Hayaletin Ayak İzleri

Kendisine ait bir oda istediğinde bu kadar anlayışlı olunacağını aslında hiç düşünmemişti. Avcılık işiyle ilgili malzemelerini barındıracağını ve onları güvende tutmak istediğini belirtmiş ve kabul görmüştü. Aslında bu hikayenin görünen kısmıydı. Sadece kendisine ait, yalnız kalmak istediği ve kaçabileceği bir yere ihtiyaç duymuştu. -ve elbette kimsenin bunu bilmesine gerek görmüyordu. Sırtına taktığı ok ve yayını yerinde sağlamlaştırdıktan sonra dizlerine kadar gelen çizmelerini yukarıya çekerek yerde bıraktığı diğer malzemeleriyle beraber o meşhur odasına doğru ilerlemeye başladı. Eskiden Yetimhane olan büyük binanın bahçesinden geçerken üzerinden geçen kuşların sesleriyle irkildi. Gözlerini gökyüzüne çevirdiğinde hala bir yerlerde hayatın olduğunu simgeleyen bu güzellik karşısında uzun süredir  uzak olduğu bir tavır sergiledi. Gülümsedi.

Yetimhane'nin ana kapısından içeri girerken gülümsemesi yüzünde büyüdü, çünkü çadırların olduğu yerden beri kendisini takip eden çocuğun onca dikkatsizliğe rağmen iz sürücü ve avcı bir kıza kendini farkettirmediğini zannetmesi ya da bunun için büyük bir çaba sarfetmesi takdire şayen ve oldukça gülünçtü. Ah hadi ama oyun oynamak için biraz büyük değil misin? Bıyık altından gülerek başını iki yana salladı pervasızca. Adımlarında en ufak bir metronom değişikliğine izin vermeksizin odanın kapısını açarken bıyık altından mırıldanmadan edemedi. Bari biraz sessiz ol. Bir kaç saniye duraksadıktan sonra kulaklarını dolduran boruların takırtı seslerini duymamış gibi yaparak kapının kolunu kavradı. Rutubet kokan odaya adım atar atmaz buranın elden geçmesi gerektiğini düşünmüştü.

Tozlanmış cam kenarına yaklaşarak odanın hemen girişindeki adama doğru çevirdi bedenini. Sırtındaki malzemeleri, eskimiş ve bir ayağı kırılmak üzere olan, değiştirilecekler listesinin başındaki masaya koymuş ve kavuşturduğu kollarıyla birlikte meraklı ifadesini yüzüne takıştırmıştı. İçeriye doğru adam atan çehreyi gördüğünde geçmişe sürüklenmesine engel olamadı cadı. Bal rengi gözleri onu ilk gördüğü anı anımsıyordu. Meşhur olaylı yemekte kendisini belli etmesiyle aşıkları olduğu dilden dile dolaşan Pam, Vera ve Anabelle denilen cadıların yarattığı o kıvılcım adeta o gece oradaki herkesi çarpacaktı. Geçmişi karanlık ya da fazla olaylıydı. Onun hakkında edindiği bütün bilgiler hep kulaktan dolma şeylerdi. Dedikoduyu seven insanlarla doluydu burası. Ya da dedikodu malzemesi olmayı...

Onun hakkında emin olduğu tek şey aşıklarının pek güler yüzlü olmadığı ve tehlikeli kadınları üzdüğüydü. Açıkcası pek umrunda olduğu söylenemezdi. Dudaklarından dökülen sözcüklerin ima ettiği gibi, ona yardım edip etmeyeceğinden bile emin değildi. Kendisine işi düştüğü belliydi, ama kendisini gizli gizli takip ederek 21. yüzyıl ninjalığı yapmasındaki amacı kavrayabilmiş değildi. ''Sana da merhaba, teşekkür ederim iyiyim, peki ya sen nasılsın?'' Gözlerini kenetlediği büyücünün gözlerinden bir ısırık atarak geri kaç yapmış ve gözlerini devirerek birleştirdiği kollarını ayırmış, odanın içerisinde küçük adımlarla yürümeye başlamıştı. ''Kızgın aşıkları yatıştırma iksirimiz taze bitti bayım üzgünüm.''

