Liman Kandili

“ Yamuk kesiyorsun, Aethra!” Elindeki körelmiş bıçağı alnına düşen perçemlere sürterken ne yaptığına dikkat etmeyen cadı, kuzeni Euterpe tarafından uyarıldığında bir an duraksadı. Hafif bir şekilde omzunu silkip bıçağı saçlarına sürtmeye devam etti. “ Dursana, saçlarını mahvediyorsun!” Eline hızla sarılan eller onun hareketlerini kısıtlarken Aethra derin bir nefes çekti. Euterpe elindeki bıçağı alırken, kaşları hafifçe çatık cadıya bakıyordu. Kuzeninin bakışları, Aethra’nın yaptıklarını onaylamadığına işaretti. Dudaklarını ince bir hale sokan Aethra gözlerini onun bakışlarına rakip olacak gibi kıstı. Bu sefer net bir şekilde omuz silkerken dudaklarını aciz bir şekilde araladı. “ Ne önemi var ki?” Euterpe laf anlatmaktan yorulmuş gibi derin bir of çekerken Aethra yanaklarını şişirdi. Ne saçları, ne de görünüşü umurunda değildi. Kuzeni elindeki bıçağı havaya kaldırıp, yaptığı işi sonlandırdığını ima eder halde bıçağı ona doğru sallarken gülümsüyordu. Cadının umut ışığı olan gülümsemesine karşılık Aethra yanaklarını sıkıntılı biçimde şişirmekten vazgeçip ona gülümsedi. Elleri perçemlere gitti. Komik gözüküyor olmalıydı.

On dakika sonra dağın yamacına doğru çıkarken elleri saçlarından bir an olsun ayrılmayan Aethra’nın tek yaptığı solumaktı. Düşüncelerine ket vurmuş ve hiçbir şey düşünmeme çalışıyordu. Attığı her adımda sessiz kalışının tadını çıkarmak istese de boğazında sıralanmış düğümler buna engel oluyordu. Ağaçların arasında en tepeye ulaşana kadar yürümeye devam edecekti. Ayağına sarılmış bez parçalarının artık kopmuş, yırtılmış kısımlarından sızan etinde açılan yaralar tekrardan sıyrılırken Aethra canının yanmasına aldırmadı. Durmadan açılıp kapanan yaralara alışmıştı ne de olsa. Zamanın nasıl akıp gittiğini sorgulamayan cadı nihayetinde varmak istediği büyük bir ağacın yanına geldiğinde bir an başını gökyüzüne kaldırdı. Heybeti ile bir kez daha nutkunu kasıp kavuran ağacın gölgesine sığındı. Ona çıkması için kollarını aşağıya doğru uzatmış dalından yukarıya doğru tırmanmaya başladığında içindeki tüm enerji kıpır kıpır olmuştu. Ayaklarını kontrollü atıyor, dengesini sağlayamadığı zamanlar elleri ile sımsıkı dallara tutunuyordu. Nihayet onun cılız bedeni ulaşabileceği en yüksek noktaya geldiğinde kendine oturacak bir dal seçti. Görüş açısını mavi ve yeşilin tonları ile  boğuşan denize çevirdiğinde derin bir nefes aldı. Elleri perçemlerine giderken dudaklarını istemsiz bir şekilde ısırmaya başlamıştı. Çok kesmediğini umuyordu.

