Firar

Zaman kum saatinden farksız akıp giderken, geçen her gün geçmişte kalıyor ve diğer kum tanelerinin arasında yerini alıyordu. Gece ile gündüz arasındaki fark gitgide azalırken, artık gücünü yitirmeye başladığı aşikâr kızıl billur parçası, rutin eylemlerine devam ederken alevden yaşlar saçıyordu. Mevsimler, daha belirgin yaşanırken, tehlike gitgide yaklaşıyordu. Bu sırada, kısıtlı; lakin gizemli bir alanda yaşam mücadelesi veren dostlarıyla yaşayan Malcolm, bunları anı anına yaşıyordu. Sorumluluklar, tedbirler ve ihtiyaçlar artınca iş gücünün de artması gerekiyor ve bu herkesi etkiliyordu. Laktik asit sergilenen her geçen dakika, omuzlarındaki ağırlığa bir parça bırakıyor ve bu ister istemez çehresinden bir parça koparıyordu. Kamp alanına varan yeni bireylerin akabinde, ihtiyaçların da artmasıyla herkesin sorumluluğunda artışlar olmuştu. Özellikle doğayı bozmamaya özen gösterirken bir şeyler yapmaya çalışmak epey zordu. Öte yandan, birçok alanda kendisini geliştirmeye çalışmak için, doğru ortam hazırlamak da gerektiği bir gerçekti. Yeni bir şehir inşa ediyor gibi bir izlenim vardı ve bu, gerekliydi. Tedbiri sıkı tutmak zorundaydılar. Yalnızca büyü gücü yeterli olmuyordu. Hayatta kalmak için birçok şeyin yanında doğa ile de bir gizli münakaşa içerisindeydiler; lakin yapılan antlaşmaya gösterdikleri özen, kendilerini koruyordu. Yapılacak iş çok olmasının yanı sıra zamanı doğru kullanmak da önemliydi ve herkes bunun için çalışıyordu. Malcolm da o gün boyunca çeşitli yay ve oklar yapmış ve ellerindeki olanakları kendileri lehine kullanmak için çalışıp durmuştu. Kollarındaki kasların gerildiğini hissedebiliyordu. Derin bir nefes alırken, çadıra yaklaştığını dahi kendisine seslen Euterpe ile fark etmişti. ''Malcolm!'' Parmaklarını boylu boyluna kaplayan tahta tozunu ellerini ovarken çıkarırken, bir öksürük azat etti dudaklarından. Akabinde, arkasına dönerek kendisine yaklaşan cadının altları moraran gözaltlarını gördüğünde dudaklarına içten olmak istercesine zoraki ve yapay bir tebessüm yerleştirmişti. Fiilen tabi olmaya dahi mecali yoktu. ''Bir sorun mu var? Neden onun yanında değilsin?'' Lütfen bir sorun olmasın, diye düşündü istemsizce. Yorgun sayılırdı; lakin bundan asla şikâyet etmediği gibi o an da etmemişti. Başına ara ara giren keskin ağrılar ile verdiği savaş yüzünden idi bu isyanı. Yine de içinde yaşadığı bu acıyı, büyük bir ustalıkla dışarı vurmamayı beceriyordu.

''Hayır hayır, telaşlanma. Sadece onunla yalnız kalmak istediğini söyledi.''

