabilirsin." Akan pekmezine de ekmek banarım. "Her neyse, bütün kural kitabını okudum ve mutfağa girip yağma yapamazsınız tarzı bir cümle görmedim. Şu an ayakta olmamı şikayet edeceksen ava giderken avlanırsın, seni de cezalandırırlar. Kuzgunları zeki zannederdim." Onun da aynı amaçla orada olduğunun bilincindeydi. Başka hangi sebeple birisi o saatte mutfağı ziyaret ederdi ki? Ya uyurgezer olmalıydı ya da aklını yitirmiş. Çirkeflik yapmadı. Daha ilk günlerden çirkeflik yaparak yalnız kalmak istemiyordu. "Olay çıkarmanın manası yok, ikimize yetecek kadar var. Adın ne bu arada? Carleen ben."

Kızın yüzünden ne kadar sinir olduğu anlaşılıyordu. Saldırgan sözleri karşısında bile asla taviz vermedi duruşundan. Kuzgunları zeki sanması... Yanılmıyordu da. Zaten kendisini tanımıyordu da. O yüzden sırf gıcık etmek için kurulmuş sözler olduğunu düşünüyordu. Fakat savunmasını yapmadan edemedi. ''Ben de on yedi yaşına gelmiş ve Hogwarts'a kabul edilmiş bir kızın bu kadar ergen olabileceğini tahmin edemezdim...'' Mutfağın içinde yürümeye başladı. Müfettiş gibi davranıyordu. Aslında kızı sinirlendirmek hoşuna bile gitmişti. O yüzden uğraşmaya devam ediyordu. Kendisinin de ayakta olması elbette aynı boku yediğinin işaretiydi. Ama bu işin içinden de sıyrılmasını bilirdi. ''Tatlım... Ben uyurgezerim. Farketmeden kendimi burada bulmuşum ve bir bakmışım ki ışık yanıyor, sesler geliyor. Ayıldım haliyle.'' O gıcık gülümsemesi tekrar suratına yerleşti. Her işin içinden bir şekilde sıyrılmasını bilirdi. Kızı şikayet edeceği de yoktu zaten. Sadece takılıyordu. Yavaş yavaş yaklaştı kıza ismini telaffuz ettiğinde. Elindeki kavanoza göz ucuyla baktı. Ardından dudaklarını araladı tekrar. Bu kez normal bir ifadesi vardı. ''Pauline Prestwick. Nereden geldin?'' Dedi kavanoza bakıyordu hala. Yiyip günaha ortak olmak ya da olmamak. İşte bütün mesele buydu.

Kızın o ukala tavrından kurtulup insan gibi bi' ifade takındığıını fark ettiğinde rahatlamıştı. İlk başta sözlerinden ötürü sinir olmuştu ama kızı süzdüğünde sevimli bulmuştu. Saçları ton olarak farklı olsa da iki kızıl olarak iyi anlaşabilirlerdi, ona göre. Çilleri de onu daha tatlı gösteriyordu. Kendisinin asla çilleri olmasını istememişti ve olmadığına hep şükretmişti ama başkalarına yakıştırıyordu. Kavanoza attığı bakışları gördüğünde kaşığı daldırıp ekmek dilimine sürecek kadar aldıktan sonra kıza uzattı. "Şu an sadece yanına yağ istiyorum ya da kaymak isteyebilirim ama daha fazla keyif sarhoşu olmamak için bu kısmı pas geçiyorum. Bulduğumla mutlu olsam iyi olur." Yavaş yavaş tadını çıkararak ekmeğini ısırdı. Kızın o an kavanozla aşk yaşadığı da gözünden kaçmadı. Daha sonra dalga geçmek üzere aklının bi' köşesine kazıdı o görüntüyü. Akabinde sorusunu yanıtlamadığını hatırladı. "Tüm dünya sarışın olmak için çaba gösterirken tersine giden, esmer ve kumral olmak için saç boyasına tüm malvarlığını döken kızlı erkekli yığınla insanın olduğu, İsveç'ten." Tanımlamasının sonuna bir kıkırdama ekledi. Zira ülkesini böyle tanıtmak eğlenceliydi. "Ya sen?"

Kızın uzattığı kavanoza hızla yapıştı Pau. Çekmeceden bir kaşık çıkartıp bala batırdı önce sonra da kaşığı öyle bir yaladı ki tertemizdi. Ekmek yemezdi. Küçüklükten beri alışkanlığı değildi. Annesinin ona kattığı özelliklerden birisiydi. Ekmek bir balerinin en büyük düşmanıydı. Seneler içinde iyice uzaklaşmış ve yokluğunu hissetmez ve yiyince şiştiğini hissettiğinden uzak durmayı tercih etmişti. Bala bir kaşık daha bir kaşık daha... İçi bayılana kadar yemişti. Ardından kavanozu büyük bir düşmanıymış gibi taş mermerin üstüne bırakmıştı. Şu an içinde bulunduğu sohbet daha ilgi çekiciydi. O yüzden ortak salona gitmek yerine burada biraz daha vakit geçirmenin daha eğlenceli olacağını düşünüyordu. Bağdaş kurarak mutftağın mermerine yerleştirdi poposunu. Pek rahat sayılmazdı ama idare edebilirdi. Kızın kendini tanıtışını tebessümle dinledi. Komik bir tipe benziyordu. İlk kez konuşuyorlardı ama rahat ve takıntısız bir tip gibiydi. Yine de leşleri konusunu aklının bir kenarına yazmıştı. ''Çillerimden de belli olduğu gibi... İrlanda.'' Dedi gülümseyerek. Çillerinden pek hoşlandığı söylenemezdi ama İrlanda'yı severdi.