Ne kadar zaman olmuştu? Zaman yetisini kaybetmiş olmalıydı. Gözleri ağır ağır kapanıyordu ama yine de Aethra direnmeye çalışıyordu. Oturduğu yerde kalçaları uyuşmuştu ve artık ufak yer değiştirme hareketleri yetmiyordu. Bir an iki elini birden tuttuğu dallardan çekti. Şiddetlice gözlerini, yüzünü ovuşturdu. Ayılmak istiyordu. Denize baktıkça gözlerinin kamaşmasına engel olmak istiyordu. Derin derin nefes aldı. Biraz olsun üzerindeki mahmurluğu atmak isteğindeydi. Ellerini yüzünden çekti ve tekrar dalları sımsıkı kavradı. Eğer gelmezlerse bütün geceyi, günü burada geçirmeye kararlıydı. Sert bir rüzgar bütün yaprakları salladı. İçi titreyen Aethra burnunu şiddetli bir şekilde çekti. Ufak bir rüzgarın hemen etki altına girebilecek kadar zayıf bir bünyeye sahip olmuştu. Gözleri kısılırken ilerideki karaltıyı o an fark etti. Heyecanı tavan yaparken nefesini tuttu. Gördüğü gemi miydi yoksa gemiler miydi? Karaltı yoğunlaşana kadar gözlerine inanamadı. Ayaklarını hızlı bir şekilde sallıyor, gelen gemilerin biraz daha yaklaşmasını bekliyordu. Neyi beklediğini ise bilmiyordu. Emin mi olmak istiyordu? Kendine inanmak mı? Hayaller görmeye o kadar alışıktı ki, ayrı etmek konusunda hassastı. Eğer gördüğü hayal ise bu Aethra’yı fazlasıyla yıpratırdı. Yine de yaklaşan gemiler onu limana ruhunu çekerken artık yerinde duramayacağına karar verdi.

Ağacın dallarından aşağıya kollarını, bacaklarını sıyıra sıyıra indi. Toprağa bastığında çizilen teninde görünen kan izlerini iki eli ile ovuşturarak sildi. Ardından geldiği yoldan koştura koştura inmeye başladı. Sağa sola savrulan elleri çalı çırpıya çarpıyor, ayakları basmanın verdiği acı ile sızlıyordu. Yüzüne değen meltem onu her defasında canlandırıyordu. Rivendell’in yakınlarına kurulmuş derme çatma limana ulaşana kadar soluksuz koştu. Nefesini kontrol etmekte güçlük çekiyordu. Limanın tahtadan iskelesine ayak bastığında gemiler iyice yaklaşmıştı. En büyükleri ya da önde olduğu için Aethra’ya en büyük gelen gemi iyice belirginleşmişti. Onun gibi gemileri fark eden bir çok arkadaşı ve kuzeni de limana gelmişti. Euterpe yanında dururken cadının elini bir an tutup ona doğru gülümsedi. Bakışları Euterpe’ye sorular soruyor ve cevabını onun gözlerinde arıyordu. Gelmiş olmalıydı değil mi? Cadının ellerini bırakıp bir adım attı. İskelenin ucunda bir an olsun denizdeki yansımasına bakarken, sağa sola yatmış düzensiz kesilmiş perçemlerini gördü. Euterpe’nin engellemesi olmasaydı daha büyük bir felakete neden olacağı aşikardı. Komik perçemlerini elleri ile dağıtırken gemi iskeleye yanaştı. Sesler Aethra’nın algılayabildiği noktada buharlaşmıştı. Şimdi tek düşündüğü gemide Serpent’i bulmaktı.

Aethra, adımlarının hakimiyetini düşüncelerinden soyutladığında geminin güvertesine nasıl ulaştığını tam olarak kestiremedi. Onca arkadaşı arasından, göz göze geldiklerinden tek kelime işitmedi. Derin bir nefes aldı ve hafifçe boynunu sağa doğru eğdi. İleride bir yerde saklandığını umut ettiği birini görmek isteyen siluete bürünmüştü. Nerede?