Anladığını işaret edercesine başını yukarı aşağı hareket ettirdikten sonra, derin bir nefes aldı ve bu bir iç geçiriş ile eş değerdi. Etta ile birlikte olmaktan gayet memnun ve mutluydu. Lakin yaptıklarının sonucuna katlanmanın vakti gelmişti. Kendisine kızıyordu. Bunu Etta'ya ve hatta kendisine nasıl yapabildiğinden emin değildi. Ellerini kana bulamaktan daha beter bir şey mi yapmıştı, emin olamadı. Belki de, diye düşündü. Gerçekler açığa çıkınca, sonunda bulduğu aşkın elinden kayıp giderek uğruna savaştığı şeyin bulanıklaşmasına izin veremezdi. Malcolm akıllı bir büyücüydü ve o aklını kullanmasını iyi bilirdi. Lakin artık çareler tükenmiş gibiydi. Doğru olanı yaparak, yapmak istemediği bir şeyi de yapmıştı. Yalanlarla boyamıştı kızın renkli zihnini. Korkuyordu. Kesinlikle korkuyordu. Her şeyi düzeltmeye çalışırken, mutluyken ve uğruna savaştığı bir şey varken bunların yokluğuyla yüz yüze gelmekten korkuyordu. Tekrar kaybetmek istemiyordu hayat oyununda. ''Malcolm, sen iyi misin?'' Düşünceleri, kalbinin mabedinin can dostunun melodik tınısı ile bölünürken ona minnettar olduğunu fark etti. Her dakika aynı şeyleri düşünmekten yorulmuştu. Gerçeklerden gitgide uzaklaşmak istiyor ve bu yalanlarla yaşamak istemiyordu. Kısıtlı ömrünü sevdiği kızı, kendi yalan dünyasında yaşatmak da istemiyordu. Bir çaresini bulmalıydı. Geçecek, diye teselli etti kendisini ve derin bir nefes daha aldı. Zorlanıyor, lakin en azından ciğerlerinin ferahlamasını istiyordu. Önünde zorlu bir yol vardı ve bir an önce aşmak istiyordu. Hem kendisi, hem Etta hem de karnındaki bebek için bunu yapmak zorundaydı. Euterpe'e cevap vermediğini fark eden büyücü silkelendi ve kelimeleri dilinin ucunda biriktirdi. ''Ben, iyiyim sadece biraz yoruldum.'' Bakışlarını kızdan kaçırıyordu; çünkü yalan söylediğini anlamasını istemiyordu. Kumral cadının kendi dertlerinin olduğunu biliyor ve bu yüzden kızı büyücünün dertlerinden olabildiğince uzak tutmaya çalışıyordu. Bir an önce bunun bitmesi ve her şeyi yoluna girmesi gerekiyordu bu yüzden düşünmesi gerektiğini biliyordu. Daha mantıklı, daha yaratıcı ve daha akıllı olmalıydı. Git ve düşün.

''Ben gitsem iyi olacak, senin de istirahat ihtiyacın var git ve dinlen. Ben yokken beklediğin için de teşekkürler.''