Dizlerinin üstünde biten taba rengi çizmelerinin topuğu mermer zeminde tok bir sesle haykırırken odada gezinmeye yavaş adımlarla devam ediyordu. En ufak bir nezaket belirtisi göstermeden odadaki yatağa kendisini atan çocuğa doğru şaşkın bakışları eşliğinde döndüğünde gevşekliğinin takdire şayen olduğunu düşünmeden edemedi. Nazik olmaya çabalıyordu Orlov'a karşı. Ahh elbette onu tanıyordu. Adaya geldiği gün magazin olaylarının başına oturan bu adamı diğerleri gibi elbette o da duymuştu. Hatta bir gün Lucy ve Marge'nin konuşmalarına kulak misafiri bile olmuştu. Adamın oldukça çapkın ve etrafının kadınlarla çevrili olduğunu işitmişti. Hoş bir tipi vardı ama bedeninin üstündeki yuvarlakla ilgileniyordu. Yirmili yaşlara adım atmış bayanların bu anlamsız çük düşkünlüğünü oldum olası anlamdıramamıştı.

''Lütfen keyfine bak.'' Dedi latife yapar bakışlarıyla büyücüyü baştan aşağıya süzerek. Ses tonu oldukça kısık ama büyücünün duyabileceği volümdeydi. Keyfi zaten oldukça yerindeydi. İnce bir mesaj vermeden edememişti yine. Gülümsedi başını iki sana sallayarak. Odanın içindeki boş kavanozları karıştırırken bulduğu sigara paketini büyücünün göğsüne doğru atarken yüz ifadesine herhangi bir tepki değişikliği söz konusu değildi. Üzerine geçirdiği hırkasını henüz sağlam olan askılığa doğru asarken büyücünün sözlerini düşünüyordu. Kendisinden ne isteyebilirdi ki? Ya da kendisi karşılık olarak ne isteyecekti? Bilmiyordu. Açıkcası hoşuna gitmeyecek bir şeyse olayı herhangi bir kumara dökmeyeceğinden emindi.

Sırtını tek bacağı toprağa bakan masaya dayarken masadan çıkan gıcırtı sesine pek aldırış etmedi. Askılı atletinin göbeğini açması sonucu açığa çıkan piercing'ini görür görmez hücrelerinde işleyen o üsüme hissi de beraberinde geldi. Umursamazca atletini aşağıya çekerek tekrar kollarını kavuşturdu. Dudaklarını araladığında bal rengi gözleri Vitaly'nin üzerindeydi. ''Ne istiyorsun?'' Sözcükler istemsizce ya da bilinçsiz dudaklarından rusça dökülmüştü. Büyücünün Rus olduğunu biliyordu. -Ve kendisi çoğu Gürcü gibi Rusça biliyordu.

Dayandığı masanın kendisini ne kadar süre taşıyıp taşıyamacağını hesaplamaya çalışırken bomboş düşüncelerle doldurduğu berrak zihnini reset atmak istercesine keyfi yerinde olan büyücüye doğru çevirdi. İşittiği sözler karşısında istemsizce yukarı doğru kalkan kaşları, aralanan güzel dudaklarından çıkan dumanla senkronize bir şekilde göze çarpıyordu. Sözlerini bitirmesi için genç adama izin verdi. Bir yandan onu dinliyor bir yandan işittiklerini tartıyordu. Neden? Neden tanımadığı bir adama yardım edecekti ki. Hem de burada, hayatta kalmak için mutlaka bir vasıf sahibi olunması gereken bu adada. Gerçekten bu kadar vasıfsız birisinin mi suratına bakıyordu yani... Ya da belirli amaçların aracı olarak kullanılmak için fazla mı saf görünüyordu. Sağlam bir neden ve geçerli teklifler karşılığı sorgulayabileceği bir ortamda olduduysa gerçekti. Her şeyden önce, az önce tanıdığı bu adamın gerçekten güvenilir olup olmadığıydı -ki geçmişi, oyuna pek de artı puanla başlamasını sağlamıyordu.

''Neden?'' Dedi kısa ve öz bir biçimde. Lafı dolandırmayı sevmezdi. Bu konuşmada da her zaman olduğu gibi karşısındaki kişiyi değil, durumu baz alacaktı. Kibar davranmak ve dişlerini aralayarak yavşak gülümsemesini yüzüne takınması için hiçbir sebep yoktu. En azından şimdi. ''Sana neden yardım edecekmişim önce bunu anlatarak başlayabilirsin bence.'' Dedi sigarasını yere atarak ve çizmeleri altında parçalara ayırarak. Ardından ayırdığı kollarını birleştirerek büyücüye doğru ilerledi. Yatağın demirlerine çizmesinin topuklarını geçirerek dudaklarını tekrar araladı. '' -Ve her şeyden önemlisi eğer yardım edersem, neden yardım edeceğim olacaktır.''