Neredesin? Düşüncelerinle bir olmuş gibi göğüs kafesi sabırsızlıkla inip kalktı. Solukları boğazında düğümlendi. Gemiye çıkalı saniyeler olsa da çokça zaman kaybettiğini hissediyordu. Sol ayağını hafifçe ahşaba vurarak net olarak seçemediği insanların arasında onu aradı. Görebildiklerini seçemezken onu nasıl bulacağını idrak edemiyordu. Gözlerindeki netlik gittikçe saydamlaşırken kendini halsiz ve yorgun hissetti. Sabahın erken vakitlerinden beri ağaç tepesinde gelmelerini beklemişti. İçine doğan ışığın doğru olduğunu kanıtlayan geminin üzerindeydi şimdi ama sevdiği adamdan hiçbir iz yok gibiydi. Bir kez daha soluklanmasına izin verirken ümitsizliğe kapıldı. Onun orada olduğunu umursayan tek bir kişi bile yok muydu?

Sol bacağını yere vurmaktan vazgeçtiği sırada olduğu yere zamk gibi yapışmaya aklını koymuştu. Ellerinin ağır ağır titremesi ne kadar dayanacağını dair ona işaret verdi. Biraz sonrasında Aethra’nın bedeni ahşap zemine çökebilirdi. Güçsüzlüğüne inat yutkundu ve gözlerini sağda solda bir kez daha dolaştırdı. Memnuniyetsizliğini göstermek istemese de çehresinin solup gittiğini biliyordu. Dudaklarını çaresizlikle ısırdı ve o an beline sarılan kolları şaşkınlıkla karşıladı. Saçlarının arasından boynuna değen dudakları duyumsadığında irkildi. Ellerinin titremesi çoğalırken karnında kabaran duygulara ket vurmadı. Hızla sırtına değen bedenin izinden giderek, ona doğru döndü ve gözlerine bakmaya fırsat bulamadan dudaklarına dokundu. Aethra’nın kolları çabucak büyücünün omuzlarını bulup, onun boynuna dolanırken cadının görüşünde gemiden eser yoktu. Yeni dünyanın değiştirdikleri arasında Aethra’nın mahremiyete verdiği önem de vardı. Kırk yıl düşünse böylesi bir halde herkesin önünde bulunacağını düşünmezdi. Sadece Serpent’in varlığını görüp hissedebildiği o anda mekanın ve düzenin somutluğunu sorgulamadı. Arkasında algılayamadığı desteğin ve Serpent’in kolları ile yavaşça yukarı kalkan bedeni büyücünün üzerine doğru eğilmişti. Dudaklarının hakimiyetini büyücüye bırakmışken gözlerini yumdu. Koskoca bir ay… Ondan ayrı geçirilen oldukça uzun bir zamandı ve Aethra bunun için yıllarını vermiş gibi hissediyordu.

Dudakları arasına koca bir ömrü sığdırabilirdi. O zaman böylesine içten ve yürekten yaşardı. Sözlere gerek yoktu, zaten beden dilinde her düşüncesini ona sunduğunu biliyordu. Ondan ayrılırken yeni ve taze bir soluğu ilk kez ciğerlerine çekiyormuş gibi hissetti. Gözleri genç büyücü ile buluştu. Çehresindeki tüm olumsuz işaretlere rağmen gülümsemeye çalıştı. Ona tedirgin edici gözlerle bakmamaya yeminliydi. Büyücünün nelerle uğraştığını çok iyi biliyordu. Yolculuk boyunca neler yaşadıklarını az çok tahmin ediyordu. Dahası ona rüyalarında bile yaşamak yetmişken, gemidekiler neler yaşamış, neler hissetmiş, ne acılar çekmişti? Onun için endişeleniyor ve çoğu zaman başına gelenler için büyük bir üzüntü duyuyordu. Yine de onun amaçları uğruna şikayet etmeyecekti. Zaten o amaçlara da sırf o ve birkaç kişi için katlanıyordu. Bu yüzden olumsuzlukların, kötü inançların üzerinde durmayacaktı. Hayatından memnundu, iyi halde veya kötüsüyle onun yanındaydı. Bu yeterliydi, hep yetmişti.  