Olabildiğince içten bir tebessüm ile kızı uğurladı. Omuzlarını dikleştirdi ve yorgunluğunu gece ile örterken yıldızlardan koparak çadıra girdi. Girdiği vakit gözleri Etta'yı aramaya henüz başlayamadan işittiği haykırış ile göz bebekleri büyümüş ve uzandığı normal boyutlardan daha küçük kanepede terler içerisinde kalan sevgilisine doğru hızla ilerlemişti. Bir kâbus gördüğü aşikârdı; lakin işittiği haykırışın kendisinde olumsuz bir etki yarattığını söylemek kesinlikle yanlış olurdu. Daha çok söylemekten keyif alıyor gibiydi ve bu kelimeyi daha önce duymadığından emindi Malcolm. Cadının yanına vardığında çömelmişti. ''Etta, iyi misin?'' Terlerini silen cadıya çatık kaşlarıyla bakmayı sürdürdü. ''Ben iyiyim, sadece bir rüya.'' Kız kafasını büyücünün göğsüne bastırırken büyücü de kızın gitgide büyüyen karın boşluğuna bakakalmıştı. İçerisinde bir can vardı ve o can, büyücünün çocuğuydu. Etta bunu bilse ne hissederdi diye sorguladı kendisini. Etta, büyülü ve gizemli bir kızdı. Bu yüzden emin olamıyordu. Yaşaması gerekiyordu. Oturduğu yerden kalkıp kanepenin başına oturduktan sonra, Pierretta kafasını büyücünün göğsünden hafifçe aşağı kaydırmak durumunda kalmıştı. ''Malcolm?'' Gözleri buluştuğunda kızın derin ve net bakan gözlerinde bir ışık seçmiş; lakin ışık, azat eden kelimeler ile hafifçe sönmüş ve dikkat etkisini çaresizliğin kızın çehresine yansıyışına bırakmıştı. ''Onu bulmalıyım Malcolm. Ve üstelik sanırım onu nerede bulacağımı bilen birini tanıyorum. Gitmek zorundayım. Öğrenmek zorunda, bilmeye hakkı var. Anlıyorsun değil mi?'' Anlıyordu. ''Etta, attığın her adımında dikkatli olmalısın. Üstelik bakanlığın yeni yayınladığı bildiriyi sen de duydun, tedbirler var. Üstelik artık kendinden öte endişelenmen gereken biri var.'' Konuşmasının sonlarına doğru, büyücünün gözleri yuvalarında hareketlenmiş ve loş ışığın perdelediği bir parıltıyla cadının karnına kaymıştı. Atan kalp atışlarının varlığını bilmek dahi, büyücüye gizli bir huzur veriyordu. Aşklarının meyvesi, orada bedenine kavuşuyordu. Kız her ne kadar çocuğun kendisinden olduğunu bilmese de, bunu ikisi için yapmıştı. Etta’nın mutluluğu, kendisinin mutluluğundan çok önce geliyordu. Üstelik bu haldeyken, yollara düşmesine, asa dahi zar zor kullanırken ata binmesine izin veremezdi. Olabildiğince doğal davranırken, ısrarcı tavrından vazgeçmişti bu sefer. Kısa çaplı bir düşünme sürecine girdi. Kızın bir şeylerin bilincine varması ve zihnindeki eksik parçaların yerini bulması gerekiyordu. Bunu yapacaksa, her yol buhrandan geçiyordu, artık emindi. Sinirleri gerilirken, kendisine küfürler yağdırdı. Bir elini kendi dağılan saçlarını düzelttikten sonra şakaklarını ovmak üzere kullanırken, diğeri ile kızın kolunu okşamak için kullanmıştı. Baş ağrısı, keskin bir kırbaç etkisi yaratıyor ve apayrı bir uğraş istiyordu. Sükûnet can sıkıntısı doğurmaya başladığı anda, artık bir karara varmıştı. O sıkça yaptığı iç geçirişi tekrar yaptıktan sonra ki kendisi de bundan sıkılmaya başlamıştı, kuru dudaklarını zoraki araladı. ''Pekâlâ, şöyle yapacağız. Ben de seninle geleceğim. Cisimlenmenin gücünün yitirdiğini gördük bu nedenle, at yolunu kullanacağız. Oraya gideceğiz, sen cevaplarını alacaksın ve döneceğiz.'' Yarinin çehresini, beklediğinden farklı belki hüsran belki çaresizlikle boyanmış renklerden bir tabloya bakarmış misali süzerken Malcolm’un sarf ettiği sözlere teslim olarak kabul ettiğini ilan etmesiyle pek fazla olmasa da bir yudum artış gösteren nabzının normale dönüşü de gecikmemişti. Ellerini geriye doğru uzatarak gerinirken, sızlayan kaslarının ağrısını bir nebze olsun düşürmeye çalışsa da pek başaralı olduğu söylenemezdi. En mütenasip yol buydu, zorlu olacak; lakin istediklerine ulaşacaklardı ve bu sayede, umuyordu ki geçmişi geçmişte bırakmayı öğreneceklerdi.