Kendinden emin ama geçmişteki hayal kırıklığı ya da yaşananları sindirememiş bakışlar. Keskin ama bir o kadar karmaşık, şüpheci ve kararsız. Dudaklarından dökülen sözler samimiyetsiz ama bir o kadar sınırlı. Gerçeklik yargısını korumaya çalışırcasına dinliyordu onu. Kendinden taviz vermeyeyse en ufak niyeti yoktu. Buz gibi soğuk ve yorgun gözlere baktığında gözlerinin altında oluşan ufak çukurların bir takım hikayeler taşıdığına adı gibi emindi. Bir yandan kulağını dolduran melodik sesi işitiyor bir diğer yandan her zaman olduğu gibi izliyor, izlerken tanıyordu. Rahatsız edici olup olmadığıysa umrunda değildi. Burada onlarca insan görmüştü. En tehlikelileri, nam salmış katilleri ve daha bir çoğu. Hepsinin tek bir ortak noktası vardı. Hayatta kalmayı başarabilmiş olmalarıydı. Anita'ysa zayıf nokta gibi görünen ufak bir Slytherin kızı olmak istemezdi. Güzel meziyetlere sahipti. Hayatta kalmak ve savaşını galibiyetle sonlandırarak son nefesini vermekse, hayallerin ve mutlu sonların en uygun olanıydı.

Kafasındaki düşüncelerden zorlukla sıyrıldığında bütün somutluğuyla bulunduğu odaya geri döndü. Genç ve yorgun görünümlü olan adamın uzandığı yatağın ucuna oturduğunda ona hiç olmadığı kadar yakıntı. Bütün bu kadınların bu adam için birbirlerini neden yediği yeterince açık değil mi? Ahh saçmalama sadece basit bir et yığınından ibaret, tanrısallaştırılmış eski bir biblodan farksız. İç sesinin çatışmasını hafif bir öksürükle bastırmayı dilercesine uyarırken yüzündeki ifadede herhangi bir mimik değişikliği söz konusu değildi. Dinliyordu. Sonuna kadar, sindire sindire ve anlaya anlaya, anlaştırarak. Hoş birisiydi. En azından anlattıkları gerçekse en azından bir takım uğraşları vardı. Gerçekleşir ya da gerçekleşemez, en azından bir hayali vardı ve içi boş bile olsa dondurucu soğuktan kaçıp asasızlığa yaygara koparmak yerine kendisine bir uğraş bulmuştu. Her ne kadar kulağa pek de mümkünmüş gibi gelmese de. Eğer Hogwarts yıllarında aynı dönemde okumuş olsalar belki arkadaş bile olabilirlerdi. Öyle bir durumda muhtemelen şu an birbirlerini öldürecekmiş gibi davranan bu adamın sözde sahipleri kenar mahalle kadınları gibi birbirlerine dalaşmak yerine en azından mutlu olmanın yollarını arar ve bu ikiliye hayran hayran bakarak iç geçirirdi. Elbette.. Elbette isterse alırdı. Ne olduğu, kim olduğu ve hatta kiminle olduğu umrunda bile olmazdı. Xaratishvili kanı taşımak bunu gerektirirdi. Ama şartlar ve hayatlar durmaksızın akan bir şelale gibi aynı yönde ilerleyip farklı kayalık zerrelerinde kaybolurken bunun düşüncesi bir hayli gülünçtü.

