Uğur

Bir umut bir şeylerin olabileceği ümidiyle ve tüm hayatını yaşadığı yerde bir başına ölecek olma korkusuyla kendisini gemide bulmuştu ve bir zamanlar ideolojisinden ötürü peşinde olduğu adamın buyruğu altına girmek zorunda kalmıştı. En azından tek olmadığını bilmek bir nebze de olsa iyi hissettiriyordu. Buraya gelerek şansın ona tekrar güldüğünü düşünmek istiyordu ki bu konuda cidden sıkıntılıydı. Ne Ed konusunda ne de Alan konusunda istediğini alabilmişti ki evrenin bu şekilde onunla dalga geçtiğine emindi. Bakanlık da iyice kötüye gitmişti ki en sonunda ayrılma kararı almıştı. Ne dünyanın değişimiyle ilgili bir şeyler dönüyordu ne de ipini koparanın ortalıklarda ölü bedenler bırakmasına karşı bir çözüm buluyorlardı. Geçmişi üzerinde fazlaca düşünüp kafa yormuştu, bir yararı olmadığını en nihayetinde anlamıştı ancak bazen amfitiyatroya gelip yalnız kalmak ve düşünceleri üzerine yoğunlaşmak da iyi hissettiriyordu ama bu defa içeri girdiğinde onunla aynı kaderi paylaşan biriyle karşılaşmıştı ki sima olarak tanıyordu kendisini, aranıyor posterlerinden aşinaydı elbette. Buraya geldiklerinde de birkaç kez karşılaşmıştı kendisiyle. Sessizce ilerledi ancak seslenmeden de edemedi. "Seni burada gördüğüme şaşırdım, yanlış anlama tabii. Çok kötü bir giriş yaptım, değil mi?"

Saç rengiyle ilgili dokundurmalara alışmış olmanın verdiği aldırmamazlıkla büyücünün sözlerini bir gülümsemeyle yanıtlandırdı. Akabinde işittikleriyle ufak bir kıkırdama döküldü dudaklarının kenarından. Gelen istek üzerine yanına oturdu, Winchester'ın. Bir anda hâkim olan samimi havadan şikayetçi değildi başlangıç için. Uzun zamandır birisiyle olan muhabbeti belli resmiyetler içerisinde gerçekleşmişti hep. Sahip olunan mesleğin verdiği bir ağırlık hep vardı, nedense. İnsanlar kişiye değil ünvana olan saygılarını gösterip uzak durmuşlardı hep. "Seni tutuklarsam atabileceğim bir Azkaban maalesef yok. Bir tane inşa edene kadar bekleyeceksin." Gülümsemesi hala çehresindeydi. Bir süre daha aynı şekilde gülümsemeye devam ederse sapık falan olduğunu düşünecekti büyücü muhtemelen. "Sebeb-i ziyaretinizi neye borçlu burası. Devamlı geliyorum ve sana ilk defa denk geldim." Bakışlarına dahi yansıyan merakını hiçbir zaman bastıramamıştı. Başına bela olmuştu daima.

Adamın nazik hareketini eliyle geri itti. Hayatı boyunca sigaradan nefret etmişti. Ailesindeki herkesin o zehre kendisini kaptırmış olması, en büyük sebeplerden biriydi elbette. O dumanın içinde kalmaktan kaçmış, kendisi de kullanıcılarından biri olmayı reddetmişti. "Sağol ama kullanmamayı tercih ediyorum." Bir de insanların cildine zarar verdiğine dair kulaktan dolma bir bilgisi mevcuttu ve yüzü konusunda fazla hassas olduğu için de içmemeyi tercih ediyordu. Yapmacık olmadığını umduğunu sözleri sarf ederken ki sesinin tonunda bunun için bir çaba sarf ettiğini hissetmişti, keza değildi de. Onun bu konuda gayet iyi anlıyordu ve insanlar genellikle bu durumu dile getirdiğinizde 'kuul olmaya çalışıyor', 'haspam, kendini bir şey sanıyor', 'insanlardan kendisi soyutlayacak kadar üstün görüyor kendisini galiba' türevinde düşüncelere kapılabiliyordu ve yapmacık olduğunuzu düşünmeye başlıyordunuz böylece. Birkaç defa bunu yaşamıştı ve kendisini iyi ifade edemediği konusuna kanaat getirmişti. "Kalabalığın içinde yalnız hissetmektense, kendimle baş başa kalarak daha iyi hissediyorum. Bu yüzden gayet iyi anlıyorum seni, yapmacık falan da değildin." Onu bu duruma iten sebebin ne olduğu merakı zihnini meşgul etmeye başlamıştı, normal şartlarda sormaz kendisiyle bir ilgisi olmadığı için konuyu kendi içinde kapatırdı ama kaçışlar konusunda ortak bir noktası olan bu adamın sebeplerini irdeleme ihtiyacı hissetti. "Sohbet etmek için birinin olması seni mutlu etmeyi başardıysa madem, seni buraya, düşüncelerine iten konuyu sorarsam hadsizlik etmiş olmam umarım."