Ata binmekten ağrıyan kasıkları ve kalçasına aldırış etmeden, yılların eskitmediği hırpalanmış duvarların arasına varmaları bir olmuştu. Yola girmeden önce karşılaştıkları orman denilemeyecek; lakin bir topluluk oluşturan ağaç topluluğunda duraksayan Malcolm, atından indiği vakit atını yolu kaybetmelerine izin vermeyecek yakınlıktaki bir ağaca atını hızlıca bağladı. Adımlarını kendisine nazaran daha yavaş olan sevgilisinin yanına ilişirken yeşeren çimleri ezmesiyle salgılanan koku, burnunu yakıyordu. Güneş bulutların arasında kaybolmuş, varlığını dahi hissettirmezken sonbaharın yeşeren ağaçlarından kopan bir dal önünden geçip gitmişti. Kıza elini uzatırken inmesine yardım ederken dahi özene tüm ehemmiyeti veriyordu. Sorumlu olduğu cadının başına gelebilecek her türlü tehdit, içinde bir şüphe yaratmaya hazırdı. Bu nedenle, elinden geldiğince koruyarak tehditleri azaltmayı amaçlıyordu. Kız, atından indikten sonra kızın kestane tenli atı büyücünün koyu kahverengi atının yanındaki özellikle seçtiği reçineden yoksun gövdeye sahip ağaca bağladıktan sonra genç kızın kara cübbesinin başlığı ile yüzünün perdeledi. Akabinde, aynı işlemi kendisine uyguladı ve çökmek üzere olan gecenin götürmek üzere olduğu son loş ışık altında dikkat çekmemeyi umarak ve tenha yollardan yol almaya başladı. Yolun taştan oluşan zemini arşınlayarak burnun içerisinden bitüm kokusunun boğazına da ulaşarak yakıcı etkisine karşılıksız kalmak durumuna düştü. Nereye gittiklerini bilen tek kişi, kendisinden bir adım önde ilerleyen Etta olduğundan onun adımlarını izliyordu. Arada işittikleri vahşet seslerine heybetli ve gizemli bir biçimde tam olarak olmasa da baksa da, elinden bir şey gelmediğinden başını hemen düzeltiyordu. Yeni düzen, birçok değişiklik getirdiğine şahit olmak, her ne kadar zor olsa da bunu insanoğlu kendi elleriyle neden olmuştu. Bir oyuncak misali umursamadan bozdukları denge, kendilerine geri dönerken bozulan dengeden rahatsız olanlar hayatta kalacaklar olacaktı. Elbette ki böyle bir şey mümkünse bu teori gerçeklik payı kazanabilirdi. Etta’nın adımlarının kesilmesiyle, hafifçe başını kaldırdı ve tabelaya baktı. Morso. Gözleri inişe geçince kızın soluk teninin bir parçası olan pürüzün dokunmadığı yanağa çevirdi. Bundan kısa bir sürede, genç kız gözlerini Malcolm ile buluşturduğunda gözlerindeki umut ferinin birazdan yok olmasından endişe ediyordu. Kızın derin bir nefes alışını işitti ve tam yanına doğru bir adım attı. Elini kavradı ve akabinde kendisiyle beraber içeri sürükledi. Adım attıkları vakit, kendilerini bir karanlık karşılamıştı. Başlıklarını çıkardılar. Etta, ileri doğru bir adım daha atmadan önce Malcolm onu tekrar yakaladı ve gözlerine bakarak sorguladı.

''Emin misin?(ç)''

Etta, sözlü bir cevaptansa mimiklerini konuşturmayı tercih etmişti. Akabinde gözleri gözlerinden ayrıldı ve Etta ileri doğru bir tam ve bir de yarım adım attı. Malcolm, kendilerini tam olarak neyin beklediğinden emin değildi. Bu yüzden, gözleriyle şahit olana dek ve o kişiyi Etta’yla yalnız bırakabileceğinden emin olana dek yerinden ayrılmayı düşünmeyecekti. Her şey tıkırında giderken, bunun tam tersinde seyir etmesine izin vermemek üzere Tanrı’ya sessiz bir dua gönderdi. Akabinde soğuğu ciğerlerine nefsi ile çekti ve bekledi.