İnce ve düzgün kıvrımlı elleri uzun koyu kestane saçlarını geriye doğru attığında yüzüne yalancı bir gülümseme yerleştirme fikrini, yine aklından bile geçirmemişti. Büyücünün sözleri sonlandığında bir kaç dakika herkesin düşüncelerini tartması için zaman tanıdı. Ardından kendinden emin bir şekilde güzel dudaklarını araladı. ''Tanımadığım bir yabancının ölümsüzlüğün sırrını bulursa ki dikkatini çekerim bulursa benimle paylaşacağının sözüne gerçekten güvenmeli miyim yani? Neyse ki... -Ve hatta iyi ki ciddi değildin.'' Bu kez yüzüne alaycı bir ifade takındı sözlerinin bitiminde. Tam kıvamında ve son derece kararında olan ifadeleri, karşısındakini kudurtacak kadar gıcık ama karşından ses çıkmayacak kadar mesafeliydi. ''Hayatı birisi gotik öteki manyak olan iki kadın arasında geçen tanımadığım ama ününü çok duyduğum bir adamdan bir şey isterken.. Ahh yoksa az önce ölümsüzlükle ilgili söylediklerine inanmalı mıyım? Sanırım yanında can güvenliğim tehlikede. Korkmalı mıyım?'' Alaycı sözlerinin bitiminde ilk kez dişleri görünmüştü. Bunu yapmazsa muhtemelen göbeği çatlar ya da egzama falan olabilirdi. Sivri dili her daim her ortamda yerini bulmak zorundaydı. -Ve karşısındaki kim olursa olsun kendinden ödün vermeyecek kadar da umursamazdı. ''Sadet Orlov Sadet. Ne istediğimi boşver. Elbet güzel bir kalıba koyarım. Ama sen? Bunu neden istediğini bana hala açıklamadın? -Ve gerçekten bu işte iyi olduğumu sana düşündüren ne?''  

Her bir sözcüğü dikkatli dinliyor ve kafasında canlandırıyordu. Karşısında pek de masum olmayan birisiyle karşı karşıyaydı. Yenilgiyi ya çok tatmış ya da hiç tatmamış olması muhtemel birisiydi. Gençliğinin en güzel yaşlarında ikili ilişkilerin arasında sıkılıp kalması çok yazık olmuş, ona rağmen keskin zekası gözleri ve hepsinden önemlisi sözlerinden okunan bir adamın kendisini bu duruma düşürmesini hayretle ve üzülerek izliyordu. Onun hakkında bildiği temel şeyler sadece duydukları ve o gece masada gördükleriydi. Dönüşü muhteşem olanlardan olduğunu tahmin ediyordu. Her genç kadının arzulayacağı bir adamdı. Güzel bir ses tonu vardı ve etkileyici olduğunun aksi iddia edilemezdi. O, kadınların paylaşamadığı ilgi çekici çocuktu. Bu sıfata yakışır tavırlarıysa Dünya halinden bir hayli uzaktı. Öyle ki ellerini genç cadının bacaklarına atarken en ufak tereddüt etmemişti. Hoş bir gıcıklanma hissiyle ve şaşkınlıkla yüzü gülen cadı sol gözünü bıçağına kaydığında büyücünün çoktan silahinı kavramış olduğunu gördü fakat yüzünde oluşan gülümsemeye elbette engel olamadı. Sözlerinde sonuna kadar haklıydı. Asla kolay lokma olmamıştı. O ve yaşıtları kaç kadın becerdiğinin derdindeyken Gürcü kızı on altı yaşından beri yatalak olan muggle babasına bakıyor, kendisini bu günler için babasızlığı için, hayatta tek kalacağını bildiği için son derece donanımlı yetiştirmiş ve büyütmüştü. Durum biraz farklı şekillenmiş olsa da eli asa tutamayan sevgili babasının ona döve döve öğrettikleri şimdi karşısında şımarık büyümüş ve yüzündeki yavşak gülümsemesini bir an bile eksik etmemiş olan birey adı altındaki kişileri etrafına topluyordu.