Büyücünün sözleri üzerine biraz daha gülümseyen Aethra, kollarını gevşetti. Dirseklerini Serpent’in omuzuna koyup iki eliyle onun alnına düşen saçlarına doğru uzandı. Platin saçlarını gözleri önünde çekerken dudaklarını muzip bir şekilde ısırıyordu. “ Kendini özletmek için mi bu kadar geç kaldın, büyücü?” Ağırlığını dengeleyen pozisyonu bozarak büyücünün kollarını baldırlarından uzaklaştırdı ve ayaklarını yere bastı. Sırtındaki desteğin yelkenin ahşaptan direği olduğunu algıladı ve tekrar ona yaslanırken büyücünün yakasından kendine doğru çekti. Dudaklarına yönelmek yerine onu içten bir sarılma ile karşıladı. Yüzünü onun boynunun kıvrımlarına gömerken büyücünün kokusunu ciğerlerine çekti. Özleminin tarifini yapmak güçtü. Hayatta olduğunu bilmek sadece onu kendi hayatına bağlıyordu. Onun için yaşıyor, onun için nefes alıyordu. Özlem, sırf bu yüzden yanındayken bile onu hiç bırakmayan bir duyguydu.

Yavaşça yüzünü soluğunu mahkum etmeyi koşulsuz tercih edeceği yerden uzaklaştırdı. Büyücünün gözleriyle tekrardan buluşmak isteği yavaşça başını yukarı kaldırmasına neden oldu. Gözlerinden neler yaşadıklarını algılamaya çalıştı. Sol kolu gevşeyip eli onun göğsüne doğru inerken giysisinin altındaki farklı, yerinde olmaması gereken yükseltileri fark etti. Büyücünün bedenini saran bir şeyler vardı. Görülerinin en koyusuna tanıklık ediyormuş gibi bir an yüzünde acılı bir çığlık belirdi. Başına ne gelmişti? Şu an büyücü iyi gibi gözüküyordu ama Aethra haftalar öncesini merak ediyordu. Dinç halinin nedeninin ona göstermelik olmadığını anlatması gerekliydi. Kaşlarını çatarak sorgulayıcı olmayı istemeden ama pek de elinde olmadan cılız bir şekilde sordu. “ Ne oldu?” Eli giysinin altındaki sargılar üzerinde dolaştı. Gözlerini gözlerinden çoktan almış ve giysinin altındaki görüntüyü hayal etmeye başlamıştı. Sağ elini de göğsünün üzerine doğru indirdi. Parmağındaki yüzük büyücünün kalbinin üzerindeyken parladı ve Aethra’nın endişelenmesine neden oldu. Yaralarının iyileştiğini umut ediyordu. Yaralanmıştı ve bunun saklanacak tarafı yoktu.    

Ciğerlerinin fark etmekten kaçındığı bir baskıyla boğuşurken gözleri büyücünün saydam çehresinde sabitlenmişti. Aklından geçenleri tahmin etmek zordu. Bunu ne zaman denese net bir sonuca ulaşamamıştı. Bu yüzden cadı içgüdülerine has hareket ediyordu. Donuk mimiklerini yorumlamaktan oldukça uzak bir ana hapsedildiğini çok çok önceden kabullenmişti. Serpent, onu yatıştırmaktan oldukça uzak sözlerle durumu açıklarken kaşlarını çattı. Oklar? Onu yalnız bırakmak aptallıktı. Yine de kararlarına sadık kalmaya yeminliydi. Onu kaybetmeye göze almaya cüret ettiği gibi… İç çekti. Büyücünün bakışlarındaki anlamı çözmeyi arzuyla istedi. Aklı büyücünün yaralarındayken onun yerine yanağının üzerindeki sıcaklığa odaklanmaya çalıştı. Önemli olan şu an onun yanında olması değil miydi? Kötü kadere rağmen varlığı yeterliydi. Sıcaklığını, kendi varlığı ile sarıp sarmalamanın zamanı gelmemiş miydi? Gözlerini bir anlık yumdu. Hayatın geri kalanında sadece ikisi olsaydı; çok mu bencil davranmış olurdu? Değişen düzen umurunda değildi. Başka hayatları önemsemiyordu. Sadece ve sadece onu istiyordu; koşulsuz...