Kilit sözcükler ve ergenlikten kalma kelime oyunlarından sıkılmıştı. Adının ne olduğuyla ilgili olanlardan, kendisinden yardım istemeye gelirken en ufak çekinmeyen ölümsüzlüğü arayan gezginin buraya gelirken adını bilmediği hatun tarafından nasıl bir muamele göreceğini bilmezken gelmesi ve belli ruh hastası birisiyle karşılaşma ihtimalini düşünmemesi ve ona rağmen yardım istemesi. Hayret vericiydi. ''Adını bilmediğin birisinden yardım istemeye geldiysen durum gerçekten sandığımdan da vahim olmalı Vitaly Orlov.'' Bir kaç saniye sessizliğin hakim olduğu odada ses ayağa kalkmış olan cadının küçük mekan içerisinde ufak adımlar atmasıyla bozuldu. ''Anita Xaratishvili.'' Son derece aksanlı ve her zaman ki mükemmelliyle çınlamıştı kulaklarda yüce adı. ''Fazla eşyadan nefret ederim. Temiz çalışmayı ve hiç çalışmamış kadar temiz bırakmayı severim. Ganimet ve değerli adı altındaki saçma şeyler de hiçbir zaman ilgi alanıma girmemiştir. Bu oda bana tahsis edildi, çalışmalarımın çoğunu burada yapacağım.'' Az önceki yakınlıkları aklına geldikçe garip bir biçimde sinir olmuş hissediyordu. Neyse ki takıntısızlık ruhuna işlemiş ve hatta yapışmış gibiydi. ''Adını bile bilmediğin birisinden yardım isteme cürretinde bulunan ve en azından legal yollarından bile öğrenmemeyi tercih eden, yok sayan bir adamın gelip yardım isteyecek yüzünün olması pek fazla karşılaştığım bir şey değil, kusura bakma Orlov. Uzun zamandır bir Rus görmemiştim, hafızam tazelendi.'' Elbette yine Gürcülüğünü yapmadan duramamıştı. ''Burası sana yardım edebilecek bir sürü manyakla dolu. Birisi katil öteki hasta, bir diğeriyse... Ne olduğu belli değil. İnsan öldürmeyi sana ben öğretemem ama bana o pervasız bakışları atarak bir yolunu bulurum yolları oyununu oynamana gerek yok. Çünkü bu adada bu konuda benden daha iyisi varsa, hemen gidebilirsin.''
Sertti. Sözcüklerini düşünmeden kuruyor ve en ufak pişmanlık duymuyordu. Çevresi her daim istediğini elde etmiş şımarık çocuklarla doluydu. Şirinlik yapacak seviyeyi çoktan geçmişti bile. Bıçaklarını bilemek için taşı yüksek dolaptan çıkarttığında aynı anda bütün bıçak çantasını indirmiş ve masaya sermişti. Her boy, her çeşit. Üstünde Xaratishvili oyması olan mükemmel emek işçiliği ve kusursuzluk. Orlov'un bakışlarını bile Elmas gibi parlayan bıçaklara yönelmişken görmüştü. ''Sevgililerin asla bu odaya girmeyecek, bilmeni istemediğim sorular yöneltmek yok, bütün sırlarımı paylaşırım diye bir kural hiç yok, yardım ettiğimi kimse bilmeyecek, asla bu odadan bir şey çalmayacaksın, ödünç bile almayacaksın.'' 

Şans vermiş olması başlı başına saçmalıktı. Ama umursamıyordu. Bütün gün adada zaten yeterince canı sıkılıyordu. En azından iki laf edip bir kaç püf nokta öğretebileceği birisinin olması anlamsızca mantıklı gelmişti kendisine. Yardım edecek olmasının asıl sebebiyse karşısındaki kişinin kendisine borçlu kalacak olmasıydı elbette. Her zaman işini bilirdi. Hakkında türlü türlü efsane duyduğu büyücünün kediciklerinin patilerini kendisinden uzak tutmasını istediğiyse üstü kapalı bir biçimde belli edilmişti. Elindeki damgalı bıçaklarla işini yaparken karşısındaki adamın istekli oluşu karşısında tutamamıştı kendisini. ''Şu an vaktim yok. Yarın saat on iki gibi ormanda buluşalım. Hemen girişinde.'' Gözlerini saniyelik kaldırıp büyücünün buz mavisi gözleriyle birleştirdiğinde, istekli ve hazırda bekleyen büyücüye karşı ilk kez samimi sayılabilecek ufak bir tebessüm etmişti.

Bıçaklarla işi bittiğinde kendisini dikkatle izleyen büyücünün bakışlarını üzerinde sonuna kadar hissedebiliyordu. Ufak bir plastik şişenin içinden bezin üzerine döktüğü sıvının ne olduğunu anlamaya çalışan gözlere doğru döndü vakit kaybetmeden. ''Bu da gizli silahım.'' Dedi esprili bir şekilde bıçaklarını silerken. Cidden parıl parıl parlamışlardı. ''Sadece öğrenmekle yetmez, keşfetmek de bu işin bir parçası. Yeteneklerini sonuna kadar kullanacağını düşünüyorum Orlov. Tabi varsa..'' Bıçaklarını tekrar kılıfın içine koyup dolaba kaldırdığında odada yapacak işinin kalmadığını farketti. Ona rağmen halinden memnun gibiydi. Büyücü hakkında bir şeyler daha öğrenmek istiyordu aslında. Onunla çalışacak olmaları demek onu daha sık görecek olması demekti. Kulislerde konuşulan terketme olaylarıysa maça bir sıfır yenik başlayan adamın Anita'nın gözünde yer edinebilmesinin güç olacağını gösteriyordu.

''Başka söylemek istediğin bir şey var mı?'' Dedi her zaman ki pervasız ses tonuyla.