Anlık bir zaman diliminde onunla yalnız kalmış gibi hissettiğinde sesini çok uzaklardan bir kez daha işitti. Ona gelecekten gel diyor gibiydi. Gözlerini araladığında hâlâ yanı başındaydı ve kolları ona sarılmıştı. Kollarını biraz daha sıkarken derin bir nefesi ciğerlerine çekti. Sanki kokusunu içinde saklamak ister gibiydi. Yavaşça kollarını çekti ve büyücünün elini kavramasına sessizce izin verdi. Onun yönlendirmesi ile gemiden inerken sadece bir adım önünde yürüyen büyücünün hafifçe ensesinde dağılmış saçlarını izledi. İçinde büyüyen korkularını bir kenara atmayı öğrenemediği için kendine kızdı. Ona bir şey olmayacak, olmamalı! Limana adım attığında derin bir nefesi de havaya bıraktı. Sanki bir parça güven, bir parça rahatlama onu ayak tabanlarından sarmış ve havalandırmış gibi hissetti. Öylesine hafifti ki cadı; ruhu uçuyordu. Yarı çıplak ayakları ile limanın üzerinde yürürken Pierretta’nın oraya buraya yardım elini uzatan cömertliği ile burun buruna geldi. Bir an duraksadı. Duraksarken büyücünün elini geriye doğru çekiştirmişti ve sonrasında öne geçerek cadıya doğru ilerledi. Büyücüyü peşinden sürüklerken cadıya yaklaştı. Minnet dolu gözleri onun gözleri ile buluştu ve kollarını sımsıkı cadıya doladı. Kulağına basit teşekkür kelimesini fısıldarken oldukça içten olduğunu cadının bildiğine emindi. Gözleri sessizce birbirine karşılık verdiğinde iki cadının anlaştıkları herkes tarafından görülebilirdi. Pierretta’yı ve diğerlerini geride, limanda bırakırken teşekkürün tek bir kişiye ait olmadığını biliyordu. Aethra geride bıraktığı herkese minnet borçluydu.

Adımlarını takip ettiği adamın peşinden giden cadı gözlerini ileriye çevirmişti. Arkasına bakmadan sadece ileri attığı adımlarla değiştirmesi mümkün olmayan anıların, acıların, mutlulukların arasında ilerledi. Artık yeni biriktireceği anıların peşindeydi. Her şeye rağmen mutlu olduğunu hissediyordu. Mutluydu. Yadsınamayacak derecede içinde, iliklerinde hissediyordu. Soğuk toprağa inat sıcak bedeni gittikçe alevleniyordu. Düşünceleri olacaklardan çok olmayasa da hayal edilenlere yoğunlaşmıştı. Her biri güzel hayallerin peşinden sürükleneceğini bile bile düşünmeye devam etti. Yüzüne yayılan gülümsemeye engel olmadı. Kendini böylesine huzurlu hissederken donuk, ritimsiz kalmanın ne anlamı vardı? Göz ucuyla büyücüye baktı. Biraz olsun yavaşladıklarını o anda fark etti. Kamp alanını geçmişlerdi ve Serpent’in onu nereye götürdüğünü bilmiyordu. Bu topraklarda çok fazlaca gezinmesine rağmen hiç bu tarafa doğru gelmediğine emindi. Nedense gittikleri yöne daha önce ulaşmamıştı. Sanki yol, onunla gidebilmek için bu zamana kadar kendini gizlemişti. Ağaçların arasına girdiklerinde garip bir ürperti hissetti. Heyecanının doruk bulması yüzünü yalayan sert bir rüzgarla oldu. Omuzlarına kapanan paltoyu hissettiğinde başını hafifçe çevirip büyücüye baktı. Yüzünde belli belirsiz oluşan merak duygusunun gölgesi geçip gitti. Serpent, ona sarılırken nereye gittiklerini ilk kez sorguladı. Çam ağaçlarının arasında dar patikada yürürken ona iyice sokuldu. Yavaş yavaş ayakları üşümeye başlamıştı. Duraksayıp, Serpent’in uzun aradan sonra konuşmasına yoğunlaştı. Gözlerini önündeki çamın kökünün gizlendiği toprağa çevirdi. Tane tane örtülmüş, kurmuş yapraklarla dolu topraktan gözleri yavaşça çam ağacının gövdesine ulaştı ardından yeşilden çok sarıya dönük iğneli yapraklarına ulaştı. Bulutlara ulaşana kadar gözleri yolu takip etti. O da ne? Kalp ritmi hızlandı. Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu’ndan bu yana kar görmüyordu. Göğüs kafesi hızla inip kalkarken heyecanı her yerini sardı. Gülümsemesi, heyecanı, hayallerinin gerçekliği sesine yansıdı. "Kar! Çamların tepesi karla kaplı!" Serpent, onu onaylıyor mu diye bakışlarını büyücüye çevirdi. Büyücü açıklama yaparken, Aethra hafifçe başını çevirip tekrar çam ağacına doğru baktı. Ardındaki tepeyi henüz göremese de hayali gözleri önüne serildi. Çok güzel olmalıydı. Büyük bir özlem duyduğu anılarına yeniden kavuştuğunu hissetti. Çok az kalmıştı.

Görüntünün yerini bulutlar aldığında Aethra, büyücünün yönlendirmesine kendini tamamen bırakmıştı. Bakışları gökyüzündeki değişimi izliyordu. Bedeni mevsimin art arda sıralanmasına şahit oldu. Kısa kısa burnunu çekmeye başlasada, üşündüğünü hissetmiyordu. Adımları düzensizleşmeye başladığında büyücünün sesi kulaklarını doldurdu. Kelimeler cadıyı gülümsetmeye yetti. Gülümseme sadece dudak kıvrımlarına yansımamıştı. Gözbebeklerine yansıyan adamın görüntüsü ile birlikte bakışlarına da denk düşmüştü. Bir milim daha büyücüye sokulurken ona iyice sarıldı. Hafifçe parmak uçlarında yükselip büyücünün boynuna doğru başını yaklaştırdı ve anlık bir öpücüğü büyücünün boynuna bıraktı. Ardından toprağa tekrar basıp çehresini tam olarak şahit olabilmek için uzaklaştı. “ Üşümek en son hissedeceğim kavram.” Neşeli bir sesle şakıdı. Sağ ayağını sol ayağı üzerine koyup diğerini ısıtmaya çalıştı. Üşüdüğünü hissettiği tek yeri ayaklarıydı. Onları da unutmak ister gibi birbiri ile gizlemeye çalışmıştı. Serpent’in beline biraz daha sarılırken devam etti. Meraklı bir eda ile tek kaşını havaya kaldırarak sordu. “ Yolumuzun sonunda ne var peki?” O anda üzerlerinden geçen yağmur bulutu tanelerini dökmeye başlamıştı. Yanağına çarpan tek damla yağmur tanesini sol eliyle silerken devamı hızlıca geldi. Islanan saçları arasına süzülen yağmur kalp atışlarını hızlandırırken, solukları da şiddetlendi. Rüzgarla dans eden yağmurun sesinin çam ağaçlarına çarpan yankısını dinledi. Yüzünü ağır ağır gökyüzüne çevirdi ve tüm çehresinin yağmurla yıkanmasına izin verdi. İki elinide büyücünün Serpent’in beline doladı ve göğsünü onun bedenine yasladı. Derin bir nefes çekti. Islanmış toprak ile karışık büyücünün kokusunu ciğerlerine çekti. Yağmur…   “ Huzur verici…”